Jump to content

തോമസ് യംഗ് (ശാസ്ത്രജ്ഞൻ)

വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.

തോമസ് യംഗ്
ജനനം(1773-06-13)13 ജൂൺ 1773
Milverton, Somerset, England
മരണം10 മേയ് 1829(1829-05-10) (പ്രായം 55)
London, England
കലാലയംUniversity of Edinburgh Medical School
University of Göttingen
Emmanuel College, Cambridge
അറിയപ്പെടുന്നത്Wave theory of light
Double-slit experiment
Astigmatism
Young–Helmholtz theory
Young temperament
Young's Modulus
ശാസ്ത്രീയ ജീവിതം
പ്രവർത്തനതലംPhysics
Physiology
Egyptology
ഒപ്പ്

തോമസ് യംഗ് എഫ്ആർ‌എസ് (ജനനം: 1773 ജൂൺ 13, മിൽ‌വർ‌ട്ടൺ, സോമർ‌സെറ്റ്, ഇംഗ്ലണ്ട്; മരണം: 1829 മെയ് 10, ലണ്ടൻ) കാഴ്ച, വെളിച്ചം, സോളിഡ് മെക്കാനിക്സ്, ഊർജ്ജം, ഫിസിയോളജി, ഭാഷ, ഹാർമണി, ഈജിപ്റ്റോളജി എന്നീ മേഖലകളിൽ ശ്രദ്ധേയമായ സംഭാവനകൾ നൽകിയ ബ്രിട്ടീഷ് ബഹുവിഷയ പണ്ഡിതൻ ആയിരുന്നു.

ആധുനിക അർത്ഥത്തിൽ "ഊർജ്ജം" എന്ന പദം ആദ്യമായി നിർവചിച്ചത് യംഗ് ആയിരുന്നു.[1] ഈജിപ്ഷ്യൻ ചിത്രലിപികളുടെ, പ്രത്യേകിച്ച് റോസറ്റ സ്റ്റോൺ വ്യാഖ്യാനത്തിൽ ശ്രദ്ധേയമായ സംഭാവനകൾ നൽകിയ ഈജിപ്റ്റോളജിസ്റ്റ് കൂടിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം.[2]

2006 ൽ ആൻഡ്രൂ റോബിൻസൺ എഴുതിയ, തോമസ് യങ്ങിന്റെ ജീവചരിത്രമാണ് The Last Man Who Knew Everything (മലയാളം അർഥം: എല്ലാം അറിയുന്ന അവസാനത്തെ മനുഷ്യൻ) (2006).[3]

ജീവചരിത്രം

[തിരുത്തുക]

സോമർസെറ്റിലെ മിൽവർട്ടണിലാണ് യംഗ് ജനിച്ചത്.[4] പതിനാലാമത്തെ വയസ്സിൽ യംഗ് ഗ്രീക്ക്, ലാറ്റിൻ ഭാഷകൾ പഠിച്ചിരുന്നു. അതോടൊപ്പം ഫ്രഞ്ച്, ഇറ്റാലിയൻ, ഹീബ്രു, ജർമ്മൻ, അരാമിക്, സിറിയക്, ശമര്യ, അറബിക്, പേർഷ്യൻ, ടർക്കിഷ്, അംഹാരിക് എന്നീ ഭാഷകളും പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു.[5]

1792 ൽ യംഗ് ലണ്ടനിൽ സെന്റ് ബാർത്തലോമിവ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ മെഡിസിൻ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി, പിന്നീട് 1794 ൽ എഡിൻബർഗ് മെഡിക്കൽ സ്കൂളിലേക്ക് മാറി. ഒരു വർഷത്തിനുശേഷം ജർമ്മനിയിലെ ലോവർ സാക്സോണിയിലെ ഗട്ടിംഗെൻ എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി. യംഗ് ഗുട്ടിംഗെൻ സർവകലാശാലയിൽ നിന്ന് 1796 ൽ വൈദ്യശാസ്ത്ര ബിരുദം നേടി.[6] അതിനുശേഷം 1797 ൽ കേംബ്രിഡ്ജിലെ ഇമ്മാനുവൽ കോളേജിൽ ചേർന്നു. അതേ വർഷം തന്നെ തന്റെ മുത്തച്ഛനായ റിച്ചാർഡ് ബ്രോക്ലെസ്ബിയുടെ എസ്റ്റേറ്റ് അദ്ദേഹത്തിന് അവകാശമായി ലഭിച്ചു, ഇത് അദ്ദേഹത്തെ സാമ്പത്തികമായി സ്വതന്ത്രനാക്കി. 1799 ൽ, അദ്ദേഹം ലണ്ടനിലെ വെൽബെക്ക് സ്ട്രീറ്റിൽ ഒരു ഫിസിഷ്യനായി ജോലിയാരംഭിച്ചു. ഒരു വൈദ്യനെന്ന നിലയിൽ തന്റെ പ്രശസ്തി സംരക്ഷിക്കുന്നതിനായി, യംഗ് തന്റെ ആദ്യത്തെ അക്കാദമിക് ലേഖനങ്ങൾ പലതും അജ്ഞാതമായി ആണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.[7]

1801-ൽ റോയൽ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂഷനിൽ നാച്ചുറൽ ഫിലോസഫി (പ്രധാനമായും ഭൗതികശാസ്ത്രം) പ്രൊഫസറായി യങ്ങിനെ നിയമിച്ചു.[8] അവിടെയുള്ള രണ്ടുവർഷത്തിനുള്ളിൽ അദ്ദേഹം 91 പ്രഭാഷണങ്ങൾ നടത്തിയിരുന്നു. 1794-ൽ തന്നെ ഒരു ഫെലോ ആയി തിരഞ്ഞെടുത്ത റോയൽ സൊസൈറ്റിയുടെ വിദേശകാര്യ സെക്രട്ടറിയായി 1801 ൽ അദ്ദേഹം നിയമിതനായി.[9] [10] പ്രൊഫസർ സ്ഥാനം തന്റെ മെഡിക്കൽ പ്രാക്ടീസിനെ തടസ്സപ്പെടുത്തുമെന്ന് ഭയപ്പെട്ടതിനാൽ ആ സ്ഥാനം 1803-ൽ രാജിവച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രഭാഷണങ്ങൾ 1807-ൽ കോഴ്‌സ് ഓഫ് ലെക്ചർ ഓൺ നാച്ചുറൽ ഫിലോസഫിയിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.[11]

1811-ൽ യംഗ് സെന്റ് ജോർജ്ജ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഫിസിഷ്യനായി ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു. 1814-ൽ ലണ്ടനിലേക്ക് വെളിച്ചം എത്തിക്കുന്ന ഗ്യാസ് വെളിച്ചത്തിന്റെ അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാൻ നിയോഗിച്ച ഒരു കമ്മിറ്റിയിൽ അദ്ദേഹം സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു. [12] 1816-ൽ സെക്കന്റിന്റെ അല്ലെങ്കിൽ സെക്കൻഡ് പെൻഡുലത്തിന്റെ കൃത്യമായ നീളം (കൃത്യമായി 2 സെക്കൻഡ് ദൈർഘ്യമുള്ള ഒരു പെൻഡുലത്തിന്റെ നീളം) നിർണ്ണയിക്കാൻ ചുമതലപ്പെട്ട ഒരു കമ്മീഷന്റെ സെക്രട്ടറിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. 1818-ൽ അദ്ദേഹം രേഖാംശ ബോർഡ് സെക്രട്ടറിയും എച്ച്.എം നോട്ടിക്കൽ അൽമാനാക്ക് ഓഫീസ് സൂപ്രണ്ടുമായി.[13]

1822-ൽ അമേരിക്കൻ അക്കാദമി ഓഫ് ആർട്സ് ആൻഡ് സയൻസസിന്റെ വിദേശ ഓണററി അംഗമായി യംഗ് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.[14] മരണത്തിന് ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് അദ്ദേഹം ലൈഫ് ഇൻഷുറൻസിൽ താല്പര്യം കാണിച്ചു,[15] 1827 ൽ ഫ്രഞ്ച് അക്കാദമി ഓഫ് സയൻസസിലെ എട്ട് വിദേശ അസോസ്സിയേറ്റുകളിൽ ഒരാളായി അദ്ദേഹം തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. 1828 ൽ റോയൽ സ്വീഡിഷ് അക്കാദമി ഓഫ് സയൻസസിന്റെ വിദേശ അംഗമായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.[16]

1804 ൽ യംഗ് എലിസ മാക്സ്വെലിനെ വിവാഹം കഴിച്ചു. അവർക്ക് കുട്ടികളില്ലായിരുന്നു.[17]

മരണം, പൈതൃകം, പ്രശസ്തി

[തിരുത്തുക]

തോമസ് യംഗ് 1829 മെയ് 10 ന് തന്റെ 56-ാം വയസ്സിൽ ലണ്ടനിൽ വച്ച് ആവർത്തിച്ചുള്ള "ആസ്ത്മ" യുടെ പ്രശ്നങ്ങളെത്തുടർന്ന് മരണപ്പെട്ടു. പോസ്റ്റ്‌മോർട്ടത്തിൽ അയോർട്ടയുടെ രക്തപ്രവാഹമാണ് മരണകാരണമെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു.[18] കെന്റ് കൗണ്ടിയിലെ ഫാൻബറോയിലെ സെന്റ് ഗൈൽസ് പള്ളിയുടെ ശ്മശാനത്തിലാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൃതദേഹം സംസ്കരിച്ചത്. വെസ്റ്റ്മിൻസ്റ്റർ ആബിയിൽ യങ്ങിന്റെ സ്മരണയ്ക്കായി ഹഡ്‌സൺ ഗർണി എഴുതിയ ഒരു സ്മരണികയോടു കൂടിയ വെളുത്ത മാർബിൾ ടാബ്‌ലെറ്റ് ഉണ്ട്.[19] [20]

യങ്ങിനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളും സഹപ്രവർത്തകരും വളരെയധികം ബഹുമാനിച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും തന്റെ അറിവ് മറ്റുള്ളവരിൽ അടിച്ചേൽപ്പിച്ചിരുന്നില്ല, പക്ഷെ ചോദിച്ചാൽ ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ശാസ്ത്രീയ ചോദ്യത്തിന് പോലും എളുപ്പത്തിൽ ഉത്തരം നൽകാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിയുമായിരുന്നു. വളരെ പഠിച്ചെങ്കിലും, തന്റെ അറിവ് മറ്റുള്ളവർക്ക് മനസ്സിലാകുന്ന രീതിയിൽ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കിക്കുന്നതിൽ പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടെന്ന് പലരും അഭിപ്രായപ്പെട്തിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമകാലികരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്, "പരിചിതമായ വാക്കുകളായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശയങ്ങളുടെ ക്രമീകരണം പോലും അദ്ദേഹം സംസാരിച്ചതുപോലെയല്ല. അതിനാൽ, അറിവിന്റെ ആശയവിനിമയ കാര്യത്തിൽ എനിക്കറിയാവുന്ന ഏതൊരു മനുഷ്യനേക്കാളും മോശമായി അദ്ദേഹം കണക്കാക്കപ്പെട്ടു". [21]

പിൽക്കാല പണ്ഡിതന്മാരും ശാസ്ത്രജ്ഞരും യംഗിന്റെ കൃതികളെ പ്രശംസിച്ചുവെങ്കിലും അവരോരോരുത്തരും അവരവരുടെ മേഖലകളിലെ നേട്ടങ്ങളിലൂടെ മാത്രമേ അദ്ദേഹത്തെ അറിഞ്ഞുള്ളൂ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമകാലികനായ സർ ജോൺ ഹെർഷൽ അദ്ദേഹത്തെ "യഥാർത്ഥ പ്രതിഭ" എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിച്ചത്.[22] 1931 ലെ ഐസക് ന്യൂട്ടന്റെ ഒപ്റ്റിക്സിന്റെ ഒരു പതിപ്പിനുള്ള ആമുഖത്തിൽ ആൽബർട്ട് ഐൻ‌സ്റ്റൈൻ അദ്ദേഹത്തെ പ്രശംസിച്ചു. ഭൗതികശാസ്ത്രജ്ഞൻ ലോർഡ് റെയ്‌ലെയ്, നോബൽ സമ്മാന ജേതാവ് ഫിലിപ്പ് ആൻഡേഴ്സൺ എന്നിവരാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറ്റ് ആരാധകർ.

മെറ്റീരിയലുകളുടെ സിദ്ധാന്തത്തിലും അനുകരണത്തിലും ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന അക്കാദമിക് ഗവേഷണ ഗ്രൂപ്പുകളുടെ കൂട്ടായ്മയായ ലണ്ടൻ ആസ്ഥാനമായുള്ള തോമസ് യംഗ് സെന്റർ, തോമസ് യങ്ങിന്റെ പേര് ആണ് സ്വീകരിച്ചത്.

അദ്ദേഹത്തിനോടുള്ള ബഹുമാനാർത്ഥം വില്യം സ്കോർസ്ബി (1789 - 1857) നാമകരണം ചെയ്തതാണ്, ഗ്രീൻ‌ലാൻഡിലെ മറൈൻ ചാനലായ യംഗ് സൗണ്ട്.[23]

ഗവേഷണം

[തിരുത്തുക]

പ്രകാശത്തിന്റെ തരംഗ സിദ്ധാന്തം

[തിരുത്തുക]

യംഗ് സ്വയം പറഞ്ഞിരുന്നത്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പല നേട്ടങ്ങളിലും ഏറ്റവും പ്രധാനം പ്രകാശത്തിന്റെ തരംഗ സിദ്ധാന്തം അവതരിച്ചത് ആണെന്നാണ്.[24] [25] അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതിന്, ആരാധ്യനായ ന്യൂട്ടൺ ഒപ്റ്റിക്സിൽ പ്രകടിപ്പിച്ച നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള, പ്രകാശം ഒരു കണികയാണെന്ന കാഴ്ചപ്പാടിനെ മറികടക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ പ്രകാശത്തിന്റെ തരംഗ സിദ്ധാന്തത്തെ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന നിരവധി സൈദ്ധാന്തിക കാരണങ്ങൾ യംഗ് മുന്നോട്ടുവച്ചു, ഈ കാഴ്ചപ്പാടിനെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നതിനായി അദ്ദേഹം നിലനിൽക്കുന്ന രണ്ട് പരീക്ഷണ മാതൃകകൾ വികസിപ്പിച്ചു. റിപ്പിൾ ടാങ്കിലെ ജല തരംഗങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ വ്യതികരണം എന്ന ആശയം അദ്ദേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു. യംഗ്സ് ഇന്റർഫേസ് എക്സ്പിരിമെന്റ് അല്ലെങ്കിൽ ഇരട്ട-സ്ലിറ്റ് പരീക്ഷണം ഉപയോഗിച്ച്, പ്രകാശം ഒരു തരംഗമാണെന്ന പശ്ചാത്തലത്തിൽ അദ്ദേഹം വിശദീകരണം നൽകി.[a]

1802 (ആർ‌ഐ), പബ്ബിലെ "പ്രഭാഷണങ്ങളിൽ" നിന്നുള്ള പ്ലേറ്റ്. 1807

1803 നവംബർ 24 ന് ലണ്ടനിലെ റോയൽ സൊസൈറ്റിയിൽ സംസാരിച്ച യംഗ് തന്റെ ചരിത്രപരമായ പരീക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ക്ലാസിക് വിവരണം ആരംഭിച്ചു:[27]

"ഞാൻ ബന്ധപ്പെടുത്താൻ പോകുന്ന പരീക്ഷണങ്ങൾ... സൂര്യൻ പ്രകാശിക്കുമ്പോഴെല്ലാം, കൈവശമുള്ളതിൽ കവിഞ്ഞ് മറ്റ് ഉപകരണങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ വളരെ എളുപ്പത്തിൽ തന്നെ ആർക്കും ആവർത്തിക്കാം.

Experiments and Calculations Relative to Physical Optics (ഫിസിക്കൽ ഒപ്റ്റിക്സുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പരീക്ഷണങ്ങളും കണക്കുകൂട്ടലുകളും) (1804) എന്ന തൻറെ പ്രബന്ധത്തിൽ യംഗ് ഒരു വിൻഡോയിലെ ഒരൊറ്റ ഓപ്പണിംഗിൽ നിന്ന് വരുന്ന പ്രകാശത്തിന്റെ വഴിയിൽ, ഏകദേശം 0.85 മില്ലിമീറ്റർ (0.033 ഇഞ്ച്) അളവിലുള്ള ഒരു കാർഡ് സ്ഥാപിച്ച് അതിന്റെ നിഴലുകളിലെ ഫ്രിഞ്ച് പാറ്റേൺ നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു പരീക്ഷണത്തെ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. ലൈറ്റ് ബീം ആദ്യ കാർഡിന്റെ അരികിൽ തട്ടുന്നത് തടയാൻ ഇടുങ്ങിയ സ്ട്രിപ്പിന് മുന്നിലോ പിന്നിലോ മറ്റൊരു കാർഡ് സ്ഥാപിക്കുമ്പോൾ ഫ്രിഞ്ച് പാറ്റേണുകൾ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതായി അദ്ദേഹം നിരീക്ഷിച്ചു.[28] പ്രകാശം തരംഗങ്ങൾ ചേർന്നതാണെന്ന വാദത്തെ പിന്തുണക്കുന്നതായിരുന്നു ഈ പരീക്ഷണം. [29]

യംഗ്, അടുത്തടുത്തുള്ള ഒരു ജോഡി മൈക്രോമീറ്റർ ഗ്രൂവുകളിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിഫലനം, സോപ്പിന്റെയും എണ്ണയുടെയും നേർത്ത ഫിലിമുകളുടെ പ്രതിഫലനങ്ങൾ, ന്യൂട്ടൺസ് റിങ്ങുകൾ എന്നിവയിൽ നിന്നെല്ലാമുള്ള പ്രകാശത്തിന്റെ ഇന്റർഫെറൻസ് ഉൾപ്പെടെ നിരവധി പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തി വിശകലനം ചെയ്തു. നാരുകളും നീളമുള്ള ഇടുങ്ങിയ സ്ട്രിപ്പുകളും ഉപയോഗിച്ച് രണ്ട് പ്രധാന ഡിഫ്രാക്ഷൻ പരീക്ഷണങ്ങളും അദ്ദേഹം നടത്തി. നാച്ചുറൽ ഫിലോസഫി ആന്റ് മെക്കാനിക്കൽ ആർട്സ് (1807) എന്ന തന്റെ കോഴ്‌സ് പ്രഭാഷണത്തിൽ, പ്രകാശകിരണത്തിന്റെ വഴിയിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു വസ്തുവിന്റെ നിഴലിലെ ഫ്രിഞ്ച് പാറ്റേണുകൾ ആദ്യമായി നിരീക്ഷിച്ചത് ഗ്രിമാൽഡി ആണെന്ന് പറഞ്ഞു. പത്ത് വർഷത്തിനുള്ളിൽ, യങ്ങിന്റെ മിക്ക കൃതികളും അഗസ്റ്റിൻ-ജീൻ ഫ്രെസ്നെൽ പുനരാവിഷ്കരിക്കുകയും വിപുലീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.

യംഗ് മോഡുലസ്

[തിരുത്തുക]
പ്രധാന ലേഖനം: യംഗ് മാപനാങ്കം
നാച്ചുറൽ ഫിലോസഫിയുടെ യംഗ് മാത്തമാറ്റിക്കൽ ഘടകങ്ങൾ

1807-ൽ, യംഗ് മോഡുലസ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന, ഇലാസ്തികതയുടെ സ്വഭാവ സവിശേഷതയെ തന്റെ Course of Lectures on Natural Philosophy and the Mechanical Arts (പ്രകൃതിശാസ്ത്ര തത്വശാസ്ത്രത്തെയും മെക്കാനിക്കൽ ആർട്ടുകളെയും കുറിച്ചുള്ള കോഴ്‌സ് ലെക്ചറുകളിൽ ) ൽ വിശദീകരിച്ചു.[30] എന്നിരുന്നാലും, പരീക്ഷണങ്ങളിൽ യംഗ് മോഡുലസ് എന്ന ആശയം ആദ്യമായി ഉപയോഗിച്ചത് തോമസ് യംഗിനും മുമ്പ് 1782-ൽ ജിയോർഡാനോ റിക്കാറ്റി ആണ്.[31] തോമസ് യങ്ങിന്റെ 1807 ലെ പേപ്പറിന് 80 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് 1727 ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലിയോൺഹാർഡ് യൂലർ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു പ്രബന്ധത്തിലും ഈ ആശയം കണ്ടെത്താനാകും.

സ്ട്രെസും സ്ട്രെയിനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം വിശദീകരിക്കുന്നതാണ് യംഗ് മോഡുലസ്; അതായത്, ഏകീകൃതമായി ലോഡുചെയ്ത ഒരു മാതൃകയിൽ, സ്ട്രെസ് = ഇ × സ്‌ട്രെയിൻ ആണ്.

കാഴ്ചയും വർണ്ണ സിദ്ധാന്തവും

[തിരുത്തുക]

ഫിസിയോളജിക്കൽ ഒപ്റ്റിക്‌സിന്റെ സ്ഥാപകൻ എന്നും യംഗ് വിളിക്കപ്പെടുന്നു. 1793 ൽ, ക്രിസ്റ്റലിൻ ലെൻസിന്റെ വക്രതയിലെ മാറ്റത്തെ ആശ്രയിച്ച് കണ്ണ് വ്യത്യസ്ത ദൂരങ്ങളിൽ കാഴ്ച കൈവരിക്കുന്ന രീതിയെക്കുറിച്ച് (അക്കൊമഡേഷൻ) അദ്ദേഹം വിശദീകരിച്ചു. 1801-ൽ അദ്ദേഹം ആദ്യമായി ആസ്റ്റിഗ്മാറ്റിസത്തെ വിവരിച്ചു.[32] തന്റെ പ്രഭാഷണങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം അവതരിച്ച വർണ്ണ ദർശനം മൂന്ന് തരം നാഡി നാരുകളുടെ റെറ്റിനയിലെ സാന്നിധ്യത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന സാങ്കൽപ്പികസിദ്ധാന്തം ഹെർമൻ വോൺ ഹെൽംഹോൾട്ട്സ് വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. ആ സിദ്ധാന്തം യംഗ്-ഹെൽംഹോൾട്ട്സ് സിദ്ധാന്തം എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. [33] ഇത് വ്യത്യസ്ത തരംഗദൈർഘ്യ ശ്രേണികളോട് സംവേദനക്ഷമതയുള്ള മൂന്ന് കോൺ റിസപ്റ്ററുകൾ കണ്ണിൽ ഉണ്ടെന്ന വർണ്ണ ദർശനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആധുനിക ധാരണയെ മുൻ‌കൂട്ടി കാണിക്കുന്നു.

യംഗ്-ലാപ്ലേസ് സമവാക്യം

[തിരുത്തുക]

1804-ൽ യംഗ് പ്രതല ബലത്തിൻറെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ കാപ്പിലറി പ്രതിഭാസങ്ങളുടെ സിദ്ധാന്തം വികസിപ്പിച്ചു.[34] 1805 - ൽ ഫ്രഞ്ച് തത്ത്വചിന്തകനായ പിയറി-സൈമൺ ലാപ്ലേസ്, കാപ്പിലറി പ്രവർത്തനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് മെനിസ്കസ് റേഡിഐയുടെ പ്രാധാന്യം കണ്ടെത്തി. 1830-ൽ ജർമ്മൻ ഗണിതശാസ്ത്രജ്ഞനായ കാൾ ഫ്രീഡ്രിക്ക് ഗോസ്സ് ഈ രണ്ട് ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെയും പ്രവർത്തനത്തെ ഏകീകരിച്ച് യംഗ്-ലാപ്ലേസ് സമവാക്യം അവതരിപ്പിച്ചു. രണ്ട് സ്റ്റാറ്റിക് ദ്രാവകങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ഇന്റർഫേസിലുടനീളം നിലനിൽക്കുന്ന കാപ്പിലറി മർദ്ദ വ്യത്യാസം വിവരിക്കുന്ന സൂത്രവാക്യം ആണ് ഇത്.

യംഗ് സമവാക്യവും യംഗ്-ഡ്യൂപ്ര സമവാക്യവും

[തിരുത്തുക]

സർഫസ് ഫ്രീ എനർജി, ഇന്റർഫേസിയൽ ഫ്രീ എനർജി, ദ്രാവകത്തിന്റെ പ്രതല ബലം എന്നിവയുടെ പ്രവർത്തനമായി ഒരു ഖര പ്രതലത്തിലെ ദ്രാവക തുള്ളിയുടെ കോൺടാക്റ്റ് കോണിനെ യങ്ങിന്റെ സമവാക്യം വിവരിക്കുന്നു. ഈ സമവാക്യം അവതരിപ്പിച്ച് 60 വർഷത്തിന് ശേഷം, ഡ്യൂപ്ര തെർമോഡൈനാമിക് ഇഫക്റ്റുകൾ കണക്കാക്കുന്നതിനായി, യംഗ് സമവാക്യം വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. ഇതിനെ യംഗ്-ഡ്യൂപ്ര സമവാക്യം എന്ന് വിളിക്കുന്നു.

വൈദ്യശാസ്ത്രം

[തിരുത്തുക]

1808-ൽ, യംഗ് ഫിസിയോളജിയിലെ ഹീമോഡൈനാമിക്സിൽ ഒരു പ്രധാന സംഭാവന നൽകി. "ഹൃദയത്തിന്റെയും ധമനികളുടെയും പ്രവർത്തനങ്ങൾ" എന്ന വിഷയത്തിൽ നടത്തിയ ക്രോണിയൻ പ്രഭാഷണത്തിൽ അദ്ദേഹം പൾസിന്റെ തരംഗ വേഗതയ്ക്ക് ഒരു ഫോർമുല ആവിഷ്കരിച്ചു.[35] അദ്ദേഹത്തിന്റെ മെഡിക്കൽ രചനകളിൽ, An Introduction to Medical Literature (മലയാളം: മെഡിക്കൽ സാഹിത്യത്തിന് ഒരു ആമുഖം), System of Practical Nosology (മലയാളം: സിസ്റ്റം ഓഫ് പ്രാക്ടിക്കൽ നോസോളജി) (1813), A Practical and Historical Treatise on Consumptive Diseases (മലയാളം: ഉപഭോഗ രോഗങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രായോഗികവും ചരിത്രപരവുമായ ചികിത്സ) (1815) എന്നിവയുൾപ്പെടുന്നു.

കുട്ടികൾക്കുള്ള മരുന്നിൻറെ അളവ് നിർണ്ണയിക്കാനുള്ള റൂൾ ഓഫ് തംപ് നിയമം ആവിഷ്കരിച്ചത് തോമസ് യംഗ് ആണ്.

ഭാഷകൾ

[തിരുത്തുക]

അദ്ദേഹത്തിന്റെ 1796 ലെ ഗട്ടിംഗെൻ പ്രബന്ധം De corporis hvmani viribvs conservatricibvs ൽ സാർ‌വ്വത്രിക സ്വരസൂചക അക്ഷരമാല നിർദ്ദേശിക്കുന്ന നാല് പേജുകൾ‌ കൂടി ചേർ‌ത്തു. ഇതിൽ 16 "ശുദ്ധമായ" സ്വരാക്ഷര ചിഹ്നങ്ങൾ, മൂക്കിലെ സ്വരാക്ഷരങ്ങൾ, വിവിധ വ്യഞ്ജനാക്ഷരങ്ങൾ, ഇവയുടെ ഉദാഹരണങ്ങൾ എന്നിവ പ്രാഥമികമായി ഫ്രഞ്ച്, ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷകളിൽ നിന്ന് വിവരിച്ചതാണ്.

യംഗ് എൻസൈക്ലോപീഡിയ ബ്രിട്ടാനിക്കയിലെ "ഭാഷകൾ" എന്ന ലേഖനത്തിൽ, 400 ഭാഷകളുടെ വ്യാകരണവും പദാവലിയും താരതമ്യം ചെയ്തു.[3] ഡച്ച് ഭാഷാശാസ്ത്രജ്ഞനും പണ്ഡിതനുമായ മാർക്കസ് സൂറിയസ് വാൻ ബോക്‌സ്‌ഹോൺ 1647-ൽ ഈ പദം സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഗ്രൂപ്പിംഗ് നിർദ്ദേശിച്ചതിന് 165 വർഷത്തിനുശേഷം, 1813-ൽ ഒരു പ്രത്യേക കൃതിയിൽ അദ്ദേഹം ഇന്തോ-യൂറോപ്യൻ ഭാഷകൾ എന്ന പദം അവതരിപ്പിച്ചു.

ഈജിപ്ഷ്യൻ ചിത്രലിപികൾ

[തിരുത്തുക]

ഈജിപ്ഷ്യൻ ചിത്രലിപികളുടെ വ്യാഖ്യാനത്തിൽ യംഗ് കാര്യമായ സംഭാവനകൾ നൽകിയിട്ടുണ്ട്. 1802 ൽ ജോഹാൻ ഡേവിഡ് എക്കർബ്ലാഡ് നിർമ്മിച്ച 29 അക്ഷരങ്ങളുള്ള ഈജിപ്ഷ്യൻ ഡെമോട്ടിക് അക്ഷരമാല ഉപയോഗിച്ചാണ് അദ്ദേഹം ചിത്രലിപി വാഖ്യാനം ആരംഭിച്ചത് (14 തെറ്റാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു). ലിഖിതങ്ങൾ വായിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിൽ ഡെമോട്ടിക് ടെക്സ്റ്റിന്റെ പ്രാധാന്യം ഊന്നിപ്പറയുന്നതിൽ ആക്കർബ്ലാഡ് ശരിയായിരുന്നു, പക്ഷേ ഡെമോട്ടിക് പൂർണ്ണമായും അക്ഷരമാലയാണെന്ന് അദ്ദേഹം തെറ്റായി വിശ്വസിച്ചു.[36]

1814 ആയപ്പോഴേക്കും യംഗ്, 86 ഡെമോട്ടിക് പദങ്ങളുടെ ഒരു പട്ടിക ഉപയോഗിച്ച് റോസെറ്റ സ്റ്റോണിന്റെറ "എൻ‌കോറിയൽ" ടെക്സ്റ്റ് പൂർണ്ണമായും വിവർത്തനം ചെയ്തു. തുടർന്ന് ഹൈറോഗ്ലിഫിക് അക്ഷരമാല പഠിച്ചുവെങ്കിലും തുടക്കത്തിൽ ഡെമോട്ടിക്, ഹൈറോഗ്ലിഫിക് ടെക്സ്റ്റുകൾ പരാഫ്രെയ്‌സുകളാണെന്നും ലളിതമായ വിവർത്തനങ്ങളല്ലെന്നും തിരിച്ചറിയുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടു.[37]

ഹൈറോഗ്ലിഫിക് ഡിസിഫെർമെൻറിനായി പ്രവർത്തിക്കുമ്പോൾ യംഗും, ജീൻ-ഫ്രാങ്കോയിസ് ചാംപോളിയനും തമ്മിൽ കാര്യമായ വൈരാഗ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. ആദ്യകാല്ങ്ങളിൽ അവർ തമ്മിൽ ജോലികളിൽ ചുരുങ്ങിയ അളവിൽ സഹകരണം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ പിന്നീട്, 1815 മുതൽ, അവർക്കിടയിൽ ഒരു അകൽച്ച ഉടലെടുത്തു. വർഷങ്ങളോളം അവർ തങ്ങളുടെ ജോലിയുടെ വിശദാംശങ്ങൾ പരസ്പരം പങ്കിടാതെ മാറ്റി നിർത്തി.

1818 ലെ എൻ‌സൈക്ലോപീഡിയ ബ്രിട്ടാനിക്കയുടെ പതിപ്പിനായി അദ്ദേഹം എഴുതിയ "ഈജിപ്ത്" എന്ന പ്രസിദ്ധ ലേഖനത്തിൽ യങ്ങിന്റെ ചില നിഗമനങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.

1822-ൽ ഹൈറോഗ്ലിഫുകളുടെ വിവർത്തനവും, അതിന്റെ വ്യാകരണ വ്യവസ്ഥയിലേക്കുള്ള മാർഗ്ഗദർശനങ്ങളും ചാംപോളിയൻ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചപ്പോൾ, യംഗും (മറ്റു പലരും) അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതിയെ പ്രശംസിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, ഒരു വർഷത്തിനുശേഷം യംഗ്, സ്വന്തം സൃഷ്ടിയെ ചാംപോളിയന്റെ സിസ്റ്റത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായി അംഗീകരിക്കുന്നതിന് തന്റെ പഠനമായ Account of the Recent Discoveries in Hieroglyphic Literature and Egyptian Antiquities (ഹൈറോഗ്ലിഫിക് ലിറ്ററേച്ചറിലെയും ഈജിപ്ഷ്യൻ പുരാവസ്തുക്കളിലെയും സമീപകാല കണ്ടെത്തലുകൾ) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.

ആറ് ഹൈറോഗ്ലിഫിക് ചിഹ്നങ്ങളുടെ ശബ്‌ദ മൂല്യം യംഗ് ശരിയായി കണ്ടെത്തി, പക്ഷേ ഭാഷയുടെ വ്യാകരണത്തിൽ നിഗമനത്തിലെത്തിയിരുന്നില്ല. കോപ്റ്റിക് പോലുള്ള പ്രസക്തമായ ഭാഷകളെക്കുറിച്ചുള്ള ചാംപോളിയന്റെ അറിവ് വളരെ കൂടുതൽ ആയതിനാൽ, അത് ഒരു പരിധിവരെ തനിക്ക് ദോഷമുമാണെന്ന് യംഗ് തന്നെ സമ്മതിച്ചു. [38]

ഈജിപ്റ്റോളജിയിൽ യങ്ങിന്റെ യഥാർത്ഥ സംഭാവന ഡെമോട്ടിക് ലിപിയുടെ വ്യാഖ്യാനമാണെന്ന് നിരവധി പണ്ഡിതന്മാർ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. ഈ മേഖലയിലെ ആദ്യത്തെ പ്രധാന മുന്നേറ്റം നടത്തിയത് അദ്ദേഹമാണ്. പ്രത്യയശാസ്ത്രപരവും സ്വരസൂചകവുമായ ചിഹ്നങ്ങൾ ചേർന്നതാണ് ഡെമോട്ടിക് എന്നും അദ്ദേഹം ശരിയായി തിരിച്ചറിഞ്ഞു.[39]

ഡീഫിഫെർമെന്റിന്റെ ക്രെഡിറ്റ് പങ്കിടാൻ ചാംപോളിയൻ തയ്യാറല്ലെന്ന് യങ്ങിന് തോന്നി. തുടർന്നുണ്ടായ വിവാദത്തിൽ, അക്കാലത്തെ രാഷ്ട്രീയ സംഘർഷങ്ങളാൽ പ്രചോദിതരായ ബ്രിട്ടീഷുകാർ യംഗിനൊപ്പമായിരുന്നു, ഫ്രഞ്ചുകാർ കൂടുതലും ചംപോളിയന് ഒപ്പവും. ചമ്പോളിയൻ യങ്ങിന്റെ ചില സംഭാവനകളെ ചെറിയതോതിൽ അംഗീകരിച്ചു. 1826 ന് ശേഷം, ലൂവ്രെയിൽ ചാംപോളിയൻ ക്യൂറേറ്ററായിരുന്നപ്പോൾ, ഡെമോട്ടിക് കൈയെഴുത്തുപ്രതികളിലേക്ക് യംഗിന് ആക്സസ് വാഗ്ദാനം ചെയ്തു.[40]

ഇംഗ്ലണ്ടിൽ, സർ ജോർജ്ജ് ലൂയിസ് 1862 കൾ വരെ ചാംപോളിയന്റെ നേട്ടത്തെ സംശയിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, മറ്റ് ചിലർ ചാംപോളിയന്റെ നേട്ടം അംഗീകരിച്ചിരുന്നു.[41]

സംഗീതം

[തിരുത്തുക]

സംഗീത മേഖലയിൽ, സംഗീതോപകരണങ്ങൾ ട്യൂൺ ചെയ്യുന്ന ഒരു രീതിയായ യംഗ് ടെമ്പറമെന്റ് അദ്ദേഹം വികസിപ്പിച്ചു.

മതപരമായ വീക്ഷണങ്ങൾ

[തിരുത്തുക]

അദ്ദേഹം ഈജിപ്ത് ചരിത്രത്തിലെ മതവിഷയങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുകയും, നൂബിയയിലെ ക്രിസ്തുമതത്തിന്റെ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് എഴുതുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, യങ്ങിന്റെ വ്യക്തിപരമായ മതപരമായ വീക്ഷണങ്ങളെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിവില്ല.[42] ജോർജ്ജ് പീകോക്കിൻറെ വിവരണത്തിൽ, ധാർമ്മികതയെക്കുറിച്ചോ, ഭൗതികശാസ്ത്രത്തെക്കുറിച്ചോ, മതത്തെക്കുറിച്ചോ യംഗ് ഒരിക്കലും അവനോട് സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാൽ യങ്ങിന്റെ ഭാര്യ പറയുന്നതനുസരിച്ച്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനോഭാവം കാണിക്കുന്നത് "അദ്ദേഹത്തിന്റെ ക്വേക്കർ ശിക്ഷണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മതപരമായ ആചാരങ്ങളെ ശക്തമായി സ്വാധീനിച്ചു" എന്നാണ്.[43] ഒരു സാംസ്കാരിക ക്രിസ്ത്യൻ ക്വേക്കറുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അതോറിറ്റി വൃത്തങ്ങൾ യംഗിനെ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്.[44] [45]

വിവാഹത്തിന് മുമ്പ് യംഗ് ചർച്ച് ഓഫ് ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ചേർന്നുവെന്നും പിന്നീട് സ്നാനമേറ്റതായും ഹഡ്സൺ ഗർണി അറിയിച്ചു. മതപരിവർത്തനത്തിന്റെ ശീലത്തേക്കാൾ, യംഗ് തന്റെ പഴയ വിശ്വാസത്തിന്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം നിലനിർത്തുകയും, ഭാഷകളെയും പെരുമാറ്റങ്ങളെയും അന്വേഷിക്കുന്ന ശീലം തന്റെ പഠനത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുകയും ചെയ്തു എന്ന് ഗർണി പ്രസ്താവിച്ചു.[46] ഭൗതികശാസ്ത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിന് ഹെൻ‌റി ബ്രറൌഗാമിൽ നിന്ന് ചില വിമർശനങ്ങൾ ലഭിച്ചതിന് ശേഷം യംഗ് ഇങ്ങനെ പ്രസ്താവിച്ചു: “എന്റെ പഠനവും പേനയും മെഡിക്കൽ വിഷയങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു. ദൈവം എനിക്ക് തന്നിട്ടില്ലാത്ത കഴിവുകൾക്ക്, ഞാൻ ഉത്തരവാദിയല്ല, എന്നാൽ എന്റെ കൈവശമുള്ളവ, എന്റെ അവസരങ്ങൾ എന്നെ അനുവദിച്ചതുപോലെ ഞാൻ ഇതുവരെ വളർത്തിയെടുത്തു. എന്റെ എല്ലാ അധ്വാനങ്ങളുടെയും ആത്യന്തിക വസ്‌തുവായി തുടരുന്ന ആ തൊഴിലിലേക്ക് ഞാൻ അവ സഹായകമായും ശാന്തതയോടെയും പ്രയോഗിക്കുന്നത് തുടരും.[47] എന്നിട്ടും, മരണത്തിന് തലേദിവസം യംഗ് മതപരമായ ആചാരങ്ങളിൽ പങ്കെടുത്തു എന്നാണ് ഡേവിഡ് ബ്രൂസ്റ്റർ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്.

തിരഞ്ഞെടുത്ത രചനകൾ

[തിരുത്തുക]

ഇതും കാണുക

[തിരുത്തുക]

പരാമർശങ്ങൾ

[തിരുത്തുക]

അടിക്കുറിപ്പുകൾ

  1. ↑ Tony Rothman argues that there is no clear evidence that Young actually did the two-slit experiment.[26]

അവലംബങ്ങൾ

  1. ↑ Fechner, Gustav Theodor (1878). Ueber den Ausgangswerth der kleinsten Absweichungssumme. S. Hirzel. p. 650.
  2. ↑ Dictionary of National Biography
  3. ↑ 3.0 3.1 Robinson, Andrew (2007). The Last Man Who Knew Everything: Thomas Young, the Anonymous Genius who Proved Newton Wrong and Deciphered the Rosetta Stone, among Other Surprising Feats. Penguin. ISBN 978-0-13-134304-7.
  4. ↑ "Thomas Young". School of Mathematics and Statistics University of St Andrews, Scotland. Retrieved 30 ഓഗസ്റ്റ് 2017.
  5. ↑ Singh, Simon (2000). The Code Book: The Science of Secrecy from Ancient Egypt to Quantum Cryptography. Anchor. ISBN 978-0-385-49532-5.
  6. ↑ "Thomas Young (1773–1829)". Andrew Gasson. Archived from the original on 31 ഓഗസ്റ്റ് 2017. Retrieved 30 ഓഗസ്റ്റ് 2017.
  7. ↑ Robinson, Andrew (2006). The Last Man Who Knew Everything: Thomas Young, the Anonymous Polymath Who Proved Newton Wrong, Explained How We See, Cured the Sick and Deciphered the Rosetta Stone. Oneworld Publications. p. 4. ISBN 978-1851684946.
  8. ↑ "Ri Professors". Royal Institution. Retrieved 30 ഓഗസ്റ്റ് 2017.
  9. ↑ "THOMAS YOUNG (1773–1829)". Emmanuel College. Retrieved 30 ഓഗസ്റ്റ് 2017.
  10. ↑ "Portrait of Thomas Young". Royal Society. Retrieved 30 ഓഗസ്റ്റ് 2017.
  11. ↑ Morgan, Michael (2002). "Thomas Young's Lectures on Natural Philosophy and the Mechanical Arts". Perception. 31 (12): 1509–1511. doi:10.1068/p3112rvw.
  12. ↑ Weld, Charles Richard (2011). A History of the Royal Society: With Memoirs of the Presidents. Cambridge University Press. pp. 235–237. ISBN 9781108028189.
  13. ↑ Wood, Alexander; Oldham, Frank (1954). Thomas Young: Natural Philosopher, 1773-1829. CUP Archive. pp. 304–308.
  14. ↑ "Book of Members, 1780–2010: Chapter Y" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Retrieved 8 സെപ്റ്റംബർ 2016.
  15. ↑ Peacock, George (1855). Life of Thomas Young: M.D., F.R.S., &c.; and One of the Eight Foreign Associates of the National Institute of France. J. Murray. p. 403.
  16. ↑ Cooper, David K.C. (2013). Doctors of Another Calling: Physicians Who Are Known Best in Fields Other than Medicine. Rowman & Littlefield. pp. 98–101. ISBN 9781611494679.
  17. ↑ O'Connor, J. J.; Robertson, E. F. (2006). "Thomas Young". School of Mathematics and Statistics University of St Andrews, Scotland.
  18. ↑ Bruce Fye, W.; Willis Hurst, J. (1997), "Thomas Young", Clinical Cardiology, vol. 20, no. 1, pp. 87–88
  19. ↑ Samuel Austin Allibone (1871). A Critical Dictionary of English Literature: And British and American Authors, Living and Deceased, from the Earliest Accounts to the Middle of the Nineteenth Century. Containing Thirty Thousand Biographies and Literary Notices, with Forty Indexes of Subjects, Volume 3. J. B. Lippincott & Co. p. 2904.
  20. ↑ Wood, Alexander; Oldham, Frank (1954). Thomas Young Natural Philosopher 1773–1829. Cambridge University Press. p. 331.
  21. ↑ "Peacock's Life of Dr Young" by George Peacock, D.D., F.R.S., etc. Dean of Ely, Lowndean Professor of Astronomy University of Cambridge, etc. quoted in "The Living Age" by E. Littell, Second Series, Volume X, 1855, Littell, Son and Company, Boston.
  22. ↑ Buick, Tony (2010). The Rainbow Sky: An Exploration of Colors in the Solar System and Beyond. Springer Science & Business Media. p. 81. ISBN 9781441910530.
  23. ↑ Place names, NE Greenland
  24. ↑ "Thomas Young (1773–1829)". UC Santa Barbara. Retrieved 5 സെപ്റ്റംബർ 2016.
  25. ↑ Haidar, Riad. "Thomas Young and the wave theory of light" (PDF). Bibnum. Archived from the original (PDF) on 15 സെപ്റ്റംബർ 2016. Retrieved 5 സെപ്റ്റംബർ 2016.
  26. ↑ Rothman, Tony (2003). Everything's Relative and Other Fables from Science and Technology. Wiley. ISBN 9780471202578.
  27. ↑ Shamos, Morris (1959). Great Experiments in Physics. New York: Holt Rinehart and Winston. pp. 96–101.
  28. ↑ Magie, William Francis (1935). A Source Book in Physics. Harvard University Press. p. 309
  29. ↑ Both Young and Newton were eventually shown to be partially correct, as neither wave nor particle explanations alone can explain the behaviour of light. See e.g. http://www.single-molecule.nl/notes/light-waves-and-photons/ Archived 2016-03-09 at the Wayback Machine..
  30. ↑ Young, Thomas (1845). Course of Lectures on Natural Philosophy and the Mechanical Arts. London: Taylor and Walton. p. 106. modulus thomas young.
  31. ↑ Truesdell, Clifford A. (1960). The Rational Mechanics of Flexible or Elastic Bodies, 1638–1788: Introduction to Leonhardi Euleri Opera Omnia, vol. X and XI, Seriei Secundae. Orell Fussli.
  32. ↑ Young, Thomas (1801). "On the mechanics of the eye". Philosophical Transactions of the Royal Society. 91: 23–88. Bibcode:1801RSPT...91...23Y. doi:10.1098/rstl.1801.0004.
  33. ↑ Young, T. (1802). "Bakerian Lecture: On the Theory of Light and Colours". Phil. Trans. R. Soc. Lond. 92: 12–48. doi:10.1098/rstl.1802.0004.
  34. ↑ Young, Thomas (1805). "An Essay on the Cohesion of Fluids". Phil. Trans. 95: 65–87. doi:10.1098/rstl.1805.0005. JSTOR 107159.
  35. ↑ Tijsseling, A.S., Anderson, A. (2008). Thomas Young's research on fluid transients: 200 years on. BHR Group. ISBN 978-1-85598-095-2. {{cite book}}: |work= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  36. ↑ E.A.W. Budge, [1893], The Rosetta Stone. www.sacred-texts.com p132
  37. ↑ Young's first publications are as follows: "Letter to the Rev. S. Weston respecting some Egyptian Antiquities". With four copper plates [published under the name of his friend William Rouse Boughton, but written by Young], Archeologia Britannica. London, 1814. Vol. XVIII. P. 59-72; [Anonymous publication], Museum Criticum of Cambridge, Pt. VI., 1815 (this includes the correspondence which took place between Young, Silvestre de Sacy and Akerblad)
  38. ↑ Singh, Simon. "The Decipherment of Hieroglyphs". BBC. Retrieved 8 ഒക്ടോബർ 2015.
  39. ↑ Adkins & Adkins 2000, പുറം. 277.
  40. ↑ "Jean-François Champollion". Great Historians. Archived from the original on 20 ഏപ്രിൽ 2020. Retrieved 8 ഒക്ടോബർ 2015.
  41. ↑ Thomasson 2013.
  42. ↑ Wood, Alexander. 2011. Thomas Young: Natural Philosopher 1773–1829. Cambridge University Press. p. 56
  43. ↑ Wood, Alexander. 2011. Thomas Young: Natural Philosopher 1773–1829. Cambridge University Press. p. 329
  44. ↑ Peacock & Leitch., Miscellaneous works of the late Thomas Young (1855), London, J. Murray, p. 516: "he was pre-eminently entitled to the high distinction of a Christian, patriot, and philosopher."
  45. ↑ Wood, Alexander. 2011. Thomas Young: Natural Philosopher 1773–1829. Cambridge University Press. p. XVI
  46. ↑ Wood, Alexander. 2011, p. 56
  47. ↑ Wood, Alexander. 2011. Thomas Young: Natural Philosopher 1773–1829. Cambridge University Press. p. 173

കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്

[തിരുത്തുക]

പുറം കണ്ണികൾ

[തിരുത്തുക]
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=തോമസ്_യംഗ്_(ശാസ്ത്രജ്ഞൻ)&oldid=4109711" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്