റോസാലിയ (ഉത്സവം)

റോസാലിയ
റോസാലിയ
	Mosaic depicting the weaving of rose wreaths; (Villa del Casale, 4th century)
ആചരിക്കുന്നത്	Roman Empire
തരം	pluralistic within the context of Classical Roman religion and Imperial cult
തിയ്യതി	varying dates mainly in May and June
ബന്ധമുള്ളത്	Roman ancestor cult,; Dionysia, Adonia,; religion in the Roman military,; cult of the saints

ഇംഗ്ലീഷ് വിലാസം

https://ml.wikipedia.org/wiki/Rosalia_(festival)

റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിൽ ആഘോഷിച്ചിരുന്ന റോസാപ്പൂക്കൾ‌ കൊണ്ടുള്ള ഒരു ഉത്സവമായിരുന്നു റോസാലിയ അഥവാ റോസാറിയ. ഈ ഉത്സവത്തിന് ഒരു നിശ്ചിതദിനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രധാനമായി മെയ് മാസത്തിലായിരുന്നു ഈ ഉത്സവമെങ്കിലും ജൂലൈ പകുതിവരെ ഏതു ദിവസം വേണമെങ്കിലും റോസാലിയ അല്ലെങ്കിൽ റൊസാരിയ ആഘോഷിക്കാമായിരുന്നു. ഈ ഉത്സവത്തെ റോസാറ്റിയോ ("റോസാപ്പൂ അലങ്കാരങ്ങൾ") അല്ലെങ്കിൽ "റോസാപ്പൂഅലങ്കാര ദിവസം" എന്നും വിശേഷിപ്പിക്കാറുണ്ട്. റോസാപ്പൂകളെ കൂടാതെ വയലറ്റ് പൂക്കളുപയോഗിച്ചും ഈ ഉത്സവം (വയലറ്റിയോ, വയലറ്റലങ്കാരം, വയലറ്റു ദിനം, " വയലറ്റ് അലങ്കാരദിനം എന്നിങ്ങനെ പലപേരുകളിൽ) ആഘോഷിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു .^[1] മരിച്ചവരുടെ സ്മരണക്കായി, ശവമാടങ്ങളിൽ പൂക്കൾ അർപ്പിക്കുന്ന ചടങ്ങാണ് റോസാപ്പൂ ഉത്സവത്തിൻറെ തുടക്കമെന്നു വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. മതപരവും വ്യക്തിപരവുമായ വിധത്തിൽ പരേതാത്മാക്കൾക്കായി നടത്തുന്ന അസംഖ്യം ശ്രദ്ധാഞ്ജലികളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ഈ പുഷ്പാർപണം. പരമ്പരാഗത ചടങ്ങുകൾക്ക് (മോസ് മയോറം) റോമാക്കാർ എത്രമാത്രം വില കല്പിച്ചിരുന്ന എന്നതിനെയും ഇത് പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. റോമൻ കലണ്ടറിൽ പരേതരുടെ ബഹുമാനാർഥം നിരവധി പൊതു അവധിദിനങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ സ്മാരക ദിനങ്ങൾ നീക്കിവെക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.^[2]

മതപരമായ ഒരു ആവിഷ്‌കാരമെന്ന നിലയിൽ, ഒരു ദേവന്റെ ആരാധനാ പ്രതിമയ്‌ക്കോ അല്ലെങ്കിൽ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്ന മറ്റ് വസ്തുക്കൾക്കോ ഒരു റോസാറ്റിയോ നൽകുന്നു. മെയ് മാസത്തിൽ റോമൻ സൈന്യം റോസ് ഉത്സവമായ റോസാലിയ സിഗ്നോറം ആഘോഷിച്ചിരുന്നു. അതിൽ അവർ സൈനികരുടെ ആദർശങ്ങൾ മാലകളാൽ അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. സ്വകാര്യ അസോസിയേഷനുകളുടെയും ക്ലബ്ബുകളുടെയും റോസ് ഫെസ്റ്റിവലുകൾ ലാറ്റിനിൽ കുറഞ്ഞത് നാൽപത്തിയൊന്ന് ലിഖിതങ്ങളിലും ഗ്രീക്കിൽ പതിനാറ് ലിഖിതങ്ങളിലും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ ഈ ആചരണത്തെ റോഡിസ്മോസ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു.^[3]

പുഷ്പങ്ങൾ പുനർ യൗവനം, പുനർജന്മം, സ്മരണ എന്നിവയുടെ പരമ്പരാഗത ചിഹ്നങ്ങളായിരുന്നു. ചുവപ്പ്, പർപ്പിൾ നിറങ്ങളിലുള്ള റോസാപ്പൂക്കളും വയലറ്റുപ്പൂക്കളും രക്തത്തിന്റെ നിറം ഒരു പ്രലോഭനമായി ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു.^[4] ഇവയുടെ പൂവിടുന്ന കാലഘട്ടം അവസാനത്തെ റോസാപ്പൂക്കൾ വസന്തകാലത്തിന്റെ അവസാനവും വയലറ്റുപ്പൂക്കൾ പൂവിടുന്നത് വസന്തകാലത്തിന്റെ ആരംഭകാലവും രൂപപ്പെടുത്തി. ^[5]ഉത്സവ, ശവസംസ്ക്കാര വിരുന്നുകളുടെ ഭാഗമായി, റോസാപ്പൂക്കൾ "അനന്തവും, അജ്ഞാതവുമായ ഒരേ പ്രക്രിയയുടെ രണ്ട് വശങ്ങളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും വിചിത്രമായ ഒരു ഭാഗമായി അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. ^[6] സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ചില മേഖലകളിൽ, റോസാലിയ ഡയോനിഷ്യസ്, അഡോണിസ്, എന്നീ ദേവന്മാരെ കൂടാതെ മറ്റുദേവന്മാരുടെയും വസന്തകാല ഉത്സവങ്ങളുമായി ഒത്തുചേർന്നു. എന്നാൽ റോസ് അലങ്കാരം ഒരു രീതിയെന്ന നിലയിൽ പ്രത്യേക ദേവതകളുടെ കാർഷികോത്സവമായും പൂർണ്ണമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. അതിനാൽ യഹൂദ-ക്രിസ്ത്യൻ നോമ്പുകാല അനുസ്മരണത്തിന്റെ സ്‌മാരകോത്സവം ആയി ഇത് മാറി. ^[7] ആദ്യകാല ക്രൈസ്തവ എഴുത്തുകാർ റോസാപ്പൂക്കളുടെയും വയലറ്റുകളുടെയും കിരീടങ്ങളും മാലകളും വിശുദ്ധരുടെ ആരാധനാലയത്തിലേക്ക് സമർപ്പിക്കുന്ന വിധത്തിൽ റോസാലിയ മാറി.

സാംസ്കാരികവും മതപരവുമായ പശ്ചാത്തലം

ഗ്രീസിലും റോമിലും പുഷ്പങ്ങളും മാലകളും ഉത്സവവേളകളിൽ പുരുഷന്മാരും സ്ത്രീകളും ധരിച്ചിരുന്നു.^[9] റോസാപ്പൂക്കളുടെയും വയലറ്റുകളുടെയും മാലകൾ സംയോജിപ്പിച്ചോ അല്ലെങ്കിൽ പ്യത്യേകമായോ, ആർക്കൈക് കാലഘട്ടത്തിൽ ഗ്രീക്ക് ഗാനരചനയിൽ ലൈംഗിക രംഗങ്ങൾ, വധുവിന്റെ ഘോഷയാത്രകൾ, മദ്യപാന പാർട്ടികൾ എന്നിവ അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. ^[10] ലാറ്റിൻ സാഹിത്യത്തിൽ, "റോസാപ്പൂക്കളിലും വയലറ്റുകളിലും" ആയിരിക്കുക എന്നതിനർത്ഥം അതിയായ ആനന്ദം അനുഭവിക്കുക എന്നതാണ്. ^[11] പുഷ്പങ്ങളും മാലകളും "ധരിക്കുന്നവരെ ആഘോഷകരായും മാത്രമല്ല ജീവിതത്തിന്റെ സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും സംക്ഷിപ്തതയുടെയും മുഖഭാവമായും കാണുന്നു." ^[12] റോസുകളും വയലറ്റുകളും റീത്തുകളിലും ഏറ്റവും പ്രചാരമുള്ള പുഷ്പങ്ങളായിരുന്നു. മാത്രമല്ല ചിലപ്പോൾ സമ്മാനമായും നൽകിയിരുന്നു.^[13]

ചില ദേവതകളുമായി പൂക്കൾ ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ അഫ്രോഡൈറ്റ് (റോമൻ വീനസ്), പെർസെഫോൺ^[14] (പ്രോസെർപീന), ക്ലോറിസ് ^[15] (ഫ്ലോറ) തുടങ്ങി ചില ദേവന്മാർക്ക് പൂക്കൾ അർപ്പിച്ചിരുന്നു. റോസാപ്പൂക്കളും സുഗന്ധങ്ങളും അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെയും ^[16] ഡയോനിഷ്യസിന്റെയും പ്രത്യേക സവിശേഷതയായായി കരുതിയിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും ഇംപീരിയൽ കാലഘട്ടത്തിലെ കവിതകളിൽ മദ്യപാനികൾക്കോ ഇറോസിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിനോ ഉള്ള വൈൻ ദേവൻ ("സ്നേഹം, ആഗ്രഹം") ആയും കണ്ടിരുന്നു. ^[17] ഗ്രീക്ക് റൊമാൻസ് നോവൽ ഡാഫ്‌നിസ് ആൻഡ് ക്ലോയി (എ.ഡി. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട്) ഡയോനിഷ്യസിനുള്ള ഒരു പുണ്യസ്ഥലത്തെ കേന്ദ്രീകരിച്ച് ധാരാളം സസ്യജാലങ്ങളിൽ റോസാപ്പൂക്കളും വയലറ്റുകളും ഉള്ള ഒരു ആനന്ദ ഉദ്യാനത്തെ കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്നു. ^[18] റോമിൽ വീനസ് പൂന്തോട്ടങ്ങളുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും ദേവതയായിരുന്നു. ^[19] ഏപ്രിൽ ഒന്നിന് വീനസിന്റെ ആചാരപരമായ ശുദ്ധീകരണത്തിലും (ലാവറ്റിയോ) ഏപ്രിൽ 23 ന് അവരുടെ ബഹുമാനാർത്ഥം ആഘോഷിച്ച വൈൻ ഫെസ്റ്റിവലിലും (വിനാലിയ) വീനസിന് റോസാപ്പൂവ് നൽകിയിരുന്നു.^[20]

പുഷ്പങ്ങളുടെ ആഡംബര പ്രദർശനം സൗഹൃദത്തിന്റെയും വിശാലമനസ്കതയുടെയും പ്രതീകമായിരുന്നു. പാപ്പൈറസിൽ അവശേഷിക്കുന്ന ഒരു സാമ്രാജ്യപരമായ കാലഘട്ടത്തിലെ വാണിജ്യപരമായ കത്തിൽ, കല്യാണത്തിന് ആവശ്യമുള്ള പൂക്കളിന് റോസ് വിളവെടുപ്പ് അപര്യാപ്തമാണെന്ന് കാണിച്ചുകൊണ്ട് വിഷമിക്കുന്ന ഒരു മണവാളന്റെ അമ്മയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. വിവാഹത്തിന് ആവശ്യമുള്ള റോസ് വിളവെടുപ്പ് അപര്യാപ്തമായതിനാൽ അവർ അഭ്യർത്ഥിച്ച 2,000 ന് പകരം 4,000 നാർസിസസ് പൂക്കൾ അയച്ചുകൊണ്ട് വിതരണക്കാർ നഷ്ടപരിഹാരം നൽകുകയുണ്ടായി. ^[21] പുഷ്പങ്ങൾ റോമൻ വിവാഹങ്ങളുടെ ഭാഗമായിരുന്നപ്പോൾ, മണവാളൻ മണവാട്ടിയെക്കാൾ പുഷ്പകിരീടം ധരിക്കാനുള്ള സാധ്യത കൂടുതലായിരുന്നു. സ്റ്റാറ്റിയസ് (എ.ഡി. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്) വരനെ റോസാപ്പൂവ്, വയലറ്റ്, ലില്ലി എന്നിവയുടെ റീത്ത് ധരിപ്പിച്ചിരുന്നതായി വിവരിക്കുന്നു. ^[22] ചക്രവർത്തി ഔദ്യോഗികമായി ഒരു നഗരത്തിലെത്തിയപ്പോൾ, സ്വാഗതസംഘത്തിൽ നിന്നുള്ള അഭിവാദ്യത്തിന്റെ ചടങ്ങുകളിലും പുഷ്പമാലകൾ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം. ^[23] ഹിസ്റ്റോറിയ അഗസ്റ്റയിലെ ("മിക്കവാറും സാങ്കൽപ്പികം"), ഒരു വിവരമനുസരിച്ച്, അത്യന്തം സുഖലോലുപനായ ചക്രവർത്തിയായ ഹെലിയോഗബാലസ് അതിഥികളെ തന്റെ ഔദ്യോഗികവിരുന്നുകളിലൊന്നിൽ റോസ് ദളങ്ങളുടെ ഹിമപാതം കൊണ്ട് മൂടിയതായി പറയപ്പെടുന്നു. ^[24] ഗ്രീക്ക് സംസ്കാരത്തിൽ, വിജയകരമായ ഒരു കായികതാരത്തിന്റെയോ വധുവിന്റെ ദമ്പതികളുടെയോ മുകളിലൂടെ ഇലകളോ പുഷ്പ ദളങ്ങളോ ചൊരിയുന്നതാണ് ഫൈലോബോളിയ.^[25]

പ്രാചീനമായ പൗരാണികശാസ്‌ത്രത്തിൽ രക്തവും പുഷ്പങ്ങളും ദൈവിക രൂപാന്തരീകരണത്തിൽ ബന്ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നിരവധി കഥകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ^[26]അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അഡോണിസ് ഒരു വേട്ടയ്ക്കിടെ ഒരു പന്നിയാൽ കൊല്ലപ്പെട്ടപ്പോൾ, അവന്റെ രക്തത്തിൽ നിന്ന് ഒരു പുഷ്പം ഉണ്ടായി. സൈബലിലെ റോമൻ ആചാരങ്ങളുടെ കേന്ദ്രകഥയിൽ സൈബലിന്റെ ഭർത്താവായ ആറ്റിസിന്റെ സ്വയം വൃഷണച്ഛേദത്തിലെ രക്തത്തിൽ നിന്ന് വയലറ്റ് നിറമുള്ള പുഷ്പം മുളച്ചു. ഓൺ ദി ഒറിജിൻ ഓഫ് ദി വേൾഡ് എന്ന ഗ്നോസ്റ്റിക് പാഠത്തിൽ, ഒരുപക്ഷേ നാലാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ ^[27] ഈറോസുമായി ലൈംഗികമായി ഒന്നിച്ചതിനുശേഷം സൈക്കിന്റെ കന്യാരക്തത്തിൽ നിന്ന് ("ആത്മാവ്") സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ആദ്യത്തെ പുഷ്പമാണ് റോസ്. ^[28]നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഗാലോ-റോമൻ കവി ഔസോണിയസ് കുപിഡ് ക്രൂസിഫൈഡ് എന്ന കവിതയിൽ, കുപിഡ് (റോമിനു തുല്യമായ ഇറോസ്) പ്രണയത്തിൽ നിരാശരായ ദേവതകളാൽ അധോലോകത്തിൽ പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. അവന്റെ മുറിവുകളിൽ നിന്നുള്ള രക്തം റോസാപ്പൂവ് വളരാൻ കാരണമാകുന്നതായി പറയുന്നു. ^[29]

ഈജിപ്ഷ്യൻ മതത്തിൽ, ലോറൽ, ഈന്തപ്പനയുടെ കൊമ്പ്, തൂവലുകൾ, പാപ്പിറസ് അല്ലെങ്കിൽ വിലയേറിയ ലോഹങ്ങളുടെ ശവസംസ്ക്കാര റീത്തുകൾ എന്നിവ മരണാനന്തര ജീവിതത്തിന്റെ വേയിംഗ് ഓഫ് ഹാർട്ട് ചടങ്ങിൽ എത്തപ്പെടുമ്പോൾ മരണപ്പെട്ടയാൾക്ക് ലഭിക്കേണ്ട "ന്യായീകരണത്തിന്റെ കിരീടത്തെ" ഇത് പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. സാമ്രാജ്യത്വ കാലഘട്ടത്തിൽ, റോമൻ സംസ്ക്കാരത്തിൽ ഐസിസ് ആരാധനയുടെ സ്വാധീനത്തിൽ റീത്ത് റോസാപ്പൂക്കളായിരുന്നിരിക്കാം. ^[30] മാർച്ച് 5 ന് സാമ്രാജ്യത്വ അവധിക്കാലമായ നവിജിയം ഐസിഡിസിനെ തുടർന്ന് ഐസിസിന്റെ പ്രതിമ റോസാപ്പൂക്കളാൽ അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. ഐസിസിന്റെ ജലയാത്രയെ ഒരു ആചാരപരമായ ഘോഷയാത്രയുടെ ഭാഗമായി പ്രതിനിധീകരിച്ചു. ^[31] അപുലിയസിന്റെ രൂപാന്തരീകരണത്തിൽ,, നായകനായ ലൂസിയസ് ഒരു കഴുതയായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ വീണ്ടെടുപ്പിന്റെ ഒരു യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം റോസാപ്പൂവ് കഴിക്കുകയും ഐസിസിന്റെ നിഗൂഢതകളിലേക്ക് ഒരു തുടക്കമാകുന്നതിലൂടെ മനുഷ്യരൂപത്തിലേക്ക് മടങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു. ^[26] റോഡോഫോറിയ എന്ന ഉത്സവം മൂന്ന് ഗ്രീക്ക് പപ്പൈറിയിൽ സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. ഇത് ഐസിസിനുവേണ്ടി "റോസ്-ചുമക്കുന്ന"തായിരിക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ റോസാലിയയുടെ ഗ്രീക്ക് നാമമായിരിക്കാം.^[32]

ശവസംസ്കാര പുഷ്പങ്ങളായി റോസാപ്പൂക്കളും വയലറ്റുകളും

റോസാപ്പൂക്കൾക്ക് ഗ്രീസിൽ ശവസംസ്കാരചടങ്ങുകളിൽ വളരെ പ്രാധാന്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ പ്രത്യേകിച്ചും ഇത് റോമാക്കാർക്കിടയിൽ മരണവും ശവസംസ്കാരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ^[34] ഗ്രീസിൽ റോസാപ്പൂക്കൾ ശവസംസ്കാരങ്ങളിലും ശിലാഫലകങ്ങളിലും മിക്കപ്പോഴും പെൺകുട്ടികളുടെ ശവകുടീരത്തിലെ സ്‌മാരകഫലകങ്ങളിലും കാണപ്പെടുന്നു. ^[35]സാമ്രാജ്യപരമായ കാലഘട്ടത്തിലെ ഗ്രീക്ക് ശവകുടീരത്തിലെ സ്‌മാരകങ്ങളെ, അവിവാഹിതയായ പെൺകുട്ടിയുടെ മരണത്തെ വസന്തകാലത്ത് വെട്ടിമാറ്റുന്ന ഒരു വിടർന്നുവരുന്ന റോസാപ്പൂവുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുന്നു. ഒരു യുവതി തന്റെ വിവാഹ വസ്ത്രത്തിൽ അടക്കംചെയ്താൽ അത് "ഒരു പൂന്തോട്ടത്തിലെ റോസ് പോലെയാണ്"; എട്ട് വയസുള്ള ഒരു ആൺകുട്ടി റോസാപ്പൂവ് പോലെയും അത് "ഈറോട്ടിന്റെ മനോഹരമായ പുഷ്പം" ("ലവ്സ്" അല്ലെങ്കിൽ കുപിഡ്സ്) പോലെയും ആണ്. ^[36] പുഷ്പിക്കുന്നത് യുവത്വത്തിന്റെയും ദുഃഖാചരണത്തിന്റെയും പ്രതീകമെന്ന നിലയിൽ, റോസ് പലപ്പോഴും അകാലത്തിൽ പൊലിഞ്ഞുപോയ മരണത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. ^[37] ഇലിയഡിൽ, മരണത്തിൽ ദുരുപയോഗം ചെയ്യുന്നതിനെതിരെ ശരീരത്തിന്റെ സമഗ്രത കാത്തുസൂക്ഷിക്കാൻ അഫ്രോഡൈറ്റ് ഹെക്ടറുടെ മൃതദേഹം "റോസാപ്പൂവിന്റെ എണ്ണയും"^[38] അംബ്രോസിയയും ഉപയോഗിച്ച് അഭിഷേകം ചെയ്യുന്നു. ^[39] ഗ്രീക്ക്, ലാറ്റിൻ കവിതകളിൽ, എലിസിയൻ വയലുകളിൽ അനുഗൃഹീതമായ മരണാനന്തര ജീവിതത്തിൽ റോസാപ്പൂവ് വളരുന്നു.^[40]

മരിച്ചവർക്കുള്ള രക്തരഹിത ബലിയിൽ റോസ് മാലകളും വയലറ്റുപ്പൂക്കളും വൈൻ ലിബേഷൻ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു. ^[41] ലാറ്റിൻ പർപ്യൂറിയസ് ചുവപ്പ് മുതൽ പർപ്പിൾ വരെ നിറങ്ങളിലുള്ള റോസാപ്പൂക്കളും വയലറ്റുപ്പൂക്കളും മരണത്തിന്റെ പുഷ്പങ്ങളായി മാറി.^[37] പുരാതന പദോൽപ്പത്തിയിൽ, പർപ്യൂറിയസ് ഗ്രീക്ക് പോർഫിറിയോസുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ചതവിലോ മുറിവിലോ കൂടി ചർമ്മത്തിൽ പർപ്പിൾ രക്തം നനയുന്നതായി ഇത് അർത്ഥമാക്കുന്നു. ^[37] അഗസ്റ്റൻ ഇതിഹാസകവി വെർജിൽ ഒരു പർപ്പിൾ പുഷ്പത്തിന്റെ രൂപകം യുദ്ധത്തിൽ ചെറുപ്പക്കാരുടെ അകാലവും രക്തരൂക്ഷിതവുമായ മരണത്തെ വിവരിക്കുന്നു. ^[42] പല്ലാസിന്റെ മരണം ആറ്റിസിന്റെ വയലറ്റിനെയും അപ്പോളോയുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ഹയാസിന്തസിന്റെ മരണപ്പെടുന്ന രക്തത്തിൽ നിന്ന് ഉണ്ടാകുന്ന ഹയാസിന്തിനെയും ഉളവാക്കുന്നു.^[43] പുൽമേടിലെ റോസാപ്പൂവിന്റെ "രക്തരൂക്ഷിതമായ ഗാംഭീര്യത്തെക്കുറിച്ച്" ക്ലോഡിയൻ എഴുതുന്നു. ഇതിൽ പ്രോസെർപീനയെ അധോലോകത്തിലേക്ക് ഹയാസിന്തുകൾ വയലറ്റുകൾ എന്നിവയോടൊപ്പം തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നതിലൂടെ സമൃദ്ധമായ സസ്യജാലങ്ങൾ സംഭാവനയായി നൽകുന്നു. ^[44]റോസാപ്പൂവും മുള്ളുകളുടെ സ്ഥിരമായ സാന്നിധ്യവും പ്രണയത്തിന്റെ സംവാദത്തിൽ പോലും ആപത്തു സൂചിപ്പിക്കുന്ന രക്തച്ചൊരിച്ചിലിനെയും മരണത്തെയും കാണിക്കുന്നു.^[45]

നേരെമറിച്ച്, ഒരു ശവസംസ്ക്കാര സന്ദർഭത്തിൽ റോസാപ്പൂവ് ഉത്സവ വിരുന്നിനെ സൂചിപ്പിക്കാം, കാരണം റോമൻ കുടുംബങ്ങൾ വർഷത്തിലുടനീളം നിരവധി തവണ ശ്മശാന സ്ഥലങ്ങളിൽ ലിബേഷനായി കൂടിക്കാഴ്ചകൾ നടത്തുകയും അവർ ഒന്നിച്ച് ഭക്ഷണവും പങ്കിട്ട് മരിച്ച പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ വിലപ്പെട്ട ഓർമ്മകളും കുടുംബത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ തുടർച്ചയും ആഘോഷിച്ചിരുന്നു. ^[46] റോമൻ ശവകുടീര ചിത്രങ്ങളിൽ, ചുവന്ന റോസാപ്പൂക്കൾ പലപ്പോഴും നേരിട്ട് നിലത്ത് എത്തുന്നവിധത്തിൽ സമൃദ്ധമായി വിതറിയിരുന്നു. ^[37] ഈ ഇളം പുഷ്പങ്ങൾ ഒരു ശാശ്വത മായറോസാലിയ സൃഷ്ടിക്കുകയും റോമൻ വിശ്വാസങ്ങളുടെ ആത്മാവിന്റെ തുടർച്ചയായ അസ്തിത്വത്തിലേയ്ക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു^[47].

ഒരു ലാറ്റിൻ ശവകുടീരത്തിലെ സ്‌മാരകലേഖനത്തിൽ മരണപ്പെട്ടയാളുടെ അസ്ഥികളോ ചാരമോ പുഷ്പങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതായി സങ്കൽപ്പിക്കുന്നതായി വായിക്കാം

ഭക്തിയാൽ സമ്പന്നനായ ഒപ്‌റ്റാറ്റസ് എന്ന കുട്ടി ഇവിടെയുണ്ട്: അവന്റെ ചിതാഭസ്മം വയലറ്റുകളും റോസാപ്പൂക്കളും ആയിരിക്കണമെന്ന് ഞങ്ങൾ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ അവന്റെ അമ്മയായ ഭൂമി അവന്റെ മേൽ പ്രകാശമായിരിക്കണമെന്ന് ഞങ്ങൾ അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു. കാരണം ആൺകുട്ടിയുടെ ജീവിതം ആർക്കും ഒരു ഭാരമായിരുന്നില്ല.^[48]

ചില ശവകുടീരങ്ങളിലും സ്മാരകമണ്ഡപങ്ങളിലും റോസാപ്പൂവ് നട്ടുപിടിപ്പിച്ചു. അലങ്കാരത്തിനായി റോസാപ്പൂവ് നട്ടുവളർത്തുന്നതിനോ സെമിത്തേരി പരിപാലനത്തിനോ ഭരണപരമായ ചെലവുകൾക്കോ വിൽക്കാൻ ഉൽപാദിപ്പിക്കുന്നതിനോ വേണ്ടി തൊട്ടടുത്തുള്ള മൈതാനങ്ങൾ പൂന്തോട്ടങ്ങളായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. ^[49] 19 മുതൽ 21 വരെ നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ, മുറിച്ചതും നട്ടുവളർത്തുന്നതുമായ പുഷ്പങ്ങളുടെ എണ്ണം ഇറ്റാലിയൻ ശ്മശാനങ്ങളുടെ ഒരു സവിശേഷതയായിരുന്നു. അത് ആംഗ്ലോ-അമേരിക്കൻ സമ്പ്രദായത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്. ^[50] ഈ വ്യത്യാസം റോമൻ കത്തോലിക്കാ സമ്പ്രദായങ്ങളിലൊന്നായി വിമർശിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തതിന്റെ ഫലമായി ചില പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ്‌ സഭകൾ, പ്രത്യേകിച്ച് പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ "പുറജാതി" പോലുള്ളവയും ഉത്ഭവിക്കാൻ കാരണമായി.^[51]

റോസ്, വയലറ്റ് ഉത്സവങ്ങൾ

ശവസംസ്കാര കലയിൽ റോസാപ്പൂവിന് ഒരു നീണ്ട പാരമ്പര്യമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും, ^[52] റോമൻ റോസ് ഉത്സവത്തിന്റെ ആദ്യകാലത്ത് രേഖപ്പെടുത്തിയ റെക്കോർഡ് ജൂൺ 20-ന് ആഘോഷം നടത്തിയിരുന്ന^[53]ഡൊമിഷ്യൻ (എ.ഡി. 81-96), ഭരണകാലത്ത് ആയിരുന്നു.^[54] വനപ്രദേശ ദേവനായ സിൽവാനസിനായി സമർപ്പിച്ച ലൂക്കാനിയയിലെ ഒരു പുരോഹിത സംഘടനയാണ് (കൊളീജിയം) ഈ ലിഖിതം നിർമ്മിച്ചത്. ഇത് ചക്രവർത്തിയുടെ ക്ഷേമത്തിനായുള്ള നേർച്ചകൾ രേഖപ്പെടുത്തുകയും വർഷത്തിൽ അഞ്ച് തവണ സിൽവാനസിന് ഒരു യാഗം നിർദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അവയിൽ റോസാലിയയും ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു. സിൽ‌വാനസിനെ കാടുകളുടെയും കാടിന്റെയും ദേവതയായി കണക്കാക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ഫെന്നെൽ പൂച്ചെടികളെയും ലില്ലിപ്പൂക്കളെയും വഹിക്കുന്നതായി വെർജിൽ അദ്ദേഹത്തെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.^[55] മറ്റ് ലിഖിതങ്ങളിലെ, മൂന്ന് ദാതാക്കൾ സിൽ‌വാനസിന് ആന്തസ് (ഗ്രീക്ക് ആന്തോസ്, "ഫ്ലവർ") എന്ന സംസ്കാരനാമം സംഭാവനയായി നൽകി. കുറച്ച് വ്യാഖ്യാനങ്ങളിൽ, നാലാമത്തേ ദാതാവ്, സിൽ‌വാനസ് ഫ്ലോറയുടെ പുല്ലിംഗമായ ഫ്ലോറസ് എന്ന ലാറ്റിൻ നാമത്തിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായതായിരിക്കാമെന്നു പറയുന്നു. ^[56] മരങ്ങൾ സസ്യജീവിതത്തിന്റെ രൂപമായതിനാൽ സിൽ‌വാനസിന്റെ പ്രതീകമാണ്. പുഷ്പങ്ങളുമായുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബന്ധം അവ്യക്തമാണ്. പ്രധാനമായും ഡാനൂബിയൻ പ്രവിശ്യകളിൽ കാണപ്പെടുന്ന സിൽവാനെയുടെ സ്ത്രീ പ്രതിരൂപങ്ങളിൽ ചിലപ്പോൾ പൂച്ചട്ടികളോ റീത്തുകളോ ചുമക്കുന്നതായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു. ^[57] "ട്രീ-ബെയറർ" എന്നർത്ഥം വരുന്ന ഡെൻഡ്രോഫോറസ് എന്ന വിശേഷണത്തിലൂടെ, റോമൈസ്ഡ് ആറ്റിസ്, സൈബലെ എന്നിവരുടെ ആരാധനയുമായി അദ്ദേഹത്തെ ബന്ധിപ്പിച്ചു. അതിൽ ഡെൻഡ്രോഫോറി എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നവർ പങ്കെടുത്തു.^[58]

നല്ലത് ചെയ്യാനാഗ്രഹിക്കുന്ന ആളുകൾ ഒരു വിൽപ്പത്രം എഴുതി ജീവിതാവസാനത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്തുമ്പോൾ, മരണാനന്തരം അവരുടെ സ്‌മരണയും പരിചരണവും (ക്യൂറ) പരിപാലിക്കുന്നതിനായി റോസ് അലങ്കാരം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ഫണ്ട് നീക്കിവയ്ക്കുന്നു. ആ മനുഷ്യന്റെ ബഹുമാനാർത്ഥം നാല് വാർഷിക ആചരണങ്ങളിൽ ഫെബ്രുവരി 13 ന് മരിച്ചവരെ ബഹുമാനിക്കുന്നതിനുള്ള ഔദ്യോഗിക ഉത്സവമായ പാരന്റാലിയയിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജന്മദിനത്തിൽ (ഡൈസ് നടാലിസ്) റൊസാരിയയും വയലേറിയയും ആഘോഷിക്കുന്ന ഒരു സ്‌മരണക്കുറിപ്പ്‌ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ^[59] ഗിൽ‌ഡുകളും അസോസിയേഷനുകളും (കോൾ‌ജിയ) പലപ്പോഴും അംഗങ്ങൾക്ക് ശവസംസ്കാര ആനുകൂല്യങ്ങൾ നൽകി, ചിലത് പ്രത്യേകമായി ഈ ആവശ്യത്തിനായി രൂപീകരിച്ചു. സാമുദായിക ഭക്ഷണത്തിനും റോസ് ദിനങ്ങൾക്കും ഗുണഭോക്താക്കൾ ധനസഹായം നൽകുകയും കോളേജ് അംഗങ്ങൾ മരിച്ചവരെ ആദരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ^[60] റോമിലെ കോളേജ് ഓഫ് എസ്കുലാപിയസ് ആൻഡ് ഹൈജിയ മാർച്ച് 22 ന് വയലറ്റ് ദിനവും മെയ് 11 ന് ഒരു റോസ് ദിനവും ആഘോഷിക്കുകയും ഡൈനിംഗ് ക്ലബ്ബുകളും ശ്മശാന സമൂഹങ്ങളും നിരീക്ഷിക്കുന്ന അവസരങ്ങളിൽ ഈ പുഷ്പമേളകൾ പതിവായി നടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.^[61]

റോസാലിയയ്ക്കുള്ള കൂടുതൽ തെളിവുകൾ സിസാൽപൈൻ ഗൗളിൽ (വടക്കൻ ഇറ്റലി) നിന്നുള്ളതാണ്. അവിടെ നിന്നും റോസാലിയയെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്ന ഇരുപത്തിനാല് ലാറ്റിൻ ലിഖിതങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇറ്റാലിയൻ ഉപദ്വീപിൽ നിന്ന് പത്ത് ലാറ്റിൻ ലിഖിതങ്ങൾ, മാസിഡോണിയയിൽ നിന്നും മൂന്ന് ത്രേസ്, ഇല്ലിറിയ, പന്നോണിയ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നും നാല് ലാറ്റിൻ ലിഖിതങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ആറ് ഗ്രീക്ക് ലിഖിതങ്ങൾ ബിഥിനിയയിൽ നിന്നും മൂന്ന് മാസിഡോണിയയിൽ നിന്നും ബൾഗേറിയ, സിത്തിയ, മൈസിയ, ഫ്രിഗിയ, ലിഡിയ, ഏഷ്യ, അർക്കാഡിയ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നും ഓരോന്നും കണ്ടെടുത്തിരുന്നു.^[62]

പെർഗമോണിൽ, റോസാലിയ ഒരു "അഗസ്റ്റൻ ദിനം" (ഡൈസ് അഗസ്റ്റി, ചക്രവർത്തിയുടെയോ കുടുംബത്തിന്റെയോ ജന്മദിനം, വിവാഹം അല്ലെങ്കിൽ മറ്റ് വാർഷികം അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന പുരാതന റോമിലെ സാമ്രാജ്യത്വ ആരാധനയുടെ ദിവസം) മുതൽ ആരംഭിക്കുന്ന മൂന്ന് ദിവസത്തെ ഉത്സവമാണെന്ന് കാണുന്നു. ^[63] രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഒരു ബലിപീഠത്തിലെ ഗ്രീക്ക് ലിഖിതത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതുപോലെ, പുരാതന റോമിലെ സാമ്രാജ്യത്വ ആരാധന ആഘോഷിക്കുന്നതിനായി സംഘടിപ്പിച്ച ഒരു പുരുഷ ഗായകസംഘം ആയ ഒരു കൂട്ടം ഹിംനോഡുകൾ കാണപ്പെടുന്ന അവസരങ്ങളിലൊന്നാണ് മൂന്ന് ദിവസത്തെ റോസാലിയ. ഒരു വർഷക്കാലം ഗ്രൂപ്പിന്റെ അദ്ധ്യക്ഷനായിരുന്ന "നല്ല നടത്തിപ്പ്" ഉദ്യോഗസ്ഥനായ യൂക്കോസ്മോസ്, അഗസ്റ്റൻ ദിനത്തിൽ റോസാലിയ ആഘോഷിക്കുന്നതിനായി ഒരു മിന (ഒരു പണ യൂണിറ്റ്) അപ്പം നൽകിയിരുന്നു. പ്രാദേശിക കലണ്ടറിലെ പനെമോസ് എന്ന മാസത്തിലെ ആദ്യ ദിവസമായിരുന്നു അത്. ^[64] പനെമോസിന്റെ രണ്ടാമത്തേതിൽ, ഗ്രൂപ്പിലെ പുരോഹിതൻ റോസാലിയയ്ക്ക് ഒരു മേശ ക്രമീകരണവും ഒരു മിന വീഞ്ഞും മൂന്ന് അപ്പവും നൽകിയിരുന്നു. ഒരു ഡെനാരിയസ് വിലമതിക്കുന്ന ഒരു മേശ ക്രമീകരണം, റോസാലിയയുടെ മൂന്നാം ദിവസത്തിൽ ഒരു അപ്പം എന്നിവയുടെ ചുമതലയുള്ള ഒരു സെക്രട്ടറി അല്ലെങ്കിൽ അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്ററായിരുന്നു ഗ്രാമ്മിയസ്. ^[65] ഈ സംഘം റോമിലെ ഒരു കൊളീജിയം പോലെയും അംഗങ്ങൾക്കുള്ള ഒരു ശ്മശാന സമൂഹമായും പ്രവർത്തിച്ചതായി കാണുന്നു. ^[66]

റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വിവിധ മതവിശ്വാസത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഫ്രിഗിയയിലെ അക്മോണിയയിൽ നിന്നുള്ള ലിഖിതങ്ങൾ റോസാലിയയെ കാണിക്കുന്നു. എ.ഡി 95-ൽ, ടൈറ്റസ് പ്രാക്സിയാസ് എന്ന വ്യക്തിയുടെ വാർഷിക അനുസ്മരണം ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതിനായി ഒരു ശ്മശാന സമൂഹത്തിന് ഒരു വിൽപ്പത്രം നൽകി. ശവകുടീരം സാമുദായിക ഭക്ഷണത്തിനും അംഗങ്ങൾക്ക് ധനസഹായത്തിനും പുറമേ, ശവകുടീരത്തെ റോസാപ്പൂക്കൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിക്കാൻ 12 ദീനാരികളും അനുവദിച്ചിരുന്നു. അംഗത്വത്തിന്റെ ബാദ്ധ്യതകൾ നിയമപരമായും മതപരമായും ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മരണപ്പെട്ടയാളുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നതിനും മേൽനോട്ടം വഹിക്കുന്നതിനും സമൂഹത്തിന് അതിന്റേതായ ഒരു രക്ഷാധികാരമുള്ള ദേവതകളുണ്ടായിരുന്നു. ദേവതകൾ തിയോസ് സെബാസ്റ്റോസ് (= ലാറ്റിൻ ഭാഷയിൽ ഡിവസ് അഗസ്റ്റസ്), പ്രാദേശികവും അതുല്യവുമായ വിശേഷണമായ സ്റ്റോഡ്മെനോസിന് കീഴിലുള്ള സ്യൂസ്, സംരക്ഷകൻ ആയ അസ്ക്ലേപിയസ്, (റോമൻ എസ്കുലാപിയസ്, മുകളിലുള്ള കൊളീജിയത്തിലെന്നപോലെ), ആർഫെമിസ് ഓഫ് എഫെസസ് എന്നിവയായിരുന്നു. ^[67] ഗ്രീക്ക് സംസാരിക്കുന്ന ഒരു യഹൂദ സമൂഹവും അക്മോണിയയിലുണ്ടായിരുന്നു. 215–295 കാലഘട്ടത്തിലെ ഒരു ലിഖിതത്തിൽ ഒരു യഹൂദ സ്ത്രീക്ക് ഭർത്താവ് നൽകിയ സമാനമായ ക്രമീകരണങ്ങൾ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. നിയമപരമായി രൂപീകരിച്ച അയൽ‌പ്രദേശമോ കമ്മ്യൂണിറ്റി അസോസിയേഷനോ ശവകുടീരത്തിന്റെ വാർ‌ഷിക റോസ് അലങ്കാരത്തിന് ഇത് വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുന്നു. ഔപചാരികമായ ഉത്തരവിൽ “അവർ‌ ഓരോ വർഷവും റോസാപ്പൂക്കൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചില്ലെങ്കിൽ‌, അവർ‌ ദൈവത്തിന്റെ നീതിയെ വിലമതിക്കേണ്ടതുണ്ട്.” ^[68] "അദ്ദേഹത്തിന് ദൈവത്തിനുമുന്നിൽ കണക്കുബോധിപ്പിക്കേണ്ടിവരും" എന്ന പ്രമാണസൂത്രം ഫ്രിഗിയയിലെ ജൂതന്മാർക്കും ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കുമിടയിൽ മാത്രമേ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. ലിഖിതം ക്രിസ്ത്യാനികളുടേതാകാനുള്ള സാദ്ധ്യതയുണ്ട്.^[69]സാമ്രാജ്യത്വ ലോകത്തിലെ പൊതു മത പരിതഃസ്ഥിതിയിൽ നിന്ന് യഹൂദമതം ഒറ്റപ്പെട്ടിരുന്നില്ല എന്നതിന്റെ തെളിവുകളിലൊന്നാണ് ഈ ലിഖിതം, കാരണം ശവകുടീരത്തിൽ ബലിയർപ്പിക്കാതെ ഒരു റൊസാറ്റിയോ നടത്താം. ഒന്നിലധികം ദേവതകൾക്കുപകരം, യഹൂദ ഭർത്താവ് ഭാര്യയെ ബഹുമാനിക്കുന്നത് സ്വന്തം ദൈവത്തിന്റെ ദിവ്യനീതിയിൽ മാർഗ്ഗദർശനം സ്വീകരിക്കുകയും സമൂഹത്തിന്റെ ആചാരങ്ങളിൽ പങ്കാളികളാകുകയും "യഹൂദ വിശ്വാസത്തിന് സ്വീകാര്യമായ" രീതിയിൽ അവ നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്തു. ^[70]

സാമ്രാജ്യപരമായ കാലഘട്ടത്തിലെ മാസിഡോണിയയിൽ, നിരവധി ലിഖിതങ്ങൾ റോസാലിയയെ ഒരു വിസിയനസ്, ഒരു ഗ്രാമം അല്ലെങ്കിൽ അയൽ‌രാജ്യ അസോസിയേഷൻ (വികസിൽ നിന്ന്) പോലുള്ള ഗ്രൂപ്പുകൾ‌ക്ക് സ്വമേധയാ ധനസഹായം നൽകുന്ന ഒരു അനുസ്മരണ ഉത്സവമായി പരാമർശിക്കുന്നു. തിയാസോസ്, നിയമപരമായി രൂപവത്കരിച്ച ഒരു അസോസിയേഷൻ, പലപ്പോഴും മദ്യപാനത്തിനായി ഒരു സാമൂഹിക ക്ലബ് എന്ന അർത്ഥത്തിൽ മതപരമായ രീതിയിൽ അല്ലെങ്കിൽ സിമ്പോസിയം കാണപ്പെടുന്നു. തെസ്സലോനിക്കയിൽ, ഒരു തിയാസോസിന്റെ പുരോഹിതൻ റോസ് പുഷ്പചക്രങ്ങൾക്ക് പണം നൽകാനായി മുന്തിരിവള്ളിയുടെ ഒരു പ്രദേശം നൽകി.^[71] ഡയോണിഷ്യൻ തിയാസോസ് പിരിച്ചുവിടുകയോ അതിന്റെ ചുമതലകളിൽ പരാജയപ്പെടുകയോ ചെയ്താൽ, സ്വത്ത് ഡ്രയോഫൊറോയിയുടെ ("ഓക്ക്-ബിയേഴ്സ്") ഒരു സമൂഹത്തിലേക്കോ അല്ലെങ്കിൽ ഒടുവിൽ സംസ്ഥാനത്തിലേക്കോ കൈമാറണം എന്നു വ്യവസ്ഥയും ചെയ്തിരുന്നു. ^[72] ഡയോനിഷ്യസിന്റെ രഹസ്യമായ സംഘടനകൾക്ക് പുറമേ, മാസിഡോണിയയിലെയും ത്രേസിലെയും ലിഖിതങ്ങളിൽ തിയാസോയിലെ ഡയാന (ആർട്ടെമിസ്), ത്രേസിയൻ ദേവൻ അല്ലെങ്കിൽ യവന നായകൻ സൗരോഗെത്സ്, ഒരു ശവക്കുഴി നിർമ്മാതാക്കളുടെ സംഘടിതസംഘം എന്നിവരെയും റോസ് അലങ്കരിക്കാനുള്ള രേഖകളിൽ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. ^[73] ശവക്കുഴി നിർമ്മാതാക്കൾ റോസാലിയയ്‌ക്കായി ഓരോ വർഷവും ശവക്കല്ലറകൾ കത്തിക്കുമായിരുന്നു. മറ്റ് പശ്ചാത്തലങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, പുഷ്പചക്രങ്ങൾ തന്നെ വഴിപാടായി കത്തിച്ചിരിക്കാം എന്നാണ്. ^[74] വളരെക്കുറച്ചു തവണ സംഭവിക്കുന്ന മാസിഡോണിയൻ അനുസ്മരണത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള ലിഖിതങ്ങളിൽ റിലീഫ് ശൈലിയിൽ ചിത്രീകരിച്ച ത്രേസിയൻ കുതിരപ്പടയാളിയോടൊപ്പം റോസാലിയയെക്കുറിച്ചും പറയുന്നു.^[75]

ചില പണ്ഡിതന്മാർ കരുതുന്നത് റോസാലിയയുടെ ആചാരങ്ങൾ റോമൻ സൈന്യത്തിലെ മരിച്ചവരുടെ ബാക്ച്ചിക് ഉത്സവങ്ങളുമായി പ്രത്യേകിച്ച് മാസിഡോണിയയിലും ത്രേസിലും ഒത്തുചേർന്നിരുന്നുവെന്നാണ്. ^[76] എ.ഡി. 138-ലെ ഒരു ഗ്രീക്ക് ലിഖിതത്തിൽ ഹിസ്റ്റ്രിയയിലെ ഉപദേശകസമിതിക്ക് റോസ്-അലങ്കാരത്തിനുള്ള (റോഡിസ്മോസ്) സംഭാവന രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ആധുനിക ഡോബ്രുജയിൽ, ത്രേസിയൻ ബെസ്സി ഗോത്രക്കാർ താമസമാക്കിയ പ്രദേശം, പ്രത്യേകിച്ച് ഡയോനിഷ്യസിനോട് സമർപ്പിതരായിരുന്നു. ^[77]റോസാപ്പൂക്കൾക്ക് മാസിഡോണിയ പ്രശസ്തമായിരുന്നു. പക്ഷേ റോസാലിയയുടെ എല്ലാ തെളിവുകളും റോമൻ കാലഘട്ടത്തിലേതാണ്.^[78]

ബാക്ച്ചിക് ആചാരങ്ങൾ

ഐവിയും മുന്തിരിപ്പഴവും ഡയോനിഷ്യസിന്റെ സസ്യങ്ങളാണെങ്കിലും, ഏഥൻസിലെ റോസാപ്പൂക്കളും വയലറ്റുകളും ഡയോനിഷ്യൻ വിരുന്നുകൾക്ക് അലങ്കാരങ്ങളായിരുന്നു. ഡയോനിഷ്യസിനെ പ്രശംസിക്കുന്ന ഒരു ദിത്തിറാമ്പിൽ നിന്നുള്ള ഒരു മുഴുവനാക്കാത്തഭാഗത്തിൽ, പിൻഡാർ (ബിസി അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ട്) ഡയോനിഷ്യസിന്റെ മൃത്യുവസ്ഥയിലുള്ള അമ്മ സെമെലിനെ ബഹുമാനിക്കേണ്ട ഒരു കാലം ആയ സീസണുകൾ (ഹോറേ) ആരംഭിക്കുന്നതിലൂടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ഒരു പുഷ്പ രംഗം വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു.

... as the chamber of the purple-robed Horai is opened,
the nectar-bearing flowers bring in the sweet-smelling spring.
Then, then, upon the immortal earth are cast
the lovely tresses of violets, and roses fitted to hair
and voices of songs echo to the accompaniment of pipes
and choruses come to Semele of the circling headband.^[80]

ഡെമോക്രാറ്റിക് പോളിസിന്റെ തുല്യശക്തിയുള്ള മാതൃകയായിരുന്നു ഡയോനിസസ്, അവരുടെ സംഘടന (തിയാസോസ്) നാഗരിക സംഘടനകൾക്ക് ഒരു മാതൃക നൽകി.^[81] ജനാധിപത്യത്തിനു മുമ്പുള്ള ഏഥൻസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഡയോനിഷ്യയുടെ ഒരു രൂപമാണ് ആന്തീസ്റ്റീരിയ, ഗ്രീക്ക് ആന്തോകളിൽ നിന്ന് "പുഷ്പം, പൂക്കുക" എന്നതിൽ നിന്നുത്ഭവിച്ചു. ^[82] ഗ്രീക്കുകാർ അതിനെ പൂക്കുന്ന മുന്തിരവള്ളിയുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. ^[83] എ.ഡി ആറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, |ബൈസന്റൈൻ പുരാതനവസ്‌തു സമ്പാദകൻ ജോവാൻസ് ലിഡസ് ഉത്സവത്തിന്റെ പേര് ആന്തൂസയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി, ലാറ്റിൻ സസ്യജാലങ്ങൾക്ക് ഗ്രീക്ക് സസ്യജാലങ്ങൾക്ക് തുല്യമാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുകയുണ്ടായി.^[84]ശൈത്യകാലത്തിനും വസന്തത്തിനുമിടയിലുള്ള പ്രാരംഭത്തിൽ നടന്ന മൂന്ന് ദിവസത്തെ ഉത്സവത്തിൽ ലിമിനാലിറ്റിയും "ആരംഭവും" എന്ന വിഷയങ്ങൾ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ ആദ്യകാല ഏഥൻസിലെ പ്രാധാന്യം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, പല വശങ്ങളും നിശ്ചയദാർഢ്യത്തെ ഒഴിവാക്കുന്നു. ഉത്പത്തിപുസ്തകത്തിൽ വിവരിച്ചിട്ടുള്ള ആദിമനുഷ്യൻറെ പതനത്തിൽ നിന്ന് പുതിയ വീഞ്ഞ് തുറക്കുന്നതിന്റെ ആഘോഷമായിരുന്നു ഇത്. ^[85] ആദ്യ ദിവസം, "ഡയോനിഷ്യസ്" ഒരു പൊതു ഘോഷയാത്രയിൽ ചക്രമുള്ള "കപ്പൽ" വഹിച്ച് രാജാവിന്റെ ഭാര്യയുടെ സ്വകാര്യ അറയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി^[86] അവളുമായി ഒരു ആചാരപരമായ ഐക്യത്തിനായി; കൃത്യമായ ചടങ്ങുകൾ അജ്ഞാതമാണ്, പക്ഷേ അരിയാഡ്‌നെയുടെ കെട്ടുകഥയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാകാം. ഏഥൻസിലെ സംസ്കാര നായകനായ തീസസ് ഉപേക്ഷിച്ചശേഷം ഡയോനിഷ്യസിന്റെ ഭാര്യയായി.^[87]

പുതിയ വളർച്ചയുടെയും പരിവർത്തനത്തിൻറെയും പ്രമേയത്തിന് അനുസൃതമായി, ^[88] ശൈശവം മുതൽ കുട്ടിക്കാലം വരെ ഒരു ആചാരാനുഷ്ഠാനത്തിനുള്ള അവസരമായിരുന്നു ആന്തീസ്റ്റീരിയ. പുരാതന ലോകത്ത് ശിശുമരണനിരക്ക് ഉയർന്ന തോതിൽ നൽകിയ ആഘോഷവേളയായിരുന്നു ഇത്. മൂന്ന് വയസ്സിനും നാല് വയസ്സിനും ഇടയിൽ പ്രായമുള്ള കുട്ടികൾക്ക് മുതിർന്നവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ കുട്ടികൾ കളിക്കുന്ന രംഗങ്ങൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ച ഒരു ചെറിയ ജഗ് (ചൗസ്) ലഭിച്ചു. ചൗസ് ചിലപ്പോൾ പാത്രത്തിൽ ചിത്രീകരിച്ച് പുഷ്പചക്രം കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. അടുത്ത വർഷം, കുട്ടിക്ക് തന്റെ ചൗസിൽ നിന്ന് ആചാരപരമായ വീഞ്ഞ് നൽകി. ^[89] ഈ പാത്രങ്ങൾ പലപ്പോഴും കുട്ടികളുടെ ശവക്കുഴികളിൽ കാണപ്പെടുന്നു. അവ അകാലമരണത്തിനുശേഷം അധോലോകത്തിലേക്ക് പോകുന്നതായി വിശ്വസിക്കുന്നു.^[90]

ആന്തീസ്റ്റീരിയയെ റോമൻ ലെമുറിയയുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തി. ^[91]രണ്ടാം ദിവസം ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ ലോകവും മരിച്ചവരും തമ്മിലുള്ള തടസ്സം വ്യാപകമാകുന്നതും, മരിച്ചവരുടെ നിഴലുകൾ ഭൂമിയിൽ അലഞ്ഞുതിരിയുന്നതുമായ ഒരു ദുർബലമായ സമയമായി മാറി. മൂന്നാം ദിവസം, പ്രേതങ്ങളെ നഗരത്തിൽ നിന്ന് ആട്ടിയോടിച്ചു, ഹെർമിസ് ചാത്തോണിയോസ് ("അധോലോക ഹെർമിസ്") ധാന്യങ്ങളുടെയും വിത്തുകളുടെയും കലങ്ങൾ യാഗങ്ങളിൽ സമർപ്പിച്ചു.^[92] നിഴലുകളുടെ ഐഡന്റിറ്റി വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും, സാധാരണഗതിയിൽ അസ്വസ്ഥരായ അകാലത്തിൽ മരിച്ചവരാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു.^[93]

തെസ്സലോനിക്കയിലെ പുരോഹിതപത്നിമാർ അവരുടെ ഓർമ്മ നിലനിർത്തുന്നതിനായി മുന്തിരിത്തോട്ടം ഇഷ്‌ടദാനം ചെയ്യുകയും ഓരോ ഡയോനിഷ്യനും പുഷ്പചക്രം അണിയിക്കാൻ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ^[72] ഒരു ഡയോനിഷ്യൻ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, വീഞ്ഞ്, റോസാപ്പൂവ്, ചുവപ്പ് നിറം എന്നിവ അക്രമത്തിന്റെയും ശവസംസ്കാരത്തിന്റെയും ഒപ്പം രസകരമായ കാര്യങ്ങൾ, ഉല്ലാസം എന്നിവയും ആണ്. ഡയോനിഷ്യസ് അരിയാഡ്‌നെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ റോസാപ്പൂവിന്റെ പുഷ്പചക്രത്തിൽ ചുവപ്പ് അല്ലെങ്കിൽ പർപ്പിൾവസ്ത്രവും ധരിച്ചുകൊണ്ട് മരണംപോലുള്ള ഉറക്കത്തിൽനിന്ന് ^[94]ദൈവസ്നേഹത്താൽ ഉണർന്ന് രൂപാന്തരപ്പെടുന്നതായി ഫിലോസ്ട്രാറ്റസ് (എ.ഡി. 250) വിവരിക്കുന്നു. ^[95]

വീഞ്ഞും റോസാപ്പൂവും

ഡയോനിസസുമായുള്ള അരിയാഡ്‌നെയുടെ അനശ്വരമായ ഐക്യത്തെ പ്രതീകപ്പെടുത്തുന്ന കിരീടം കൊറോണ ബോറാലിസ് (കിരീടമണ്ഡലം) എന്ന ഒരു നക്ഷത്രരാശിയുടെ രൂപാന്തരീകരണത്തിന് വിധേയമായി. ചില സ്രോതസ്സുകളിൽ, കൊറോണ ഒരു വജ്രകിരീടമായിരുന്നു. പക്ഷേ റോമൻ നാടകകൃത്ത് സെനേക്കയ്ക്കും ^[96] മറ്റുള്ളവർക്കും ഇത് റോസാപ്പൂക്കളുടെ മാലയായിരുന്നു. അസ്ട്രോണിമികയുടെ രചയിതാവായ മനിലിയസ് (എ.ഡി. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്), അരിയാഡ്‌നെയുടെ കിരീടം പർപ്പിൾ, ചുവപ്പ് നിറത്തിലുള്ള പൂക്കൾ - വയലറ്റുകൾ, ഹയാസിന്ത്സ്, പോപ്പിസ്, "രക്തത്തിന്റെ ചുവപ്പുനിറമുള്ള വിരിയുന്ന റോസാ പുഷ്പം" എന്നിവകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നതായി വിവരിക്കുന്നു. ഒപ്പം പൂന്തോട്ടങ്ങൾ നട്ടുവളർത്തുന്നതിലും പൂമാലകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതിലും സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങൾ വാറ്റിയെടുക്കുന്നതിലും ജ്യോതിഷപരമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നു.^[97]

റോമൻ സാർകോഫാഗിയിൽ ഡയോണിഷ്യൻ രംഗങ്ങൾ സാധാരണമായിരുന്നു. കുപ്പിഡ്സ് അല്ലെങ്കിൽ ഈറോട്ട്സ് എന്നിവർ സ്നേഹത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിനുവേണ്ടി മരണത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നു. ^[98] ശവസംസ്കാര ചടങ്ങുകളിൽ ബാക്ച്ചിക് ലിബേഷനുകൾ പകർന്നുകൊണ്ട് വെർജിലിന്റെ ഐനെയിഡിൽ പർപ്പിൾ പുഷ്പങ്ങൾ അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ^[99] നോനസിന്റെ ഡയോനിസിയാക്കയിൽ (എ.ഡി. നാലാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം മുതൽ 5-ആം നൂറ്റാണ്ട് വരെ) സുന്ദരനായ യുവാവായ ആമ്പലോസിന്റെ മരണത്തിൽ ഡയോനിഷ്യസ് അനുശോചനം രേഖപ്പെടുത്തുകയും ശരീരത്തെ പൂക്കൾ - റോസാപ്പൂവ്, ലില്ലി, അനെമോൺസ് എന്നിവ ഉപയോഗിച്ച് മൂടുകയും അംബ്രോസിയ തളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മരിച്ചുപോയ ആൺകുട്ടിയുടെ രൂപാന്തരീകരണമായി ആദ്യത്തെ മുന്തിരി സൃഷ്ടിക്കുന്നു. ഇതിൽനിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ഉപയോഗത്തിനായി വീഞ്ഞ് ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു.^[100]

അഡോണിസിന്റെ ആചാരങ്ങൾ

അഡോണിസിന്റെ (അഡോണിയ) ആചാരങ്ങൾ സാമ്രാജ്യത്വ കാലഘട്ടത്തിൽ ഒരു റോസാലിയയായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടു. ^[101] പുരാണത്തിന്റെ ഒരു പതിപ്പിൽ, മുള്ളുകൊണ്ട് കുത്തി അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെ കാലിൽ നിന്നുള്ള രക്തവും അഡോണിസിനെ പന്നി കൊന്നപ്പോൾ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് വരുന്ന രക്തവും പൂക്കൾക്ക് ചായം നൽകുന്നു. ^[102] ബയോൺ (ബിസി രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട്) രചിച്ചത് എന്ന് ആരോപിക്കപ്പെടുന്ന അഡോണിസിന്റെ വിലാപത്തിൽ, അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെ കണ്ണുനീർ അഡോണിസിന്റെ രക്തച്ചൊരിച്ചിലുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നു.

and the blood and tears become flowers upon the ground. Of the blood comes the rose, and of the tears the windflower.^[103]

ഐതിഹ്യമനുസരിച്ച്, മിറയുടെയും അവളുടെ പിതാവിന്റെയും സംഗമത്തിൽ നിന്നാണ് അഡോണിസ് ജനിച്ചത്. വഞ്ചനാപരമായ സംഗമം മിറ അവഗണിച്ചതിനുള്ള അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെ ശിക്ഷയായിരുന്നു. കപടവേഷവും ഇരുട്ടും പെൺകുട്ടി അബന്ധത്തിലകപ്പെടാൻ കാരണമായി. എന്നാൽ അവൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ ആരാണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ, പിതാവിന്റെ ദേഷ്യം അവളുടെ മനുഷ്യ സ്വത്വത്തെ മാറ്റിമറിക്കുകയും അവൾ സുഗന്ധം ഉൽപാദിപ്പിക്കുന്ന മിറ വൃക്ഷമായി മാറുകയും ചെയ്തു. അഡോണിസിന്റെ സസ്യപ്രകൃതം മരത്തിൽ നിന്ന് ജനിച്ച സമയത്താണ് പ്രകടമാകുന്നത്. ഒരു പാരമ്പര്യത്തിൽ, അഫ്രോഡൈറ്റ് ശിശുവിനെ എടുത്ത് ഒരു പെട്ടിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചു (ലാർനാക്സ്, ചാരത്തെയോ മറ്റ് മനുഷ്യാവശിഷ്ടങ്ങളെയോ പെട്ടിക്കകത്താക്കുന്നതിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഒരു വാക്ക്), അവനെ വളർത്താൻ അധോലോക ദേവതയായ പെർസെഫോണിന് നൽകി. അവൻ സുന്ദരനായ ഒരു യുവാവായി വളർന്നപ്പോൾ, സ്നേഹത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും മേഖലകളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന അഫ്രോഡൈറ്റും പെർസെഫോണും അവകാശവാദമുന്നയിച്ചു. അഡോണിസ് വർഷത്തിന്റെ മൂന്നിലൊന്ന് സ്വർഗ്ഗീയ അഫ്രോഡൈറ്റിനൊപ്പം, ഒന്ന് ചാത്തോണിക് പെർസെഫോണിനൊപ്പം, മറ്റൊന്ന് നക്ഷത്രലോകത്തും ചെലവഴിക്കുമെന്ന് സ്യൂസ് വിധിച്ചു. പെർസെഫോണിന്റെ കാലവും സ്വന്തം അധോലോക ഭർത്താവും മുകളിലുള്ള ലോകവും തമ്മിൽ വിഭജിച്ചിരിക്കുന്ന കാലത്തിനും സമാനമാണ് ഈ ദൃഷ്ടാന്തം.^[104]

ഒരു സ്കോട്ടിഷ് സാമൂഹിക നരവംശശാസ്ത്രജ്ഞനും നാടോടി ശാസ്ത്രജ്ഞനുമായ ജെ.ജി. ഫ്രേസർ, അഡോണിസ് പുരാതന കാർഷികദേവനായി ഗണിക്കപ്പെടുന്നതായി കാണിക്കുന്നു. എച്ച്ജെ റോസ് അഡോണിസിന്റെ ആചാരങ്ങളിൽ "മഹതിയായ അമ്മയുടെയും സസ്യജാലങ്ങൾ മരിക്കുമ്പോൾ മരിക്കുന്ന അവളുടെ കാമുകനും വീണ്ടും ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വരുന്ന കാൽപനികകഥ പൗരസ്‌ത്യദേശത്തുള്ള രൂപരേഖകളിൽ കണ്ടെത്തി." ^[105] റോബർട്ട് എ. സെഗൽ അഡോണിസിന്റെ മരണത്തെ ""അനശ്വരമായ ശിശുവിന്റെ" (പ്യൂർ) പരാജയമാണെന്ന് വിശകലനം ചെയ്തു. നഗര-സംസ്ഥാനത്തിന്റെ മുതിർന്നവരുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലുന്ന ചടങ്ങ് പൂർത്തിയാക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടതാണെന്നും അതിനാൽ വ്യഭിചാരം, കൊലപാതകം, തോന്ന്യാസം, കൈവശപ്പെടുത്തുക, അവിവാഹിതാവസ്ഥ, സന്താനഹീനമായ അവസ്ഥ തുടങ്ങിയ സാമൂഹിക ലംഘനങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരു ജാഗ്രതാ കഥയെന്നും "വിശകലനം ചെയ്തു.^[106]

ആചാരപരമായ ശോകഗീതത്തോടും ശ്‌മശാനഗീതത്തോടും സ്ത്രീകൾ അഡോണിയ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചിലപ്പോൾ കട്ടിലിൽ മരിച്ച യുവാക്കളുടെ ഒരു പ്രതിമ വയ്ക്കുകയും അതിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ സുഗന്ധം പരത്തുകയും പച്ചപ്പ് കൊണ്ട് അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.^[107] ഉത്സവത്തിന്റെ ഭാഗമായി, അവർ "അഡോണിസിന്റെ പൂന്തോട്ടങ്ങൾ" നട്ടു, "ആഴമില്ലാത്ത മണ്ണിൽ നട്ടുപിടിപ്പിച്ച വിത്തുകളിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായ സസ്യങ്ങളും പാത്രങ്ങളിൽ വളർത്തുന്ന വാർഷികസസ്യങ്ങൾ, അത് വേഗത്തിൽ വളർന്നു വേഗത്തിൽ ഉണങ്ങിപ്പോയി"^[108] ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും ചക്രം ചുരുക്കുന്നു.^[107] ഉത്സവത്തോടനുബന്ധിച്ച, രാത്രിയാത്ര, പലപ്പോഴും അവധിദിനങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗിക കലണ്ടറിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നില്ല, കൂടാതെ ഒരു സ്വകാര്യ ആചാരമെന്ന നിലയിൽ റോസാലിയയ്ക്ക് ഒരു നിശ്ചിത തീയതി ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു.^[109] ആഘോഷം ഓരോ സ്ഥലത്തും വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും, ഇതിന് സാധാരണയായി രണ്ട് ഘട്ടങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. അഫ്രോഡൈറ്റും അഡോണിസും തമ്മിലുള്ള പ്രണയത്തിന്റെ ആഘോഷത്തിൽ വിവാഹ വിരുന്നു പോലുള്ള സന്തോഷകരമായ ആനന്ദം, അഡോണിസിന്റെ മരണത്തിൽ അനുഷ്ഠാനപരമായ വിലാപം. വിരുന്നിനുള്ള അലങ്കാരങ്ങളും ആചാരപരമായ വേഷഭുഷണങ്ങൾ, തളികയിലെ പൂന്തോട്ടങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെയുള്ളവ, ശവസംസ്കാരത്തിനായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു അല്ലെങ്കിൽ വഴിപാടുകളായി നശിപ്പിച്ചു. മാലയിട്ട കിടക്കകൾ കിടക്കുന്ന കിടക്കയായി മാറി (പ്രോതെസിസ്) '.^[110]

ദമ്പതികളെന്ന നിലയിൽ അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെയും അഡോണിസിന്റെയും പ്രതിരൂപം ഗ്രീക്ക് കലയിൽ ഡയോനിഷ്യസ്, അരിയാഡ്നെ എന്നിവരിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാൻ പ്രയാസമാണ്. ^[111] പ്രണയത്തിന്റെ ആഡംബരവും ആനന്ദവും ആസ്വദിക്കുന്ന ദമ്പതികളുടെ ഗ്രീക്ക് ചിത്രീകരണത്തിന് വിപരീതമായി, റോമൻ ചിത്രങ്ങളും സാർക്കോഫാഗിയും നഷ്ടപ്പെടുന്ന നിമിഷത്തിൽ എല്ലായ്പ്പോഴും അവരുടെ പ്രണയത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നു. അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെ കൈകളിലെ അഡോണിസിന്റെ മരണം പുനരുത്ഥാനത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. ^[112] ഇന്നത്തെ ജോർദാനിലെ അറേബ്യ പ്രവിശ്യയിലെ ഒരു സാമ്രാജ്യ നഗരമായ മഡബയിൽ, പൗരാണികസങ്കൽപ്പമുളള മൊസൈക്കുകളുടെ ഒരു പരമ്പരയിൽ അഫ്രോഡൈറ്റിന്റെയും അഡോണിസിന്റെയും സിംഹാസനാരോഹണമുണ്ട്. അതിൽ ആറ് ഈറോട്ടുകളും മൂന്ന് ചാരിറ്റികളും ("ഗ്രേസെസ്") പങ്കെടുക്കുന്നു. റോസാലിയയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നതായി ഒരു കൊട്ട മറിഞ്ഞ റോസാപ്പൂവ് കാണാം.^[113]

പുരാതന കാലഘട്ടത്തിൽ, ഒരു റൊസാലിയയെക്കുറിച്ച് സജ്ജമാക്കിയ സാഹിത്യകൃതികൾ യഥാർത്ഥ സന്ദർഭത്തിൽ ആസൂത്രണം ചെയ്തതാണെങ്കിലും അല്ലെങ്കിൽ ഈ സന്ദർഭത്തെ ഒരു സാങ്കൽപ്പിക ക്രമീകരണമായി മാത്രം ഉപയോഗിച്ചാലും "" അഡോണിസിനുവേണ്ടിയുള്ള വിലാപം "ഒരു പ്രമേയമായി എടുത്തിരുന്നു.^[114] റോമൻ ഉത്സവത്തിനായുള്ള റോസാലിയയുടെ പങ്കിട്ട ഭാഷയും അഡോണിയയിലെ പുഷ്‌പത്തിന്റെ നിരീക്ഷണം സമാനമോ താരതമ്യപ്പെടുത്താവുന്നതോ ആയ പ്രവർത്തനങ്ങളെ സൂചിപ്പിക്കാം, മാത്രമല്ല നേരിട്ടുള്ള ഏകീകരണവും ഇതിന് ആവശ്യമില്ല.^[115]

ആറ്റിസിന്റെ വയലറ്റുകൾ

ക്ലോഡിയസിന്റെ ഭരണം മുതൽ അന്റോണിനസ് പയസ് വരെ മാർച്ചിലെ ഒരു "വിശുദ്ധ വാരം" മാഗ്ന മേറ്ററിന്റെയും ആറ്റിസിന്റെയും ചടങ്ങുകൾക്കായി വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു ("ഗ്രേറ്റ് മദർ", മേറ്റർ ഡ്യൂം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു, "ദൈവങ്ങളുടെ മാതാവ്" അല്ലെങ്കിൽ സൈബലെ).^[118] മാർച്ച് 15 ന് നടന്ന ഒരു പ്രാഥമിക ഉത്സവത്തിൽ, ഫ്രിജിയൻ നദിയുടെ ഞാങ്ങണകൾക്കിടയിൽ ആറ്റിസിന്റെ ശിശുക്കളെ ഇടയന്മാരോ സൈബേലോ കണ്ടെത്തിയതായി അടയാളപ്പെടുത്തി. തുടർച്ചയായ ചടങ്ങുകൾ മാർച്ച് 22 ന് ആർബർ ഇൻട്രാട്ട് ("ദി ട്രീ എൻട്രസ്") ഉപയോഗിച്ച് പുനരാരംഭിക്കുകയും മാർച്ച് 27 അല്ലെങ്കിൽ 28 വരെ നീണ്ടുനിൽക്കുകയും ചെയ്തു. ആർബർ ഇൻട്രാറ്റിന്റെ ദിവസത്തിൽ, കോളേജ് ഓഫ് ഡെൻഡ്രോഫോറസ് ("ട്രീ-ചുമക്കുന്നവർ") ഒരു പൈൻ മരം കൊണ്ടുപോയി ആറ്റിസിന്റെ ഒരു പ്രതിമ ഉണ്ടാക്കി "ദൈവത്തെപ്പോലെ കമ്പിളി തലപ്പാവു കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ് വയലറ്റ് പുഷ്പചക്രം കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. ^[119] ലുക്രേഷ്യസ് (ബിസി ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്) ഏപ്രിലിൽ ആഘോഷിക്കുന്ന മെഗാലെൻസിയയിലെ മാഗ്ന മെറ്ററിന്റെ ഉല്ലാസയാത്രയിൽ റോസാപ്പൂക്കളെയും പേരിടാത്ത മറ്റ് പുഷ്പങ്ങളെയും കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നു. ^[120]

ആറ്റിസ് പുരാണത്തിലെ അക്രമത്തിൽ നിന്ന് വയലറ്റ് എങ്ങനെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു എന്നതിന്റെ ഏറ്റവും വ്യക്തവും സങ്കീർണ്ണവുമായ വിവരണം^[121] നൽകിയിരിക്കുന്നത് ക്രിസ്ത്യൻ അപ്പോളജിസ്റ്റ് അർനോബിയസ് (മരണം: 330),ആണ്. ^[122] റോമൻ സാമ്രാജ്യത്വ കാലഘട്ടത്തിലെ ആരാധനാ സമ്പ്രദായത്തെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പതിപ്പ് മികച്ച രീതിയിൽ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു.^[123] ഫ്രിഗിയയിലെ അഗ്ഡസ് എന്ന പാറയിൽ നിന്നാണ് കഥ ആരംഭിക്കുന്നത്, അതിൽ നിന്ന് പ്രളയത്തിനുശേഷം ലോകത്തെ വീണ്ടും ജനകീയമാക്കുന്നതിനായി പിർഹയും ഡീകാലിയനും ചേർന്ന് കല്ലുകൾ മനുഷ്യരായി രൂപാന്തരപ്പെടുത്തി. ദേവന്മാരുടെ മഹതിയായ അമ്മ അവിടെ പതിവായി വിശ്രമിച്ചു. അവിടെ അവളെ കാമഭ്രാന്തനായ ജൂപ്പിറ്റർ ആക്രമിച്ചു. തന്റെ ലക്ഷ്യം നേടാൻ കഴിയാതെ, ദേവന്മാരുടെ രാജാവ് പാറയിൽ സ്വയംഭോഗം ചെയ്തുകൊണ്ട് സ്വയം ഒഴിവായി.^[124]അതിൽ നിന്ന് അക്രമാസക്തനും അതിശക്തനുമായ ഹെർമാഫ്രോഡിറ്റിക് ദേവതയായ അക്ഡെസ്റ്റിസ് അല്ലെങ്കിൽ അഗ്ഡിസ്റ്റിസ് ജനിച്ചു. ചർച്ചകൾക്ക് ശേഷം, ഡയോനിഷ്യസുമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ ദേവന്മാർ ഈ അതിശക്തനായ അഗ്ഡിസ്റ്റിസിനെ പരിചരണത്തിനായി (ക്യൂറ) റോമൻ ദേവനായ ലിബറിന് നൽകുന്നു. ക്യൂറ എന്നാൽ "പരിചരണം, ഉത്കണ്ഠ, ചികിത്സ, മേൽനോട്ടം" എന്നാണ്.

വീഞ്ഞിന്റെ ദേവനായ ലിബർ അഗ്ഡിസ്റ്റിസിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട നീരുറവയുടെ (ഫോണ്ടസ്) ജലത്തെ ശുദ്ധമായ വീഞ്ഞ് ആക്കി മാറ്റുന്നു. നിവൃത്തിയില്ലായ്‌മയാൽ ദാഹിക്കുന്ന അഗ്ഡിസ്റ്റിസിനെ വീഞ്ഞ് കുടിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. സിരകൾ വീഞ്ഞ് വലിച്ചെടുക്കുന്നതിലൂടെ മയങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്നു. മുടിയിൽ നിന്ന് നെയ്ത ഒരു കുടുക്കിലകപ്പെട്ട അഗ്ഡിസ്റ്റിസിനെ താൽക്കാലികമായി സ്വതന്ത്രമാക്കാനുള്ള സ്വയം നടത്തിയ പോരാട്ടത്തിൽ ജനനേന്ദ്രിയളെ മുറിച്ച് സ്വയം വൃഷ്‌ണച്ഛേദത്തിന് കാരണമാകുന്നു. ഇംപീരിയൽ കാലഘട്ടത്തിലെ മെഡിക്കൽ, ക്രിസ്ത്യൻ രചനകളിലെ ഒരു യൂഫെമിസം അനുസരിച്ച് രക്തനീരുറവയിൽ നിന്നുണ്ടായ ഒരു മാതളനാരകമരം, അതിന്റെ ഫലം വളരെ ആകർഷകമാണ്, നദിദേവനായ സംഗാരിയസിന്റെ മകളായ നാന, സിനു റിപോണിറ്റിൽ, ഈ ഫലം "യോനിയിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു." ^[125] പിതാവിനെ പ്രകോപിപ്പിച്ച് നാന ഗർഭിണിയാകുന്നു. പിതാവ് അവളെ കേടായ സാധനങ്ങളുടെയിടയിൽ പൂട്ടിയിട്ട് പട്ടിണിക്കിടുന്നു. ദൈവങ്ങളുടെ മാതാവ് നൽകുന്ന പഴങ്ങളും മറ്റ് സസ്യാഹാരങ്ങളും അവളെ ജീവനോടെ നിലനിർത്തുന്നു. ശിശു ജനിക്കുമ്പോൾ, അതിനെ ഉപേക്ഷിക്കാൻ സംഗാരിയസ് ഉത്തരവിടുന്നു. പക്ഷേ ഒരു ആട്ടിടയൻ കുട്ടിയെ കണ്ടെത്തി വളർത്തുന്നു. ഈ കുട്ടി ആറ്റിസ് ആണ്.

അസാധാരണമായ സൗന്ദര്യമുള്ള ആറ്റിസ് ദൈവങ്ങളുടെ അമ്മയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിരന്തരമായ കൂട്ടാളിയായ അഗ്ഡിസ്റ്റിസും ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. വീഞ്ഞിന്റെ സ്വാധീനത്തിൽ, ആറ്റിസ് ഒരു വേട്ടക്കാരനെന്ന നിലയിൽ തന്റെ നേട്ടങ്ങൾ ദൈവിക പ്രീതി മൂലമാണെന്ന് വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സങ്കേതത്തിൽ വീഞ്ഞ് മതപരമായി നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നതിന്റെ (നെഫാസ്) കാരണം വിശദീകരിക്കുന്നു. വീഞ്ഞുമായി പ്രവേശിക്കുന്നവർക്ക് ഒരു മലിനീകരണമായി കണക്കാക്കുന്നു. അപലപനീയവും സാമൂഹികമായി പാർശ്വവൽക്കരിക്കുന്നതിന്റെയും ഭാഗമായി ആഗ്ഡിസ്റ്റിസുമായുള്ള ആറ്റിസിന്റെ ബന്ധത്തെ ഇൻഫാമിസ് എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. കുട്ടിയെ (പ്യൂവർ) വീണ്ടെടുക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഫ്രിജിയൻ രാജാവായ മിഡാസ്, മകളുമായി ഒരു വിവാഹം സംഘടിപ്പിക്കുകയും നഗരം പൂട്ടിയിടുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, മേറ്റർ ഡ്യൂമിന് ആറ്റിസിന്റെ വിധി (ഫാറ്റം) അറിയാം. വിവാഹബന്ധം ഒഴിവാക്കിയാൽ മാത്രമേ അയാളെ ദ്രോഹത്തിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കുകയുള്ളൂ. ദേവന്മാരുടെ അമ്മയും അഗ്ഡിസ്റ്റിസും വിവാഹചടങ്ങിനെ തകർക്കുന്നു. ഒപ്പം അഗ്ഡിസ്റ്റിസ് അതിഥികൾക്കിടയിൽ പരിഭ്രമവും ഭ്രാന്തും പരത്തുന്നു. ക്രൈസ്തവ സ്രോതസ്സിലെ വിഷമകരമായ ഒരു ഭാഗത്തിൽ മാത്രം കാണപ്പെടുന്ന വിശദാംശങ്ങളിൽ^[127] ഗാലസ് എന്ന പുരോഹിതന്റെ വെപ്പാട്ടിയുടെ മകളുടെ മുലകൾ മുറിച്ചുമാറ്റി ഒരു കുടിയനെപ്പോലെ ആക്രോശിച്ച ആറ്റിസ് സ്വയം ഒരു പൈൻ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ എത്തുകയും അഗ്ഡിസ്റ്റിസിന് ഒരു വഴിപാടായി ജനനേന്ദ്രിയം മുറിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ രക്തം വാർന്നു ആറ്റിസ് മരിക്കുകയും രക്തപ്രവാഹത്തിൽ നിന്ന് വയലറ്റ് പുഷ്പം ജനിക്കുന്നു.

ദൈവങ്ങളുടെ മാതാവ് ജനനേന്ദ്രിയങ്ങളെ "മരിച്ചവരുടെ വസ്ത്രത്തിൽ" പൊതിഞ്ഞ് ഭൂമിയിൽ മൂടുകയും ജന്തുക്കളുടെ വൃഷണസഞ്ചിയുടെ യാഗോചിതമായ ചികിത്സയെക്കുറിച്ചുള്ള അനുഷ്ഠാനത്തിൽ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ പുരാണത്തിന്റെ ഒരുഭാഗം ലിഖിതങ്ങളിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു.^[128]വയലറ്റ് (ഗ്രീക്ക് Ia) എന്ന് പേരിട്ടിരിക്കുന്ന വധു ആറ്റിസിന്റെ നെഞ്ചിനെ കമ്പിളി കെട്ടുകളാൽ മൂടുന്നു. അഗ്ഡിസ്റ്റിസിനുവേണ്ടി വിലപിച്ച ശേഷം ആത്മഹത്യചെയ്യുന്നു. മരിക്കുമ്പോഴുള്ള അവളുടെ രക്തം പർപ്പിൾ വയലറ്റുകളായി മാറുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ അമ്മയുടെ കണ്ണുനീർ ഒരു ബദാം മരമായി മാറുന്നു. ഇത് മരണത്തിന്റെ കയ്പ്പിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. തുടർന്ന് അവൾ പൈൻ മരത്തെ തന്റെ പവിത്രമായ ഗുഹയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു. അഗ്ഡിസ്റ്റിസ് അവളുമായി വിലാപത്തിൽ പങ്കുചേരുന്നു. ആറ്റിസിനെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെകൊണ്ടുവരാൻ ജുപ്പിറ്റർ ദേവനോട് അപേക്ഷിക്കുന്നു. ഇത് അദ്ദേഹത്തിന് അനുവദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. എന്നാൽ വിധി ശരീരം ഒരിക്കലും ക്ഷയിക്കാതിരിക്കാനും, മുടി വളരാൻ തുടരാനും, ചെറുവിരലിനു ജീവിക്കാനും നിരന്തരമായ ചലനങ്ങളിൽ തരംഗമാകാനും അനുവദിക്കുന്നു.

ആറ്റിസിന്റെ ബഹുമാനാർത്ഥം നടത്തിയ ആചാരങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലത്ത് മിഥ്യയുടെ വശങ്ങൾ പ്രത്യേകിച്ചും ഡയോനിഷ്യൻ ആരാധനയുമായുള്ള പോരാട്ടവും വിഭജനവും പുനർനിർമ്മിക്കുന്നുവെന്ന് അർനോബിയസ് വ്യക്തമായി പറയുന്നു. ഇവയിൽ ഭൂരിഭാഗവും വികസിച്ചത് സാമ്രാജ്യത്വ കാലഘട്ടത്തിൽ മാത്രമാണ്. ^[129] മാർച്ച് 22-ന് ആർബർ ഇൻട്രാറ്റിനായി, ഡെൻഡ്രോഫോറുകൾ ആറ്റിസിന്റെ വയലറ്റ് പുഷ്പചക്ര മരത്തെ മാഗ്ന മേറ്ററിന്റെ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. മരിക്കുന്ന വയലയെന്ന നിലയിൽ, പാരന്റാലിയയ്‌ക്കായി ശവക്കുഴികളിലേക്ക് വയലറ്റുകൾ വിതറിയത് ആർബർ ഇൻട്രാറ്റിന്റെ ദിവസം ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. ^[130] അടുത്ത ദിവസം ഡെൻഡ്രോഫോറുകൾ കോറിബാന്റുകളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ഗൗരവമേറിയ സംഗീതവും, സായുധ നൃത്തങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ച യുവാക്കളും പുരാണങ്ങളിലെ ശിശുദേവന്മാരുടെ സംരക്ഷകരായി സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു. ^[131] മാർച്ച് 24 ന് നടന്ന ഡൈസ് സാങ്കുനിസിനായി ("രക്ത ദിനം"), ഭക്തർ വിലാപത്തിന്റെ ഉന്മാദത്തിൽ മുഴുകി, മരിച്ചവരുടെ "പോഷണം" എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ച് പ്രതിമയിൽ രക്തം വിതറി. ഗല്ലി സൈബലിന്റെ ഷണ്ഡനായ പുരോഹിതനാകുന്നതിനുള്ള പ്രാഥമികമെന്ന നിലയിൽ ചില അനുയായികൾ ഈ ദിവസം സ്വയം ഷണ്‌ഡനായതായിരിക്കാം. തുടർന്നുള്ള വിശുദ്ധരാത്രിയ്ക്കായി ആറ്റിസിനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ "ശവകുടീരത്തിൽ" സ്ഥാപിച്ചു.^[132]

സല്ലുസ്റ്റിയസിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, മരം മുറിക്കുന്നത് ഉപവാസത്തോടൊപ്പമായിരുന്നു. മരം വെട്ടിയതിനുശേഷം "തലമുറയുടെ കൂടുതൽ പുരോഗതിക്കുവേണ്ടി പുനർജന്മത്തിനായി പാൽ കുടിക്കുന്നു. അതിനുശേഷം പുതിയ ഉയർച്ചയ്ക്കുവേണ്ടി ദേവന്മാർക്ക് സന്തോഷത്തോടുകൂടി മാലകളും അർപ്പിക്കുന്നു. ^[133]ജൂലിയൻ കലണ്ടറിലെ മഹാവിഷുവം മാർച്ച് 25 ന് ആറ്റിസിന്റെ ഏതെങ്കിലും അർത്ഥത്തിൽ" പുനർജന്മം "അല്ലെങ്കിൽ നവീകരണവുമായി സന്തോഷത്തോടുകൂടി (ഹിലാരിയ) മാലകളും അർപ്പിക്കുന്നു. ^[134] ചില ആദ്യകാല ക്രൈസ്തവ സ്രോതസ്സുകൾ ഈ ദിവസത്തെ യേശുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നു. ^[135] ഡമാസ്കിയസ് അതിനെ "ഹേഡിസിൽ നിന്നുള്ള വിമോചനമായി" കണ്ടു.^[136] ഒരു ദിവസത്തെ വിശ്രമത്തിനുശേഷം (റിക്വീഷ്യോ), മാഗ്ന മെറ്ററിന്റെ ആചാരപരമായ ശുദ്ധീകരണം (ലാവറ്റിയോ) മാർച്ച് 27 ന് നടത്തി. ^[137]മാർച്ച് 28 വത്തിക്കാനത്തിലെ മാഗ്ന മെറ്ററിന്റേയും ആറ്റിസിന്റേയും രഹസ്യങ്ങളിലേയ്ക്ക് മതപ്രവേശം ചെയ്യുന്ന ഒരു ദിനമായിരിക്കാം.^[138]

"മരിക്കുകയും പുനർജീവിക്കുന്നതുമായ സസ്യദേവൻ" എന്ന കർക്കശമായ രൂപരേഖയിൽ ആറ്റിസിനെ കാണാൻ പണ്ഡിതന്മാർക്ക് താൽപ്പര്യമില്ലെങ്കിലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആചാരങ്ങളുടെ ശവസംസ്കാര സ്വഭാവത്തിന് സസ്യചക്രം അവിഭാജ്യമാണ്. ^[139] റോമൻ കാലഘട്ടത്തിൽ പൈൻ ട്രീ, പൈൻ കോണുകൾ അവയുടെ ആരാധന പ്രാധാന്യത്തിനായി ആറ്റിസിന്റെ പ്രതിരൂപത്തിൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ^[140] ഒന്നോ രണ്ടോ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ ഏഥൻസിൽ നിന്നുള്ള ആറ്റിസിന്റെ പ്രതിമയിൽ മാതളനാരങ്ങ, പൈൻ കോണുകൾ, വയലറ്റുകളുടെ ഒരു പൂച്ചെണ്ട്‌ എന്നിവ അടങ്ങിയ ഒരു കൊട്ടയുണ്ട്.^[141]

വസന്തകാല ഉത്സവങ്ങളിലെ സസ്യങ്ങൾ

റോസാലിയകൾ ഉൾപ്പെടുന്ന പഴയ വസന്തകാല ഉത്സവങ്ങളുമായുള്ള ബന്ധം റോസാലിയയെ പ്രചരിപ്പിക്കാനും ജനപ്രിയമാക്കാനും സഹായിച്ചു. കൂടാതെ സ്വകാര്യപരമായ മരിക്കുന്ന വയല അല്ലെങ്കിൽ റോമാക്കാരുടെ വയലാരിസ് അർബർ ഇൻട്രാറ്റ് ചടങ്ങുകളുടെ പൊതു പ്രാധാന്യം വർദ്ധിപ്പിച്ചു. ^[142] ആറ്റിസും അഡോണിസും തമ്മിലുള്ള ആശയപരമായ ബന്ധം പ്രധാനമായും പിൽക്കാല സാമ്രാജ്യത്വ കാലഘട്ടത്തിലാണ് വികസിപ്പിച്ചെടുത്തത്. ^[143] നവപ്ലേറ്റോണിസത്തിലെ തത്ത്വചിന്തകനായ പോർഫിറി (എ.ഡി. 305 എ.ഡി) അഡോണിസിനെയും ആറ്റിസിനെയും "ഭൂമിയുടെ ഫലങ്ങളായി" കണ്ടു.

Attis is the symbol of the blossoms which appear early in the spring, and fall off before the complete fertilization; whence they further attributed castration to him, from the fruits not having attained to seminal perfection: but Adonis was the symbol of the cutting of the perfect fruits.^[144]

പോർഫിറി, ആറ്റിസ്, അഡോണിസ്, കോറെ (പെർസെഫോൺ "മെയ്ഡൻ", "വരണ്ട" അല്ലെങ്കിൽ ധാന്യവിളകളെ സ്വാധീനിക്കുന്നു), ഡയോനിസസ് (മൃദുവായതും ഷെൽ പഴങ്ങളും സ്വാധീനിക്കുന്നവർ) എന്നിവരെ "സെമിനൽ നിയമത്തിന്റെ" ദേവതകളായി ബന്ധിപ്പിച്ചു:

For Korē was carried off by Pluto, that is, the sun going down beneath the earth at seed-time; but Dionysus begins to sprout according to the conditions of the power which, while young, is hidden beneath the earth, yet produces fine fruits, and is an ally of the power in the blossom symbolized by Attis, and of the cutting of the ripened corn symbolized by Adonis.

പ്ലൂട്ടോയുടെ മണവാട്ടിയായി പെർസെഫോൺ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയ പുൽമേടുകൾ നിറഞ്ഞ പുഷ്പ ഇനങ്ങളിൽ റോസാപ്പൂക്കളും വയലറ്റുകളും ഉൾപ്പെടുന്നു. ^[145] താരതമ്യ പുരാണശാസ്ത്രജ്ഞനായ മിർസിയ എലിയേഡ്, സസ്യജാലങ്ങൾക്കും മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പിനുമിടയിലുള്ള ഒരു "ജീവിത പ്രവാഹമായി" ദിവ്യ രൂപാന്തരീകരണത്തെ കണ്ടു. അക്രമാസക്തമായ മരണം ജീവിതത്തിന്റെ സൃഷ്ടിപരമായ കഴിവിനെ തടസ്സപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, അത് സസ്യങ്ങൾ, പഴങ്ങൾ, പുഷ്പം" തുടങ്ങി മറ്റേതെങ്കിലും രൂപത്തിൽ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. ആറ്റീസിന്റെ വയലറ്റുകളും അഡോണിസിന്റെ റോസാപ്പൂക്കളും അനെമോണുകളും എലിയേഡ് വീരന്മാരുടെ മരണശേഷം യുദ്ധക്കളങ്ങളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന പുഷ്പങ്ങളുടെ ഇതിഹാസങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു. ^[146]

മിലിട്ടറി റോസാലിയ

മെയ് മാസത്തിൽ രണ്ട് തീയതികളിൽ സൈനിക മാനദണ്ഡങ്ങൾ (സിഗ്ന) റോസാപ്പൂക്കളാൽ അലങ്കരിച്ചുകൊണ്ട് റോമൻ സൈന്യം റോസാലിയ സിഗ്നോറം ആഘോഷിച്ചു. എ.എച്ച്. ഹൂയി മിലിട്ടറി റോസ് ഫെസ്റ്റിവലിനെ കാർഷിക ദേവതകളുടെ പരമ്പരാഗത വസന്തകാല ഉത്സവങ്ങളായാണ് കാണുന്നത്. ^[147] സെവേറസ് അലക്സാണ്ടറുടെ (എ.ഡി. 224–235) ഭരണകാലത്ത് ഡ്യൂറ-യൂറോപോസിൽ നിലയുറപ്പിച്ച ഒരു കൂട്ടായ്‌മയുടെ പാപ്പിറസ് കലണ്ടറായ ഫെരിയേൽ ഡുറാനത്തിൽ ഈ ഉത്സവം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. സൈന്യം നൽകിയ ഒരു സാധാരണ മത കലണ്ടറിനെ ഈ കലണ്ടർ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. ^[148] അപൂർണ്ണമായ മൂലഗ്രന്ഥം കാരണം രണ്ട് റോസാലിയയുടെ മുമ്പത്തെ ദിവസം തീർച്ചയില്ലാത്തതാണെങ്കിലും, ലെമുറിയയുടെ കാലഘട്ടവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. മെയ് 9, 11, 13 തീയതികളിലെ പുരാതന ഉത്സവ ദിവസങ്ങളിലെ ^[149] സന്തോഷിപ്പിക്കുന്ന നിറഭേദങ്ങൾ (ലെമറുകൾ അല്ലെങ്കിൽ ലാർവകൾ) അകാലമരണം അവരെ അധോലോകത്തിലേക്ക് കടക്കുന്നതിനുപകരം ഭൂമിയിൽ അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു. ലെവിറിയയുടെ ചടങ്ങുകളിൽ, ഓവിഡിന്റെ വ്യക്തമായ വിവരണത്തിൽ, കറുത്ത ചെറിയ നാണയങ്ങളുടെ തിട്ടകൾ പ്രത്യേകിച്ചും ശക്തമായ അപ്പോട്രോപൈക് ആംഗ്യമായി അവതരിപ്പിച്ചു. ^[150] റോസാലിയ സിഗ്നോറത്തിന്റെ രണ്ടാമത്തേത് ജൂൺ 31 ന് കലണ്ടറുകളുടെ തലേദിവസം മെയ് 31 നാണ് സംഭവിച്ചത്. ^[151] ജൂൺ ഒന്നിന് പെരുന്നാൾ ദിനം, ഡിയ കാർന ("മാംസദേവത" അല്ലെങ്കിൽ "ഭക്ഷ്യദേവത"), "ബീൻ കലണ്ടെൻസ് " (കലണ്ടെ ഫബാരിയേ) എന്ന് പൊതുവായി വിളിക്കപ്പെടുന്നു. ^[152] മരിച്ചവരുടെ ആചാരങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാകാം. ^[153]കൂടാതെ ലെമൂറിയയുടെ ദിവസങ്ങൾ കലണ്ടറിൽ നെഫസ്റ്റസ് എന്ന് അടയാളപ്പെടുത്തിയിരുന്നത് സാധാരണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ മതപരമായി നിരോധിച്ചിരുന്ന ഒരു കാലം ആയിരുന്നു. പിൽക്കാല സാമ്രാജ്യത്തിൽ, റോസാലിയ സിഗ്നോറം മെയ് 29 മുതൽ ജൂൺ 1 വരെ നടന്ന "ബീൻ ഗെയിംസ്" (ലുഡി ഫാബറീസി) യുടെ മൂന്നാം ദിവസവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. ഇത് കാർണയുടെ ബഹുമാനാർത്ഥം അറിയപ്പെടുന്നു.^[154]ഒരു സിവിലിയൻ ലിഖിതത്തിൽ "കാർനാരിയയിൽ" റോസ് അലങ്കരിക്കാനുള്ള ഒരു വാക്യം രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ഇതിനെ തിയോഡോർ മോംസെൻ വ്യാഖ്യാനിച്ചത് കാർണയുടെ കലെണ്ടുകളായാണ്.^[155]

റോമൻ ബ്രിട്ടനിലെ (കോർബ്രിഡ്ജ്, നോർത്തംബർലാൻഡ്) കൊറിയയിലെ മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സൈനിക ആസ്ഥാനത്തു നിന്നുള്ള ശില്പം റോസാലിയയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു. ^[156] ജർമ്മനി സുപ്പീരിയർ പ്രവിശ്യയിലെ മൊഗൊണ്ടിയാക്കം (ഇന്നത്തെ മെയിൻസ്) നിന്നുള്ള മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഒരു ലിഖിതം മെയ് 10 ന് സൈനിക യൂണിറ്റിന്റെ (ഒരു സെഞ്ചൂറിയ) ജീനിയസിന് ഒരു ബലിപീഠത്തിന്റെ സമർപ്പണം രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ലിഖിതത്തിൽ റോസാലിയയുടെ പേര് നൽകിയിട്ടില്ലെങ്കിലും, സാമ്രാജ്യത്വ ആരാധനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സമർപ്പിച്ച തീയതി, അതിനോട് യോജിക്കുന്നതിനായി തിരഞ്ഞെടുത്തിരിക്കാം.^[157]

സൈനിക മാനദണ്ഡങ്ങൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള സൈന്യത്തിന്റെ സവിശേഷതകളായ ഭക്തിപരമായ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഭാഗമായിരുന്നു റോസാലിയ സിഗ്നോറം. സൈന്യം ദൈവങ്ങളെപ്പോലെയാണ് മാനദണ്ഡങ്ങളെ ആരാധിക്കുന്നതെന്നും, ലിഖിതങ്ങൾ അവരുടെ സമർപ്പണങ്ങൾ (വോട്ട) രേഖപ്പെടുത്തുന്നുവെന്നും സാമ്രാജ്യത്വ ചരിത്രകാരനായ ടാസിറ്റസ് പറയുന്നു.^[158]ഒരു ലെജിയൻ അതിന്റെ രൂപവത്കരണത്തിന്റെ വാർഷികം അടയാളപ്പെടുത്തിയ ദിവസം റോമൻ ഈഗിൾസ് എന്നു പരാമർശിക്കുന്ന "ഈഗിളിന്റെ ജന്മദിനം," എന്ന നതാലിസ് അക്വിലയായിരുന്നു.^[159]മാർച്ചിംഗ് ക്യാമ്പുകൾ ഉൾപ്പെടെ എല്ലാ റോമൻ സൈനിക ക്യാമ്പുകളും ഒരു കേന്ദ്ര ബലിപീഠത്തിന് ചുറ്റും പ്രതിദിന ബലി അർപ്പിച്ചു. അവിടെ ചുറ്റും നിലത്തു ക്രമീകരിച്ചിരുന്ന ചക്രവർത്തിമാരുടെയും ദേവന്മാരുടെയും ചിത്രങ്ങൾക്കു മുന്നിൽ ദിവസേന യാഗങ്ങൾ അർപ്പിച്ചു. ^[160]അവരവരുടെ നിലവാരത്തിൽ സ്വർണ്ണം, വെള്ളി എന്നിവകൊണ്ട് അലങ്കരിച്ച പുഷ്പചക്രങ്ങൾ പ്രദർശിപ്പിച്ചിരുന്നു. അവ സജീവമായ പുഷ്പചക്രങ്ങളുടെ മികച്ച സമ്മാനത്തെ പ്രതിനിധീകരിച്ചു. മോഹങ്ങൾ, പ്രചാരണത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചുള്ള ചടങ്ങുകൾ, വിജയങ്ങൾ, പ്രതിസന്ധി അനുഷ്ഠാനങ്ങൾ, ഇംപീരിയൽ അവധിദിനങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്കായി കഴുകന്മാരെയും മറ്റ് സിഗ്നകളെയും പുഷ്പചക്രങ്ങൾ കൊണ്ട് അഭിഷേകം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ^[161]ഈ അവസരങ്ങളിൽ എ.ഡി 398-ൽ ഹൊനോറിയസ് ചക്രവർത്തിയുടെ കല്യാണം ക്ലോഡിയൻ ഒരു എപ്പിത്തലാമിയത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു. സൈനിക ആദർശങ്ങളെ ചുവപ്പ് പൂക്കളായി വളരുമെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. കൂടാതെ ആദർശവാഹകരും പട്ടാളക്കാരും ആചാരപരമായി സാമ്രാജ്യപരമായ മണവാളനെ ഒരു പർപ്പിൾ ഹാലോ ആയ നിംബോ പൂക്കൾ കൊണ്ട് മൂടുന്നു.^[162] എ.ഡി 42-ൽ ക്ലോഡിയസിനെതിരായ കലാപത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുമ്പോൾ, ശപഥം ലംഘിച്ച സൈനികരുടെ ക്യാമ്പ് തകർക്കാൻ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് ഈഗിൾസിനെ അലങ്കരിക്കാനോ പാളയം തകർക്കാൻ വലിച്ചിടാനോ ദിവ്യ ഏജൻസി തടഞ്ഞുവെന്ന് സ്യൂട്ടോണിയസ് പറയുകയുണ്ടായി. അവരുടെ മതപരമായ ബാദ്ധ്യതയെക്കുറിച്ച് ഓർമ്മപ്പെടുത്തിയതിനാൽ അവർ മാനസാന്തരത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു (പെനിറ്റെൻഷ്യം മത സംഭാഷണത്തിൽ).^[163]റോമൻ മിലിട്ടറിയുടെ മതജീവിതത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായി ക്രിസ്ത്യൻ അപ്പോളജിസ്റ്റുകൾ മിനുസിയസ് ഫെലിക്സ് ക്രൂശിന്റെ ആകൃതി കാരണം സൈനികർ ക്രിസ്ത്യൻ കുരിശിനെ അറിയാതെ ആരാധിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തെളിയിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.^[164]

1 മുതൽ 3 വരെ നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ സാമ്രാജ്യത്തിൽ നിന്നുള്ള റോസാലിയയുടെ മിക്ക തെളിവുകളും മരിച്ചവരുടെ ഉത്സവങ്ങളിലേക്കാണ് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത്. വീണുപോയ സഖാക്കളെ സൈനികർ അനുസ്മരിച്ചു. ^[165] മരിച്ച സഹോദരങ്ങളുടെ മനസ്സിന് (സത്യവാങ്മൂലം) ശപഥം ചെയ്യാം. ^[166] എന്നിരുന്നാലും, റോസാലിയ സിഗ്നോറത്തെ ഒരു തരം "പോപ്പി ഡേ" ആയി വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിനെതിരെ ഹൂയി വാദിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ റോമൻ റോസ് ഉത്സവങ്ങൾ വ്യത്യസ്തവും പരസ്പരവിരുദ്ധവുമായ രണ്ട് തരങ്ങളായിരുന്നു. വസന്തത്തിന്റെ ആഘോഷവും ലൈസൻസിയുമുള്ള ഉത്സവങ്ങൾ, മരിച്ചവരുടെ ആചാരപരമായ ആരാധന. സിവിലിയൻ മേഖലയിൽ നിന്ന് കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ട, പഴയ കാർഷികദേവതകളുടെ ഉത്സവങ്ങൾ കിഴക്കൻ സാമ്രാജ്യത്തിൽ ആഡംബരപൂർവ്വം ആഘോഷിച്ചു. ഫെറിയേൽ ദുരാനത്തിലെ മറ്റ് അവധി ദിവസങ്ങളിലെ പൊതു, സാമ്രാജ്യത്വ സ്വഭാവത്തിന് അനുസൃതമായി ഇത് സവിശേഷമായിരുന്നു. ^[167] റോസാലിയ സിഗ്നോറത്തിന്റെ ഈ "കാർണിവൽ" കാഴ്ചപ്പാട് വില്യം സെസ്റ്റൺ നിരസിച്ചു. സൈനിക ഉത്സവ സീസണിലെ ആദ്യ യുദ്ധങ്ങൾക്ക് ശേഷം മെയ് ഉത്സവങ്ങളെ ആഘോഷവേളകളായി കണ്ട വില്യം സെസ്റ്റൺ, മെയ് 23 ന് രണ്ട് റോസ് അലങ്കാരങ്ങൾക്കിടയിൽ വീണ ട്യൂബിലസ്ട്രിയവുമായി ഏകോപിപ്പിച്ചു.^[168]

ട്യൂബിലസ്ട്രിയം തന്നെ ഒരു ശുദ്ധീകരണ ചടങ്ങായിരുന്നു. മാർച്ച് 23 നും മെയ് 23 നും ഇടയിൽ കലണ്ടറുകളിൽ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തി. ഇത് യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രതിമാസമായിരിക്കാം. സാക്രൽ ഗെയിമുകൾ, ചടങ്ങുകൾ, ശവസംസ്കാരങ്ങൾ, ^[169] എന്നിവയ്‌ക്കും ചിഹ്നങ്ങൾക്കും സമയപരിപാലനത്തിനും വിരാമമിടാൻ ആൻ‌സിയേറ്ററി കാഹളങ്ങൾ (ട്യൂബി അല്ലെങ്കിൽ ട്യൂബ, നീളമുള്ള നേരായ കാഹളം, ശരീരത്തിന് ചുറ്റും വളഞ്ഞ കോർ‌നുവ) ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. ^[170] മാർച്ച് 23 ട്യൂബിലസ്ട്രിയം റോം നഗരത്തിൽ ചൊവ്വയുടെ സായുധ പുരോഹിതന്മാരായ സാലിയുടെ ഘോഷയാത്രയുമായി ചേർന്നു. അവർ അവരുടെ പവിത്രമായ കവചങ്ങൾ കെട്ടി. പിൽക്കാല സാമ്രാജ്യത്തിൽ, ആറ്റിസിന്റെ "പുണ്യവാരം" എന്നതിലേക്ക് ഇത് ഒത്തുചേർന്നിരുന്നു. മഗ്ന മാതാവിന്റെ ക്ഷേത്രത്തിൽ മരത്തിനരികിൽ വിശ്രമിച്ച ദിവസത്തിലാണ് ഇത് സംഭവിച്ചത്. മരണ / അരാജകത്വത്തിന്റെയും (വീണ്ടും) ജനന / ക്രമത്തിന്റെയും ചക്രത്തിലെ ഒരു പ്രധാന പോയിന്റായി, വിവിധ പാരമ്പര്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള കാറ്റിന്റെയും താളവാദ്യങ്ങളുടെയും ശബ്ദ ആചാരങ്ങൾ, സൈബലിലും ആറ്റിസിലും പങ്കെടുത്ത റോമൻ ചടങ്ങുകൾ അപ്പോട്രോപൈക്ക് കാഹളം സ്ഫോടനങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ സാലിയൻ പുരോഹിതന്മാർ പരിചകളെ അടിക്കുന്നത്^[171] ക്രി.മു. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ കൊറേറ്റുകളുമായി ദൈവശാസ്ത്രപരമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു.^[172]

ഒരു ചന്ദ്രഗ്രഹണവുമായി ചേർന്ന് സൈന്യം കാഹളങ്ങളിൽ ശബ്ദ ആചാരങ്ങളുടെ പ്രകടനം ടാസിറ്റസ് രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ^[173] ഈ രീതി മറ്റ് സ്രോതസ്സുകളിൽ ഒരു സിവിലിയൻ പശ്ചാത്തലത്തിൽ കാണപ്പെടുന്നു. ^[174] റോമൻ കലണ്ടർ യഥാർത്ഥത്തിൽ ചാന്ദ്രമായതിനാൽ ഐഡീസിന്റെ പൗർണ്ണമിക്ക് ശേഷമുള്ള ഒരു ന്യൂഡൈനൽ ചക്രം "ക്ഷയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ (ലൂണ)" ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിനായി ട്യൂബയെ പ്രതിമാസം കളിക്കാറുണ്ടെന്ന് ജോഗ് റോപ്കെ അനുമാനിക്കുന്നു. ^[175] ചിഹ്നങ്ങളും കാഹളങ്ങളും റോമൻ സൈനിക സംസ്കാരത്തിൽ ആചാരപരമായും പ്രവർത്തനപരമായും പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു. ട്രാജന്റെ സ്തൂപത്തിൽ കാഹളങ്ങൾ മോഹങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉള്ള നിലവാരത്തിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു. ^[176] ലാറ്റിൻ പദം ലസ്റ്റ്രേഷ്യോ സാധാരണയായി "ശുദ്ധീകരണം" എന്ന് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, മോഹപരമായ ചടങ്ങുകൾ ഒരുപക്ഷേ നല്ല ക്രമത്തിന്റെ പുനഃക്രമീകരണവും പുനഃസ്ഥാപനവുമാണെന്ന് കണക്കാക്കണം. "കേന്ദ്രീകൃത ക്രമത്തിനും എക്സ്-സെൻട്രിക് ഡിസോർഡറിനുമിടയിൽ അതിർത്തി രേഖകൾ പരിപാലിക്കുന്നതിനും സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനും പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നതിനുമുള്ള മറ്റൊരു പദമാണ് ലസ്റ്റ്രേഷ്യൻ". ^[177] മെയ് മാസത്തിലെ മാനദണ്ഡങ്ങളുടെ റോസാലിയ, സമൂഹത്തെ യാഥാർത്ഥ്യമാക്കുന്ന വിശാലമായ അനുഷ്ഠാന ആചാരത്തിന്റെ സൈന്യം, പാക്സ് ഡിയോറം, "ഉടമ്പടി" അല്ലെങ്കിൽ ദേവന്മാരുടെ സമാധാനം, തുടങ്ങിയ ഘോഷയാത്രയിലൂടെ, പൊതു പ്രാർത്ഥനകളുടെയും വഴിപാടുകളുടെയും അപേക്ഷകളായിരുന്നു. മരിയേവയുടെയും ചൊവ്വയുടെയും പുരാതന ഉത്സവമായ ക്വിൻക്വാട്രിയയിൽ ആരംഭിച്ച് ട്യൂബിലസ്ട്രിയത്തിൽ സമാപിച്ച കാലഘട്ടത്തിൽ ഫെരിയേൽ ഡുറാനം പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന സൈനിക കലണ്ടർ മാർച്ച് 19–23 വരെ അപേക്ഷകൾ നിർദ്ദേശിച്ചു. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പ്രതിസന്ധി സൈനിക, സാമ്രാജ്യത്വ ആരാധനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അപേക്ഷയുടെ പുരാതന സമ്പ്രദായത്തിന്റെ പുനരുജ്ജീവനത്തിനും വിപുലീകരണത്തിനും ഇത് പ്രേരിപ്പിച്ചു.^[178]

കലണ്ടറിൽ

പിൽക്കാല സാമ്രാജ്യത്തിൽ, റോസ് ഉത്സവങ്ങൾ പൂവിടുന്ന സമയത്തിന് അനുസൃതമായി തീയതി പ്രാദേശികമായി വ്യത്യാസപ്പെടുന്നെങ്കിലും മെയ് മാസത്തിന്റെ ഭാഗമായി. ^[180] മൊസൈക്കുകളിലെ ദൃഷ്‌ടാന്തകഥകൾക്കായി, മെയ് പലപ്പോഴും പുഷ്പമാലകൾ, ത്യാഗത്തിനായി ധരിക്കുന്ന ഫില്ലറ്റുകൾ അല്ലെങ്കിൽ റിബൺ, വൈൻ ആംഫോറ എന്നിവ ഉപയോഗിച്ച് പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. ^[181] മെയ് (ലാറ്റിൻ മയൂസ്) ജൂഡി കലണ്ടറിൽ ഏപ്രിൽ 28 ന് ആരംഭിച്ച് മെയ് 3 ന് സമാപിച്ച ഫ്ലോറ ദേവിയുടെ സ്മരണയ്ക്കായി ലുഡി ഫ്ലോറയുടെ മധ്യത്തിൽ ആരംഭിച്ചു. ഫ്ലോറ പൂക്കളുടെയും പൂവിന്റെയും ദേവതയായിരുന്നു. അവളുടെ ഉത്സവങ്ങൾ ലൈംഗിക സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ആസ്വദിച്ചു. എ ഡി രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഫിലോസ്ട്രാറ്റസ് റോസ് മാലകളെ ഫ്ലോറയുടെ ഉത്സവവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. ^[182] പാലറ്റൈൻ ആന്തോളജിയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഗ്രീക്ക് എപ്പിഗ്രാം മെയ് വ്യക്തിപരമായി "ഞാൻ റോസാപ്പൂവിന്റെ മാതാവ്" എന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. ^[183]

മാസത്തിന്റെ പേരിനുള്ള വിശദീകരണങ്ങളിൽ, ഇത് വളർച്ചയുടെ അല്ലെങ്കിൽ വർദ്ധനവിന്റെ ദേവതയായ മായയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണ്. ഈ പേര് ചിലപ്പോൾ "വലുത്" എന്ന നാമവിശേഷണത്തിൽ നിന്ന് വന്നതാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. മെയ് മാസത്തിൽ മിയയെ മകൻ മെർക്കുറി (ഗ്രീക്ക് ഹെർമിസ്), അതിർത്തികളുടെയും വാണിജ്യത്തിന്റെയും ദേവതയും മരണാനന്തര ജീവിതത്തിലേക്ക് ആത്മാക്കളുടെ കാര്യനിർവ്വകയുമായി ബഹുമാനിച്ചു. മായയുടെ ദൈവശാസ്ത്രപരമായ ഐഡന്റിറ്റി പദവിയുള്ളതായിരുന്നു. ടെറ മേറ്റർ ("മദർ എർത്ത്"), നല്ല ദേവത (ബോണ ഡിയ), ഗ്രേറ്റ് മദർ ദേവത (മാഗ്ന മേറ്റർ, സൈബലിനും ഒരു ശീർഷകം), ഓപ്‌സ് ("സമൃദ്ധി, വിഭവങ്ങൾ"), ജൂൺ 1 ന് ബീൻ കലണ്ടുകളുടെ ദേവതയായ കാർണ. ^[184] ഡിയ ദിയയുടെ മെയ് ഉത്സവത്തിനായുള്ള വിരുന്നുകൾക്ക് ശേഷം റോമിലെ ഒരു പൗരോഹിത്യമായ അർവൽ ബ്രദറേൻ റോസാപ്പൂക്കൾ വിതരണം ചെയ്തു. ^[185]

ഫ്ലോറയുടെ ഉല്ലാസത്തോടെ ഈ മാസം ആരംഭിച്ചെങ്കിലും, മെയ് പകുതിയോടെ റോമാക്കാർ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന മരിച്ചവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനായി മൂന്ന് ദിവസത്തെ ലെമുറിയ നിരീക്ഷിച്ചു. ^[186] റോസാപ്പൂവിന്റെ കാലം പൂക്കുന്നതും മരിക്കുന്നതുമായ പരമ്പരാഗത റോമൻ ഉത്സവങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. ഉത്സവ, ശവസംസ്കാര ആവശ്യങ്ങൾക്കായി പൂക്കളുടെയും സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങളുടെയും ആവശ്യം പ്രത്യേകിച്ച് റോമൻ ആഫ്രിക്കയിലെ സമ്പന്ന എസ്റ്റേറ്റുകൾക്ക് പുഷ്പകൃഷിയെ ഒരു പ്രധാന സാമ്പത്തിക പ്രവർത്തനമാക്കി മാറ്റി.^[187] ഒരു റോമൻ ശവകുടീര ചിത്രത്തിൽ വിൽപ്പനക്കാർ പുഷ്പമാലകൾ വിൽപ്പനയ്ക്ക് വച്ചിരിക്കുന്നത് ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ^[188] ലെമുറിയയെ തുടർന്ന്, മെയ് മാസത്തിൽ (the 15th) നടന്ന വ്യാപാരികളുടെ ഉത്സവ വേളയിൽ മെർക്കുറിയും മായയും സംയുക്ത യാഗം സ്വീകരിച്ചു. മെയ് 23 ന് റോസാപ്പൂക്കൾ വിപണിയിലെത്തുമ്പോൾ (മാസെല്ലസ്) ഒരു പുഷ്പമേളയെക്കുറിച്ച് ഫിലോകലസിന്റെ കലണ്ടർ (എ.ഡി 354) ഈ മാസം ഈ കലണ്ടറിനായി റോസാപ്പൂവിന്റെ രാജാവിനൊപ്പം ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നതായി പറയുന്നു. Dalmaticഡാൽമാറ്റിക്ക് എന്ന നീളമുള്ള സ്ലീവ് അങ്കി ധരിച്ച ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ, ഇടതുകൈയിൽ ഒരു കൊട്ട റോസാപ്പൂവ് ചുമന്ന് വലതു കൈയിൽ ഒരു പുഷ്പം പിടിച്ച് മണക്കുന്നു. ^[189] മറ്റ് ചിത്ര കലണ്ടറുകളിൽ, റോസ് കിംഗ് അല്ലെങ്കിൽ റോസ് ഫെസ്റ്റിവലിന്റെ അനുബന്ധ പ്രതിരൂപങ്ങൾ പലപ്പോഴും മെർക്കുറിയുടെ പരമ്പരാഗത ചിഹ്നത്തിനും മെയ് മാസത്തിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതിനും പകരം ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു.^[190]

റോമൻ കലണ്ടറിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഓവിഡിന്റെ ഫാസ്റ്റി എന്ന കവിതയിൽ, മെയ് മാസത്തിന്റെ ദിവ്യ പ്രതിനിധിയായി ഫ്ലോറ മരിച്ചവരുടെ രക്തത്തിൽ നിന്ന് പുഷ്പങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ അവളുടെ പങ്കിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു. "എന്നിലൂടെ അവരുടെ മുറിവിൽ നിന്ന് "മഹത്ത്വ ഉറവുകൾ". ^[191] "അക്രമം, ലൈംഗികത, ആനന്ദം, വിവാഹം, കൃഷി" എന്നീ വിഷയങ്ങൾ അവളുടെ പുരാണങ്ങൾ എങ്ങനെ നെയ്യുന്നുവെന്ന് ഓവിഡ് കാണിക്കുന്നു. മെയ് മാസത്തെ വിവാഹങ്ങൾക്ക് അനുയോജ്യമല്ലാത്ത മാസമായി റോമാക്കാർ കണക്കാക്കി. ജൂൺ മാസത്തെ ഒരു വധുവിന്റെ മാസമായി ജനപ്രീതി നേടാൻ ഇത് കാരണമായി. മെയ് പകുതിയോടെ ലെമുറിയയിലെ ഓരോ ദിവസവും മരിക്കുന്ന മതവിശ്വാസമായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും "കുട്ടികളെ ജനിപ്പിക്കുന്നതിനായി" വിവാഹം ഉൾപ്പെടെ ഏതെങ്കിലും പുതിയ സംരംഭം ആരംഭിക്കുന്നത് മതപരമായി നിരോധിച്ചിരുന്നു.^[192]

നാലാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, കളികളും (ലുഡി) നാടകവേദികളുമുള്ള ആംഫി തിയേറ്ററിലെ പൊതു അവധി ദിനമായി റോസാലിയ ഔദ്യോഗിക കലണ്ടറിൽ അടയാളപ്പെടുത്തി. കപുവ മുതൽ എ ഡി 387 വരെയുള്ള ഒരു കലണ്ടർ മെയ് 13 ന് ആംഫിതിയേറ്ററിൽ ഒരു റൊസാരിയയെ കുറിക്കുന്നു.^[193]

ക്രിസ്തീയവൽക്കരണം

ആറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, കിഴക്കൻ റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ഗാസയിൽ ഒരു "റോസാപ്പൂവിന്റെ ദിനം" വസന്തകാല ഉത്സവമായി നടന്നു. ഇത് റോസാലിയയുടെ ക്രൈസ്തവവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട തുടർച്ചയായിരിക്കാം. ^[194] ഗാസയിലെ ജോൺ രണ്ട് അനക്രിയോണിക് കവിതകൾ എഴുതി, "റോസാപ്പൂവിന്റെ ദിവസത്തിൽ" താൻ പരസ്യമായി അവതരിപ്പിച്ചതായി പറയുന്നു. ക്രിസ്ത്യൻ വാചാടോപകാരിയായ പ്രോകോപ്പിയസിന്റെ പ്രഖ്യാപനങ്ങളും ^[195] ഗാസയിലെ ചോറീഷ്യസിന്റെ കവിതകളും റോസ് ദിനങ്ങളിൽ സജ്ജീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ^[196]

ആദ്യകാല ക്രിസ്ത്യൻ ശവസംസ്കാര കലയുടെ പ്രതിരൂപങ്ങൾ, ^[197]. രക്തസാക്ഷികളെ പലപ്പോഴും ചിത്രീകരിക്കുകയോ പുഷ്പ പ്രതിരൂപങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് വിവരിക്കുകയോ അല്ലെങ്കിൽ അവരെ പുഷ്പങ്ങളാൽ ഐവി പോലെ ^[198] തിരിച്ചറിയുകയോ ചെയ്തു. നോലയിലെ പൗളിനസ് (മരണം 431) റോസാലിയയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പാരമ്പര്യങ്ങളെ ക്രിസ്ത്യൻ പദങ്ങളിൽ പുനർവ്യാഖ്യാനം ചെയ്തു.^[29] ജനുവരി 14-ന് നോളയിലെ വിശുദ്ധ ഫെലിക്സിനെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാറ്റൽ കവിത (നതാലിസിയം) അവതരിപ്പിച്ചു.^[199]

Sprinkle the ground with flowers, adorn the doorways with garlands. Let winter breathe forth the purple beauty (purpureum) of spring; let the year be in flower before its time, and let nature submit to the holy day. For you also, earth, owe wreaths to the martyr’s tomb. But the holy glory of the doorway to the heavens encircles him, flowering with the twin wreaths of war and peace.^[200]

ഇപ്പോൾ മിലാനിലെ ബാസിലിക്ക ഓഫ് സാന്റ് ആംബ്രോഗിയോയുടെ ഭാഗമായ ആദ്യകാല രക്തസാക്ഷി ആരാധനാലയങ്ങളിൽ, 397–402 കാലഘട്ടത്തിൽ നിർമ്മിച്ച ഒരു മൊസൈക്ക് ഛായാചിത്രം, വിശുദ്ധ വിക്ടറിനെ ശ്രേഷ്ഠമായി പ്രചോദിപ്പിച്ച റോസിന്റെയും ലില്ലിയുടെയും പുഷ്പചക്രങ്ങൾ, ഗോതമ്പ് തണ്ടുകൾ, മുന്തിരിവള്ളിയിലെ മുന്തിരിപ്പഴം, ഒലിവുശാഖകൾ എന്നിവയിൽ ചിത്രീകരിക്കുന്നു. വൃത്താകൃതി നിത്യതയെയും സസ്യങ്ങളെ നാല് കാലങ്ങളെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. ^[201] ക്രിസ്തീയ ഭാവനയിൽ, ക്ലാസിക്കൽ മിത്തിലെ ചെറുപ്പക്കാരിൽ നിന്ന് രക്ത-മരണ-പുഷ്പ പാറ്റേൺ പലപ്പോഴും കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. പ്രാഥമികമായി അഡോണിസും ആറ്റിസും തുടർന്ന് സ്ത്രീ കന്യക രക്തസാക്ഷികളിലേക്ക് മാറ്റപ്പെടുന്നു. ^[202] മെറിഡയിലെ യൂലാലിയയെ പ്രുഡെൻഷ്യസ് (മരണം: 413) ഒരു "ഇളം പുഷ്പം" എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. മരണം അവളെ "സഭയുടെ രക്തസാക്ഷികളുടെ മാലയിലെ ഒരു പുഷ്പമായി" മാറ്റുന്നു. അവളുടെ പർപ്പിൾ രക്തപ്രവാഹം പർപ്പിൾ വയലറ്റുകളും ചുവന്നരക്തം ക്രോക്കസുകളും ഉൽ‌പാദിപ്പിക്കുന്നു ( purpureas violas sangugeosque crocos), ഇത് അവളുടെ തിരുശേഷിപ്പിനെ അലങ്കരിക്കുന്നു. ^[203] വിവാഹ കർമ്മത്തിൽ കന്യകാത്വം നഷ്ടപ്പെടുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന രക്തച്ചൊരിച്ചിലിനെ പ്രതീകപ്പെടുത്താനും റോസാപ്പൂവിന് കഴിയുന്നു.^[204]

പുഷ്പകിരീടങ്ങൾ വരയ്ക്കുന്നത് ക്ലാസിക്കൽ ലോകത്തിലെ പുരസ്കാരങ്ങളായി കണക്കാക്കുന്നു. സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്തവർക്ക് ലില്ലിയും, രക്തസാക്ഷികൾക്ക് റോസാപ്പൂക്കളുടെ അധിക കിരീടം തുടങ്ങി മരണാനന്തര ജീവിതത്തിലെ വിശ്വസ്തർക്കായി സിപ്രിയൻ (മരണം 258) സ്വർഗീയ പുഷ്പകിരീടങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്നു. ^[205] ആദ്യകാല അഭിനിവേശ വിവരണത്തിൽ, ഒരു രക്തസാക്ഷി സ്വർഗീയ വിരുന്നിൽ റോസ് കിരീടം (കൊറോണ റോസിയ) ധരിക്കുന്നു. ^[206] ആംബ്രോസിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം (മരണം 397), ലില്ലി കന്യകമാർക്കും, വിശ്വാസത്തിന്റെ കുമ്പസാരക്കാർക്കുള്ള വയലറ്റുകൾക്കും, രക്തസാക്ഷികൾക്കുള്ള റോസാപ്പൂക്കൾക്കും ^[207] ഇവയിൽ, വയലറ്റിന്റെ പ്രതിരൂപങ്ങൾക്ക് വേദപുസ്തക മാതൃകയില്ല. ^[208] വെർജിലിയൻ പ്രതിരൂപങ്ങളിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയ ഒരു ഭാഗത്തിൽ, കന്യകകളായ യുവതികളോട് ആംബ്രോസ് "നിങ്ങളുടെ തോട്ടങ്ങളിൽ എളിമയുടെ റോസും ആത്മാവിന്റെ ലില്ലിയും തഴച്ചുവളരട്ടെ. വിശുദ്ധ രക്തത്താൽ നനയ്ക്കപ്പെടുന്ന വസന്തത്തിൽ നിന്ന് വയലറ്റ് തടങ്ങൾ കുടിക്കട്ടെ" എന്ന് കൽപ്പിക്കുന്നു. "^[209] ജെറോമിന്റെ വിവരണത്തിൽ (മരണം 420) വിശുദ്ധ പൗളയുടെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിന്റെ രക്തത്തിൽ നിന്ന്" റോസാപ്പൂക്കളുടെയും വയലറ്റുകളുടെയും ഒരു കിരീടം "നെയ്തിരിക്കുന്നു. ^[210] പിന്നീട് ഡാന്റെ തന്റെ പാരഡിസോയിൽ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ക്ലാസിക്കൽ, ക്രിസ്ത്യൻ ഇമേജറികളെ വിശുദ്ധരുടെ മാല അരിയാഡ്നെയുടെ റോസ് കൊറോണയുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. അത് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്ന് വിവർത്തനം ചെയ്തതായി അദ്ദേഹം കരുതുന്നു. ^[211] മരിയൻ പ്രാർത്ഥനാ മുത്തുകൾക്കായി "ജപമാല" (ലാറ്റിൻ ജപമാല, കിരീടം അല്ലെങ്കിൽ റോസാപ്പൂവിന്റെ മാല) ഉപയോഗിക്കുന്നത് അലാനസ് ഡി റുപ്പ് ഉൾപ്പെടെയുള്ള ചില ക്രിസ്ത്യാനികൾ എതിർത്തു. കാരണം ഈ റോസ് പുഷ്പചക്രം റോമാക്കാരുടെ "അധാർമ്മികമായ" ആഭിചാരകർമ്മം കൊണ്ടു വരുത്തുന്നതായി ആവിഷ്കരിച്ചു. ^[212]

Memorial to Thérèse of Lisieux, inscribed with her motto "After my death, I will let fall a shower of roses"; she wears a floral wreath^[213]

റോസാപ്പൂക്കൾ ഉൾപ്പെടുന്ന അത്ഭുതങ്ങൾ ചില വിശുദ്ധസ്ത്രീകൾക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. റോമിലെ സിസിലിയ (എ.ഡി. 230) മുതൽ തോറസ് ഓഫ് ലിസിയക്സ് (മരണം 1897) വരെയുള്ളവരുടെ പ്രത്യേകതയാണ് റോസാപ്പൂക്കൾ. ^[214]സെന്റ് സിസിലിയയുടെ പുഷ്പപ്രതിമയിൽ ഒരു റോസ് അല്ലെങ്കിൽ പുഷ്പമാല, ഒരു ഈന്തപ്പന ശാഖ, "ബദാം ഇലകളുടെയും അവളുടെ കയ്യിലെ പൂക്കളുടെയും ഉയരമുള്ള വള്ളി" എന്നിവയും ഉൾപ്പെടുന്നു. ^[215] യേശുവിന്റെ അമ്മയായ മറിയയുടെ ഏറ്റവും നല്ല സ്വഭാവഗുണങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് റോസാപ്പൂവെന്നു പറയുന്നു. ^[216] മെയ് മാസവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു, ^[217] മായ, ഫ്ലോറ തുടങ്ങിയ ദേവതകളെ ജനപ്രിയ ഭാവനയിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. ^[218] ആദ്യകാല ക്രിസ്തീയ സാഹിത്യത്തിൽ മറിയയെ റോസ പുഡോറിസ്, "എളിമയുടെ റോസ്", ^[219] മുള്ളുകൾക്കിടയിൽ ഒരു റോസ് എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. ^[220] മധ്യകാലഘട്ടത്തിൽ, റോസാപ്പൂവ്, ലില്ലി, വയലറ്റ് എന്നിവ മേരിയുടെ പ്രത്യേക പുഷ്പങ്ങളായി മാറുന്നു. ^[221] ചില കത്തോലിക്കാ സംസ്കാരങ്ങളിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് ഔവർ ലേഡി ഓഫ് ഗ്വാഡലൂപ്പിനായുള്ള മെക്സിക്കൻ ഭക്തി സമ്പ്രദായങ്ങളിൽ മേരിക്ക് പുഷ്പങ്ങൾ അർപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.^[222] മൈക്രോനേഷ്യയിലെ പുലാപ്പ് ദ്വീപിൽ, മേരിയുടെ ആരാധനാ പ്രതിമയ്ക്ക് മുമ്പായി പൂക്കൾ ജപമാലയുടെ ചടങ്ങുകളിൽ പ്രത്യേകിച്ചും മെയ് മാസത്തിൽ അർപ്പിക്കുന്നു. ജപമാലയെ "റോസാപ്പൂക്കളുടെ കിരീടം" എന്ന ആശയം തലയിൽ പുഷ്പമാല ധരിക്കാനുള്ള പ്രാദേശിക പാരമ്പര്യങ്ങളെ പൂർത്തീകരിക്കുന്നു. ^[223] ആദ്യകാല ക്രിസ്തീയ കാലഘട്ടത്തിലെ ലാറ്റിൻ സ്തുതിഗീതങ്ങളും ലിറ്റാനികളും മേരിയെ "മിസ്റ്റിക്കൽ റോസ്" എന്നും റോസ് എപ്പിത്തീറ്റുകളുടെ ഒരു കൂട്ടം അല്ലെങ്കിൽ റോസയുടെ പ്രതിച്ഛായയിൽ ക്രിസ്തുവിനെ പ്രസവിച്ച പൂന്തോട്ടം എന്നും വിളിക്കുന്നു. ^[224] വീഞ്ഞിൽ നിന്ന് രൂപാന്തരപ്പെട്ട യൂക്കറിസ്റ്റിലെ ക്രിസ്തുവിന്റെ രക്തം ഒരു റോസാപ്പൂവായി കാണണമെന്ന് ആംബ്രോസ് പ്രഖ്യാപിച്ചു. ^[225] അഞ്ച് ദളങ്ങളുള്ള റോസ് ക്രിസ്തുവിന്റെ അഞ്ച് മുറിവുകളുടെ പ്രതീകവും അതിനാൽ പുനരുത്ഥാനവും ആയി തീർന്നു. ^[226]

വിശുദ്ധരുടെ ജീവനുള്ള ശരീരവും മൃതശരീരവും അവരുടെ വിശുദ്ധിയുടെ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയമായ അടയാളങ്ങളിലൊന്നായി പുഷ്പങ്ങളുടെ "പരിശുദ്ധ വാസന"യെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. ^[227] Pope Gregory I described the fragrance and luminosity of the rose as issuing from the blood of martyrs.^[228] റോസാപ്പൂവിന്റെ സുഗന്ധവും തിളക്കവും രക്തസാക്ഷികളുടെ രക്തത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുവിക്കുന്നതായി ഗ്രിഗറി ഒന്നാമൻ മാർപ്പാപ്പ വിശേഷിപ്പിച്ചു. ^[229] സ്റ്റെയിൻഫെൽഡിലെ ഹെർമൻ പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ "റോസാപ്പൂവ്, ലില്ലി, വയലറ്റ്, പോപ്പി, എല്ലാത്തരം സുഗന്ധമുള്ള പൂക്കൾ" നിറഞ്ഞ ഒരു പൂന്തോട്ടം പോലെ ഒരു സുഗന്ധം പുറന്തള്ളുന്നു. ^[230]കിടപ്പിലായ കന്യകയായ ഷീദാമിലെ ലിഡ്‌വിൻ സുഗന്ധവ്യഞ്ജന വീഞ്ഞല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കഴിക്കുന്നില്ലെന്നും "സുഗന്ധമുള്ള രക്തത്തിന്റെ കണ്ണുനീർ" കരഞ്ഞെന്നും അതിനെ അവൾ റോസാപ്പൂക്കൾ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു. ഒറ്റരാത്രികൊണ്ട് അവ അവളുടെ കവിളുകളിൽ ഉണങ്ങിയപ്പോൾ അവയെ ശേഖരിച്ച് ഒരു പെട്ടിയിൽ സൂക്ഷിച്ചു. ഒരു റോസ്ച്ചെടിയിൽ റോസാപ്പൂക്കൾ വിരിഞ്ഞതാണ് അവളുടെ മരണത്തിന്റെ അടയാളം, അവളെ അടക്കം ചെയ്തപ്പോൾ രക്ത-കണ്ണീരിൽ നിന്നുണ്ടായ റോസ് നിറഞ്ഞ ബാഗ് അവളുടെ തലയിണയായി ഉപയോഗിച്ചു. ^[231] ക്രിസ്തീയ സാഹിത്യത്തിന്റെ പ്രതിരൂപങ്ങളിൽ ആദ്യകാലം മുതൽ പൂക്കളും രക്തവും ശവങ്ങളും പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.^[232]

റോസ് ഞായറാഴ്ചകൾ

ആരാധനാ ക്രമ വർഷ കലണ്ടറിന്റെ രണ്ട് ദിവസത്തെ "റോസ് സൺ‌ഡേ" എന്ന് വിളിക്കുന്നു. നോമ്പിന്റെ നാലാമത്തെ ഞായറാഴ്ചയെ ഡൊമിനിക്ക ഡി റോസ ("റോസ് സൺ‌ഡേ") എന്നും വിളിക്കുന്നു. സീസണിൽ പർപ്പിൾ അല്ലെങ്കിൽ വയലറ്റ് പെനിറ്റൻഷ്യൽ വസ്ത്രങ്ങൾ മാറ്റി റോസ് നിറമുള്ള പുരോഹിതവസ്ത്രങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഈ ദിവസം മാർപ്പാപ്പ ഗോൾഡൻ റോസ് എന്ന അനുഗ്രഹത്തെ കൊടുക്കുന്നു. ^[234] പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ സെന്റ് പീറ്റേഴ്‌സ് ബസിലിക്കയിലെ കാനോൻ ബെനഡിക്റ്റ് ഈ ദിവസം ഒരു ചടങ്ങ് രേഖപ്പെടുത്തി. യേശു ക്രിസ്തുവിന്റെ പീഡാനുഭവത്തെയും കുരിശുമരണത്തെയും അനുസ്മരിക്കുന്ന പ്രാർത്ഥനയായ കുരിശിന്റെ വഴിയിൽ മാർപ്പാപ്പ മോസ് പൊതിഞ്ഞ റോസ് പിടിച്ചിരുന്നു. ^[235] പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സഭാ നിഘണ്ടു വിദഗ്ദ്ധൻ ഗോൾഡൻ റോസിനെ ഗോൾഡൻ ബഫിനോട് സാമ്യമുള്ളതായി കാണുന്നു. മേരിയെ ഇതിൽ ഫലഭൂയിഷ്ടതയുടെ ദേവതയായിരുന്ന പെർസഫനിയായി കാണുന്നു.^[236]

മധ്യകാല ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ പെന്തെക്കൊസ്ത് ചിലപ്പോൾ റോസാലിയ അല്ലെങ്കിൽ റോസാറ്റ പാസാ എന്നും വിളിക്കപ്പെടുന്നു. ^[237] റോസാലിയയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്ന റുസാലി എന്നാണ് പെന്തെക്കൊസ്തിന്റെ പരമ്പരാഗത റൊമാനിയൻ നാമം. ^[238]മധ്യകാല റോമിൽ, പെന്തെക്കൊസ്തിന് മുമ്പുള്ള ഞായറാഴ്ച, അസൻഷൻ പെരുന്നാളിന്റെ ഒക്റ്റേവിനായി ഡൊമിനിക്ക ഡി റോസിസ് (റോസാപ്പൂവിന്റെ ഞായറാഴ്ച) അല്ലെങ്കിൽ പാസാ റോസറം അല്ലെങ്കിൽ റോസാറ്റം ആഘോഷിച്ചു. പുരാതന പന്തീയോനിൽ നിന്ന് പരിവർത്തനം ചെയ്ത ബസിലിക്ക സാന്താ മരിയ റോട്ടുണ്ടയിൽ ഈ ദിവസം മാർപ്പാപ്പ പരിശുദ്ധാത്മാവിനെക്കുറിച്ച് ഒരു പ്രസംഗം നടത്തി. അഗ്നിജ്വാലകളുടെ നാവുകൾ ഇറങ്ങുന്നതിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതിനായി താഴികക്കുടത്തിലെ ഒക്കുലസ് വഴി റോസ് ദളങ്ങൾ വർഷിച്ചു. ^[239] അത്താഴത്തിനുശേഷം, ഒരു ലുഡസ് കാർനെലെവാരിസ് നൈറ്റ്സും പട്ടാളക്കാരും മദ്യപാനത്തോടെ ആഘോഷിച്ചു. തുടർന്ന് വിവിധ പാപങ്ങളുടെ പ്രതീകമായി മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുന്നതും കഥാചിത്രത്തോടെ അവതരിപ്പിച്ചു. ^[240] പെന്തെക്കൊസ്ത് റോസാപ്പൂക്കൾ വിതറുന്ന പതിവ് പാസ്ക്വാ ഡി റോസ് അല്ലെങ്കിൽ പെക്വസ് റോസീസ് പോലുള്ള പെരുന്നാളുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചതുപോലെ ആധുനിക യുഗത്തിലും തുടർന്നു. ^[241] റോസ് ദളങ്ങളോ വെളുത്ത പ്രാവുകളോ പുറത്തുവിടുന്നതിനായി സീലിംഗിൽ "ഹോളി ഗോസ്റ്റ് ഹോൾ" പള്ളികൾ നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. ^[242] പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലും ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലുമുള്ള ചില സ്രോതസ്സുകൾ റോസ് ഞായറാഴ്ചകളെ റോസാലിയയുടെ ക്രിസ്ത്യൻവത്കൃത രൂപമായി കണ്ടു.^[243]

അവലംബം

↑ C.R. Phillips, The Oxford Classical Dictionary, edited by Simon Hornblower and Anthony Spawforth (Oxford University Press, 1996, 3rd edition), p. 1335; CIL 6.10264, 10239, 10248 and others. Other names include dies rosalis, dies rosae and dies rosaliorum: CIL 3.7576, 6.10234, 6.10239, 6. 10248.
↑ Peter Toohey, "Death and Burial in the Ancient World," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome (Oxford University Press, 2010), pp. 366–367.
↑ Christina Kokkinia, "Rosen für die Toten im griechischen Raum und eine neue Rodismos Bithynien," Museum Helveticum 56 (1999), pp. 209–210, noting that rhodismos is attested in glosses as equivalent to rosalia.
↑ Patricia Cox Miller, The Corporeal Imagination: Signifying the Holy in Late Ancient Christianity (University of Pennsylvania Press, 2009), p. 74.
↑ Christer Henriksén, A Commentary on Martial, Epigrams Book 9 (Oxford University Press, 2012), p. 59, citing Pliny, Natural History 21.64–65 and Martial, Epigram 9.11.1.
↑ Marcu Beza, Paganism in Romanian Folklore (J.M. Dent, 1928), p. 43.
↑ A.S. Hooey, "Rosaliae signorum," Harvard Theological Review 30.1 (1937), p. 30; Kathleen E. Corley, Marantha: Women's Funerary Rituals and Christian Origins (Fortress Press, 2010), p. 19; Kokkinia, "Rosen für die Toten," p. 208; on Jewish commemoration, Paul Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor (Cambridge University Press, 1991, 1994 reprint), pp. 78–81.
↑ Cristina Mazzoni, Saint Hysteria: Neurosis, Mysticism, and Gender in European Culture (Cornell University Press, 1996), p. 142.
↑ Mireille M. Lee, "Clothing," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 231.
↑ C. M. Bowra, Greek Lyric Poetry: From Alcman to Simonides pp. 108, 191, 264; Patricia A. Rosenmeyer, The Poetics of Imitation: Anacreon and the Anacreontic Tradition (Cambridge University Press, 1992), passim.
↑ Henriksén, A Commentary on Martial, p. 59, citing Cicero, Tusculan Disputations 5.73.
↑ Karen K. Hersch, The Roman Wedding: Ritual and Meaning in Antiquity (Cambridge University Press, 2010), p. 91.
↑ Henriksén, A Commentary on Martial, p. 256, citing Martial 9.60; Pliny, Natural History 21.14; Ovid, Metamorphoses 12.410; Statius, Silvae 1.2.22. Ludwig Friedländer, Roman Life and Manners under the Early Empire, translated by A.B. Gough (Routledge,1913), vol. 4, pp. 144–145, notes that Roman violae may at times refer to the wallflower or stock as well as violets.
↑ Monica S. Cyrino, Aphrodite (Routledge, 2010), p. 36; Corinth. The Sanctuary of Demeter and Kore: Terracotta Figurines of the Classical, Hellenistic, and Roman Periods (ASCSA, 2000), vol. 18, pt. 4, pp. 124–125.
↑ Ada Cohen, "Mythic Landscapes of Greece," in The Cambridge Companion to Greek Mythology (Cambridge University Press, 2007), p. 316.
↑ Cyrino, Aphrodite, pp. 35–39; Ian Du Quesnay, "Three Problems in Poem 66," in Catullus: Poems, Books, Reader (Cambridge University Press, 2012), pp. 165–166.
↑ M.L. West, "The Anacreontea," in Hellenica: Selected Papers on Greek Literature and Thought. Volume II: Lyric and Drama (Oxford University Press, 2013), vol. 2, pp. 388–389; Laura Miguélez-Cavero, Poems in Context: Greek Poetry in the Egyptian Thebaid 200-600 AD (Walter de Gruyter, 2008), pp. 130–134 (on the wine of Dionysus as having a potent fragrance that competes with that of flowers such as roses); Xavier Riu, Dionysism and Comedy (Rowman & Littlefield, 1999), p. 108; Edoarda Barra-Salzédo, En soufflant la grâce: Âmes, souffles et humeurs en Grèce ancienne (Jérôme Villon, 2007), p. 178.
↑ A.R. Littlewood, "Ancient Literary Evidence for the Pleasure Gardens of Roman Country Villas," in Ancient Roman villa Gardens, Dumbarton Oaks Colloquium on the History of Landscape Architecture 10 (Dumbarton Oaks, 1987), p. 28.
↑ Michael Lipka, Roman Gods: A Conceptual Approach (Brill, 2009), p. 42.
↑ Ovid, Fasti 4.138 and 869f.; Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27.
↑ Oxyrhynchus Papyri 331.1–21; The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 30.
↑ Statius, Silvae 1.20; Hersch, The Roman Wedding, p. 90.
↑ "Triumph," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 123.
↑ The Classical Tradition, edited by Anthony Grafton, Glenn W. Most, Salvatore Settis (Harvard University Press, 2010), p. 524.
↑ Stephen G. Miller, The Berkeley Plato (University of California Press, 2009), p. 43; Bruno Currie, Pindar and the Cult of Heroes (Oxford University Press, 2005), p. 141; John H. Oakley and Rebecca H. Sinos, The Wedding in Ancient Athens (University of Wisconsin Press, 1993), p. 27.
↑ ^26.0 ^26.1 Miller, The Corporeal Imagination, p. 74.
↑ Hans-Gebhard Bethge, Bentley Layton, Societas Coptica Hierosolymitana, "On the Origin of the World (II,5 and XIII,2)," in The Nag Hammadi Library in English: The Definitive New Translation of the Gnostic Scriptures Complete in One Volume (Brill, 1977, rev. ed. 1996), p. 170.
↑ The examples of Attis, Adonis, On the Origin of the World from Miller, The Corporeal Imagination, p. 74.
↑ ^29.0 ^29.1 Miller, The Corporeal Imagination, p. 75.
↑ Lorelei H. Corcoran and Marie Svoboda, Herakleides: A Portrait Mummy from Roman Egypt (Getty Publications, 2010), p. 32.
↑ Apuleius, Metamorphoses 11.6.1; Miller, The Corporeal Imagination, p. 74.
↑ J. Gwyn Griffiths, Apuleius of Madaurus: The Isis-Book: (Metamorphoses, Book XI) (Brill, 1975), pp 160–161.
↑ Rabun Taylor, "Roman Oscilla: An Assessment," RES: Anthropology and Aesthetics 48 (2005), p. 92.
↑ Rabun Taylor, "Roman Oscilla: An Assessment," RES: Anthropology and Aesthetics 48 (2005), p. 92.
↑ Frederick E. Brenk, Clothed in Purple Light: Studies in Vergil and in Latin Literature (Franz Steiner, 1999), pp. 87, 102.
↑ Brenk, Clothed in Purple Light, p. 87, note 2.
↑ ^37.0 ^37.1 ^37.2 ^37.3 Brenk, Clothed in Purple Light, p. 88.
↑ As translated by Robert Fagles.
↑ Iliad 23.185–187; Cyrino, Aphrodite, pp. 63, 94. Wooden cult statues might be anointed periodically with rose oil as a preservative, according to Pausanias (9.41.7): Barbara Breitenberger, Aphrodite and Eros: The Development of Greek Erotic Mythology (Routledge, 2007), p. 60.
↑ Brenk, Clothed in Purple Light, pp. 102–104, 113, citing Pindar, frg. 129 (edition of Snell); Propertius 4.7.59–62.
↑ Hersch, The Roman Wedding, p. 91, citing Ovid.
↑ Vergil, Aeneid 6.884 and 9.434–437; Brenk, Clothed in Purple Light, pp. 89–90, 112–113.
↑ J.D. Reed, Virgil's Gaze: Nation and Poetry in the Aeneid (Princeton University Press, 2007), p. 22.
↑ Claudian, De rapto Proserpina 2.92–93: sanguineo splendore rosas.
↑ Rosenmeyer, The Poetics of Imitation, pp. 211–212.
↑ J.M.C. Toynbee, Death and Burial in the Roman World (Johns Hopkins University Press, 1971, 1996), pp. 62–63; Regina Gee, "From Corpse to Ancestor: The Role of Tombside Dining in the Transformation of the Body in Ancient Rome," in The Materiality of Death: Bodies, Burials, Beliefs, Bar International Series 1768 (Oxford, 2008), pp. 59–68.
↑ Toynbee, Death and Burial in the Roman World, p. 63.
↑ Toynbee, Death and Burial in the Roman World, p. 37.
↑ Toynbee, Death and Burial in the Roman World, pp. 97–98; Claire Holleran, Shopping in Ancient Rome: The Retail Trade in the Late Republic and the Principate (Oxford University Press, 2012), p. 119; John S. Kloppenborg and Richard S. Ascough, Greco-Roman Associations: Texts, Translations, and Commentary. I: Attica, Central Greece, Macedonia, Thrace (Walter de Gruyter, 2011), vol. 1, p. 327 (in regard to bequests made to associations, who might use surplus profit to benefit the membership).
↑ Jack Goody and Cesare Poppi, "Flowers and Bones: Approaches to the Dead in Anglo-American and Italian Cemeteries," in Modes of Comparison: Theory and Practice (University of Michigan Press, 2006), pp. 420–456; the epitaph of Optatus provides an epigraph for the article. See p. 451, note 60, on the possible connection of the Rosalia to the Romanian festival of Rusalii at Whitsuntide, with a citation of Gail Kligman, Căluş: Symbolic Transformation in Romanian Ritual (University of Chicago Press, 1981), and see also Beza, Paganism in Romanian Folklore, pp. 42–43.
↑ Goody and Poppi, "Flowers and Bones," p. 442.
↑ Carole E. Newlands, Statius. Silvae Book II (Cambridge University Press, 2011), p. 94.
↑ Robert E.A. Palmer, "Silvanus, Sylvester, and the Chair of St. Peter," Proceedings of the American Philosophical Society 122.4 (1978), p. 226.
↑ CIL 10.444.
↑ Vergil, Eclogue 10.25.
↑ Palmer, "Silvanus, Sylvester, and the Chair of St. Peter," p. 226.
↑ Peter F. Dorcey, The Cult of Silvanus: A Study in Roman Folk Religion (Brill, 1992), p. 44.
↑ Dorcey, The Cult of Silvanus, pp. 17, 19, 31, 82.
↑ ILS 8366; Regina Gee, "From Corpse to Ancestor: The Role of Tombside Dining in the Transformation of the Body in Ancient Rome," in The Materiality of Death: Bodies, Burials, Beliefs, Bar International Series 1768 (Oxford, 2008), p. 64.
↑ John F. Donahue, The Roman Community at Table During the Principate (University of Michigan Press, 2004), p. 132.
↑ Donahue, The Roman Community at Table, pp. 129–133.
↑ Kokkinia, "Rosen für die Toten," p. 209.
↑ Steven J. Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John: Reading Revelation in the Ruins (Oxford University Press, 2001), p. 129.
↑ Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John, p. 108. The identification of Panemos with a modern month name varies throughout the ancient calendars on which it appears; see Alan E. Samuel, Greek and Roman Chronology: Calendars and Years in Classical Antiquity (C.H. Beck, 1972).
↑ Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John, p. 112.
↑ Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John, p. 111.
↑ Paul Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor (Cambridge University Press, 1991, 1994 reprint), p. 81; Barbara Levick, The Government of the Roman Empire: A Sourcebook (Routledge, 2000, 2nd ed.), pp. 209–210 (with a date of 85, presumably a typographical error since the date is noted as the eleventh consulship of Domitian). On Stodmenos, see Barrington Atlas of the Greek and Roman World, edited by Richard J. A Talbert (Princeton University Press, 2000), p. 971.
↑ Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor, pp. 78–81.
↑ Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor, p. 79. The inscription deals with legal titles to property, and unlike Christians at this time, Jews held full rights as Roman citizens to own property.
↑ Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor, pp. 80–81. Some Jewish wedding practices, including the wearing of rose crowns by the bridegroom or bride, were also compatible with or assimilated from Imperial society in general; Michael L. Satlow, "Slipping toward Sacrament: Jews, Christians, and Marriage," in Jewish Culture and Society under the Christian Roman Empire (Peeters, 2002), p. 74.
↑ Inscriptiones Graecae X/2 260; Richard S. Ascough, "Paul's 'Apocolypticism' and the Jesus Associations at Thessalonica and Corinth," in Redescribing Paul and the Corinthians (Society of Biblical Literature, 2011), p. 164.
↑ ^72.0 ^72.1 Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, p. 373.
↑ Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, p. 325.
↑ Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, pp. 372–374.
↑ Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, pp. 327–329.
↑ Hendrik Wagenvoort, "The Journey of the Souls of the Dead to the Isles of the Blessed," Mnemosyne 24.2 (1971), p. 124; Martin P. Nilsson, "The Bacchic Mysteries of the Roman Age," Harvard Theological Review 46.4 (1953), p. 187.
↑ Beza, Paganism in Romanian Folklore, p. 43.
↑ Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, pp. 327–329.
↑ Karl Kilinski II, Greek Myth and Western Art: The Presence of the Past (Cambridge University Press, 2013), p. 106.
↑ Pindar, frg. 75 SnM, as translated for the Loeb Classical Library (1997) by William H. Race and cited in this context by Riu, Dionysism and Comedy, p. 108, note 58, and Walter Friedrich Otto, Dionysus: Myth and Cult, translated by Robert B. Palmer (Indiana University Press, 1965, originally published 1960 in German), p. 159.
↑ Richard Seaford, Cosmology and the Polis: The Social Construction of Space and Time in the Tragedies of Aeschylus (Cambridge University Press, 2012), pp. 101–102.
↑ D. Felton, "The Dead," in A Companion to Greek Religion (Blackwell, 2010), p. 89; Jennifer Neils, "Children and Greek Religion," in Coming of Age in Ancient Greece: Images of Childhood from the Classical Past (Yale University Press, 2003), p. 145; Carl Kerenyi, Dionysos: Archetypal Image of Indestructable Life (Princeton University Press, 1976), p. 300.
↑ Walter Burkert, Homo Necans p. 214.
↑ Lydus, De mensibus 4.73; Clifford Ando, "The Palladium and the Pentateuch: Towards a Sacred Topography of the Later Roman Empire," Phoenix 55 (2001), p. 400.
↑ Noel Robertson, "Athens' Festival of the New Wine," Harvard Studies in Classical Philology 95 (1993), p. 197ff. Robertson argues that the Anthesteria was not a festival of the dead, and believes those elements have been attributed to it erroneously.
↑ basileus, an indication that the ceremony evokes a time before Athens was a democracy; Seaford, Cosmology and the Polis, pp. 87–88.
↑ Seaford, Cosmology and the Polis, pp. 85–87, 101, 133, citing Apollodorus, Against Nature 73; Burkert, Greek Religion pp. 109, 164, 239.
↑ Neils, "Children and Greek Religion," in Coming of Age in Ancient Greece, p. 145.
↑ Neils, "Children and Greek Religion," p. 145; John H. Oakley, "Death and the Child," p. 177; Lesley A. Beaumont, "The Changing Face of Childhood," p. 75; and H.A. Shapiro, "Fathers and Sons, Men and Boys," pp. 89, 103, all in Coming of Age in Ancient Greece. See also Burkert, Greek Religion, pp. 237–238.
↑ Beaumont, "The Changing Face of Childhood," p. 75; Oakley, "Death and the Child," p. 177.
↑ Burkert, Homo Necans, p. 226.
↑ Burkert, Greek Religion, pp. 218, 222.
↑ Kerenyi, Dionysos: Archetypal Image of Indestructable Life, p. 364.
↑ Philostratus, Imagines 1.15; Terence Cave, Retrospectives: Essays in Literature, Poetics and Cultural History (Modern Humanities Research Association, 2009), p. 73.
↑ Susan Guettel Cole, "Finding Dionysus," in A Companion to Greek Religion p. 333; Nina da Vinci Nichols, Ariadne's Lives (Associated University Presses, 1995), p. 14 et passim; Zahra Newby, "In the Guise of Gods and Heroes: Portrait Heads on Roman Mythological Sarcophagi," in Life, Death and Representation: Some New Work on Roman Sarcophagi (Walter de Gruyter, 2011), pp. 201–205.
↑ Seneca, Phaedra 769, as noted by Michael Coffey and Roland Mayer, Seneca: Phaedra (Cambridge University Press, 1990), pp. 159–160; and Hercules Furens 18, as noted by John G. Fitch, Seneca's Hercules Furens: A Critical Text with Introduction and Commentary (Cornell University Press, 1987), pp. 125–126.
↑ Susan Guettel Cole, "Finding Dionysus," in A Companion to Greek Religion p. 333; Nina da Vinci Nichols, Ariadne's Lives (Associated University Presses, 1995), p. 14 et passim; Zahra Newby, "In the Guise of Gods and Heroes: Portrait Heads on Roman Mythological Sarcophagi," in Life, Death and Representation: Some New Work on Roman Sarcophagi (Walter de Gruyter, 2011), pp. 201–205.
↑ Janet Huskinson, Roman Children's Sarcophagi: Their Decoration and Its Social Significance (Oxford University Press, 1996), p. 30; Paul Zanker and Björn C. Ewald, Living with Myths: The Imagery of Roman Sarcophagi (Oxford University Press, 2012), p. 102 et passim; Newby, "In the Guise of Gods and Heroes," pp. 201–205.
↑ Vergil, Aeneid 5.77–81; Brenk, Clothed in Purple Light, p. 88.
↑ Nonnus, Dionysiaca 11.241–243; Miguélez-Cavero, Poems in Context, p. 132.
↑ Dominic Perring, "'Gnosticism' in Fourth-Century Britain: The Frampton Mosaics Reconsidered," Britannia 34 (2003), p. 108.
↑ Rina Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius of Gaza: The Depiction of Mythological Themes in Palestine and Arabia during the Fifth and Sixth Centuries," in Christian Gaza in Late Antiquity (Brill, 2004), pp. 223–224.
↑ Brenk, Clothed in Purple Light, p. 87; translation by J.M. Edmonds at theoi.com. Pausanias (6.24.7) also connects roses to the story of Aphrodite and Adonis; Cyprino, Aphrodite, p. 96.
↑ Gina Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις: An Exceptional Pair of Terra-cotta Arulae from South Italy," in Studia Varia from the J. Paul Getty Museum (Getty Publications, 2001), vol. 2, p. 34; J.P. Massaut, "Mystique rhénane et humanisme chrétien d'Eckhart à Érasme. Continuité, convergence ou rupture?" in The Late Middle Ages and the Dawn of Humanism Outside Italy (Leuven University Press, 1972), p. 128, citing as an example Ausonius, Epistolarum liber 4.49.
↑ H.J. Rose, A Handbook to Greek Mythology (Routledge, 1928, 6th ed. 1958, 1964 paperback edition), p. 101.
↑ Robert A. Segal, "Adonis: A Greek Eternal Child," in Myth and the Polis (Cornell University Press, 1991), pp. 64–85.
↑ ^107.0 ^107.1 Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," p. 35.
↑ Rose, A Handbook to Greek Mythology, p. 101.
↑ Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," p. 34.
↑ Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," pp. 35–36.
↑ Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," p. 36.
↑ Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," pp. 38 and 48 (note 138).
↑ Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," p. 223.
↑ Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," p. 223; David Westberg, "The Rite of Spring: Erotic Celebration in the Dialexis and Ethiopoiiai of Procopius of Gaza," in Plotting With Eros: Essays on the Poetics of Love and the Erotics of Reading (Museum Tusculanum Press, 2009), p. 189.
↑ Westberg, "The Rite of Spring," in Plotting with Eros, p. 189.
↑ Maria Grazia Lancellotti, Attis, Between Myth and History: King, Priest, and God (Brill, 2002), p.116.
↑ Jaime Alvar, Romanising Oriental Gods: Myth, Salvation and Ethics in the Cults of Cybele, Isis and Mithras, translated by Richard Gordon (Brill, 2008), p. 38.
↑ Lancellotti, Attis, p. 81; Bertrand Lançon, Rome in Late Antiquity (Routledge, 2001), p. 91; Philippe Borgeaud, Mother of the Gods: From Cybele to the Virgin Mary, translated by Lysa Hochroth (Johns Hopkins University Press, 2004), pp. 51, 90, 123, 164. Scholars are divided as to whether the full program of observances was put in place under Claudius, or gradually expanded until the time of Antoninus Pius: Gary Forsythe, Time in Roman Religion: One Thousand Years of Religious History (Routledge, 2012), p. 88; Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 286.
↑ Francisco R. Adrados, Festival, Comedy and Tragedy: The Greek Origins of Theatre, translated by Christopher Holme (Brill, 1975, originally published 1972 in Spanish), p. 395.
↑ Lucretius, De rerum natura 2.627–628.; Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27.
↑ Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 65; Gasparao, Soteriology, p. 41.
↑ Arnobius of Sicca, Adversus Nationes 6–7, drawing on sources he identifies as "Timotheus, a man not disreputable in matters of theology," and "Valerius the pontifex", possibly Marcus Valerius Messala, the consul of 53 BC and author of a treatise identifying Aion with Janus on the etymological basis of Ia, the name "Violet" in the story of Attis. Summary based on that of Lancelotti, Attis, pp. 3–5; Alvar, Romanising Oriental Gods, pp. 65–67; and Giulia Sfameni Gasparro (combining the versions of Arnobius and Pausanias), Soteriology and Mystic Aspects in the Cult of Cybele and Attis (Brill, 1985), pp. 38–41.
↑ Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 64.
↑ Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 65.
↑ J.N. Adams, entry on sinus (muliebris), The Latin Sexual Vocabulary (Johns Hopkins University Press, 1982), pp. 90–91. In Pausanias, the impregnating edible is an almond, with the almond tree playing a role later in the version of Arnobius; Gasparro, Soteriology, p. 38.
↑ Vern G. Swanson, John William Godward: The Eclipse of Classicism (Antique Collectors Club Limited, 1997), p. 65; Rosemary J. Barrow, The Use of Classical Art and Literature by Victorian Painters, 1860-1912: Creating Continuity With the Traditions of High Art (Mellen Research University Press, 2007), p. 39.
↑ Gasparro, Soteriology, pp. 39–40, characterizing the detail as "a polemical emphasis".
↑ Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 275.
↑ Lancellotti, Attis, pp. 89–90, 138ff. et passim; Jan N. Bremmer, Greek Religion and Culture, the Bible, and the Near East (Brill, 2008), pp. 294–296, 298.
↑ Ovid, Fasti 2.537–540; Lancellotti, Attis, pp. 90–91; Gasparro, Soteriology, p. 42. Lancellotti emphasizes the non-cyclical permanence of Attis's death (p. 138) marked by rituals that recall funeral cult.
↑ Michele Renee Salzman, On Roman Time: The Codex Calendar of 354 and the Rhythms of Urban Life in Late Antiquity (University of California Press, 1990), pp. 166–167.
↑ Salzman, On Roman Time, p. 167; Lancellotti, Attis, pp. 82 and 90.
↑ Sallustius, Peri Theōn 4.10, as cited by Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 277.
↑ Macrobius, Saturnalia 1.21.10; Forsythe, Time in Roman Religion, p. 88.
↑ Tertullian, Adversus Iudaeos 8; Lactantius, De Mortibus Persecutorum 2.1; Forsythe, Time in Roman Religion, p. 88; Salzman, On Roman Time, p. 168.
↑ Damascius, Vita Isidori excerpta a Photio Bibl. (Cod. 242), edition of R. Henry (Paris, 1971), p. 131; Salzman, On Roman Time, p. 168.
↑ Alvar, Romanising Oriental Gods, pp. 277, 286–287. The Lavatio is mentioned by Ovid in the Augustan period, and other literary references indicate it was "well established" by the Flavian period; Forsythe, Time in Roman Religion, p. 89.
↑ Specifically at the Gaianum, near the Phrygianum sanctuary associated with Cybele; Salzman, On Roman Time, pp. 165, 167. Lawrence Richardson, A New Topographical Dictionary of Ancient Rome (Johns Hopkins University Press, 1992), p. 180, suggests that Initium Caiani might instead refer to the "entry of Gaius" (Caligula) into Rome on March 28, 37 AD, when he was acclaimed as princeps. The Gaianum was a track used by Caligula for chariot exercises. Salzman (p. 169) sees the Gaianum as a site alternative to the Phrygianum, access to which would have been obstructed in the 4th century by the construction of St. Peter's.
↑ Gasparro, Soteriology, pp. 44–45; H.S. Versnel, Inconsistencies in Greek and Roman Religion: Transition and Reversal in Myth and Ritual (Brill, 1993, 1994), vol. 2, p. 154.
↑ Bremmer, Greek Religion and Culture, pp. 279 and 288, suggesting also that the tree of the Romans was not entirely an innovation, but a survival or translation of the decorated tree, perhaps an almond, that was part of the Hittite new year festival in the spring.
↑ Gasparro, Soteriology, p. 48.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27.
↑ Bremmer, Greek Religion and Culture, p. 270, emphasizing the disparities between the early cult of Attis and developments in Late Antiquity (p. 268).
↑ As recorded by the Christian apologist Eusebius, Praeparatio evangelica 3.11.12 and 15, and 3.13.14, translated by E.H. Gifford (1903), as cited by Gasparro, Soteriology, p. 46. In a commentary on Ovid, and citing Porphyry and Eusebius, the 15th-century Italian humanist Paulus Marsus noted that "Atys castrated means nothing other than the flower that falls before the fruit"; Rebecca Zorach, Blood, Milk, Ink, Gold: Abundance and Excess in the French Renaissance (University of Chicago Press, 2005), p. 72.
↑ Cohen, "Mythic Landscapes of Greece," in The Cambridge Companion to Greek Mythology, p. 316, citing the Homeric Hymn to Demeter, one of the earliest treatments of the myth. Ovid places Proserpina among violets and lilies at Metamorphoses 5.332, and dwells on the abundance and variety of flowers—with the rose the favored choice of the attendant nymphs—in his treatment of the same myth for the month of April at Fasti 4.429–442. Claudian, De raptu Proserpina 2.92–93, lists roses, hyacinths and violets.
↑ Mircea Eliade, Patterns in Comparative Religion, translated by Rosemary Sheed (University of Nebraska Press, 1996, translation originally published in 1958), p. 302.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 27–28.
↑ Lucinda Dirven, The Palmyrenes of Dura-Europos: A Study of Religious Interaction in Roman Syria (Brill, 1999), pp. 184–185; Nigel Pollard, Soldiers, Cities, and Civilians in Roman Syria (University of Michigan Press, 2000), pp. 143 (especially note 126), 146.
↑ Duncan Fishwick, "Dated Inscriptions and the Feriale Duranum," in Syria 65 (1988), p. 356; Douglas W. Geyer, Fear, Anomaly, and Uncertainty in the Gospel of Mark (Scarecrow Press, 2002), p. 138, citing R.O. Fink, A.S. Hooey, and W.S. Snyder, "The Feriale Duranum," Yale Classical Studies 7 (1940), p. 115. Stefan Weinstock, "A New Greek Calendar and Festivals of the Sun," Journal of Roman Studies 38 (1948), p. 38, gives the date as May 10. Steven K. Drummond and Lynn H. Nelson, The Western Frontiers of the Imperial Rome (M.E. Sharpe, 1994), p. 203, place it on May 9.
↑ Michael Lipka, Roman Gods: A Conceptual Approach (Brill, 2009), p. 43.
↑ Phillips, Oxford Classical Dictionary, quotes the calendar as pridie kal. Iunias ob rosalias signorum supplicatio; that is, as occurring on the day before the Kalends of June.
↑ Macrobius, Saturnalia 1.12.33.
↑ In the conjecture of Wissowa; William Warde Fowler, The Roman Festivals of the Period of the Republic (London, 1908), p 131. Fowler is cautious about over-interpreting the evidence to characterize all these occasions as "rites of the dead".
↑ Salzman, On Roman Time, pp. 92, 122, 127; Macrobius, Saturnalia 1.12.33.
↑ CIL 3.3893; Fowler, Roman Festivals, p. 131.
↑ Fishwick, "Dated Inscriptions and the Feriale Duranum," pp. 351–352.
↑ CIL 13.6681; Fishwick, "Dated Inscriptions and the Feriale Duranum," p. 356.
↑ CIL 7.1030 is an example of such a dedication from Roman Britain: Drummond and Nelson, The Western Frontiers of Imperial Rome, p. 214; G.R. Watson, The Roman Soldier (Cornell University Press, 1969, 1985), p. 130.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," p. 19; Pat Southern, The Roman Army: A Social and Institutional History (Oxford University Press, 2006), p. 161; Brian Campbell, The Roman Army, 31 BC–AD 337: A Sourcebook (Routledge, 1994), n.p.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," p. 17; Graham Webster, The Roman Imperial Army: Of the First and Second Centuries A.D. (University of Oklahoma Press, 1979, 3rd ed. 1998), p. 133.
↑ Pliny, Natural History 13.3.23; Suetonius, Claudius 13; Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 17–19; Webster, The Roman Imperial Army, pp. 106 (note 16) and 133.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 18 and 32, citing Claudian 10.187–188 and 295–297.
↑ Webster, The Roman Imperial Army, p. 106, citing Suetonius, Claudius 13.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," p. 16, especially note 3, citing Tertullian Apologeticum 16 and Ad nationes 1.12, and Minucius Felix 29.6–7; p. 206
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 23–25.
↑ Silius Italicus, Punica 6.113–116; Charles W. King, "The Roman Manes: The Dead as Gods," in Rethinking Ghosts in World Religions (Brill, 2009), p. 112.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 23–26, 32–35. Webster, The Roman Imperial Army, p. 150, accepts Hooey's "carnival" interpretation.
↑ William Seston, "Feldzeichen," in Scripta Varia. Mélanges d'histoire romaine, de droit, d'épigraphie et d'histoire du christianisme (Publications de l'École française de Rome, 1980), p. 273.
↑ Jörg Rüpke, The Roman Calendar from Numa to Constantine: Time, History, and the Fasti, translated by David M.B. Richardson (Wiley-Blackwell, 2011, originally published in German 1995), pp. 28–29; Pat Southern, The Roman Army: A Social and Institutional History (Oxford University Press, 2006), p. 159.
↑ Southern, The Roman Army, p. 159; Yann Le Bohec, The Imperial Roman Army (Routledge, 2001, originally published 1989 in French), p. 50; Webster, The Roman Imperial Army, p. 140.
↑ Salzman, On Roman Time,, pp. 166–167. Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 73, cites Julian, Oratio 5.169c, on the sounding of trumpets after the castration of Attis.
↑ The Salii identified with the Kouretes by Dionysius of Halicarnassus 2.70–71 (see also Catullus 63, who attributes the tripudium dance of the Salii to the ecstatic followers of Cybele and Attis); Bremmer, Greek Religion and Culture, p. 296.
↑ Tacitus, Annales 1.28; Southern, The Roman Army, p. 159; Rüpke, The Roman Calendar, p. 28, especially note 44.
↑ Rüpke, The Roman Calendar, p. 28, citing Juvenal 6.442–443 and Livy 26.5.9.
↑ Rüpke, The Roman Calendar, p. 28. Rüpke argues that the Tubilustrium continued to be monthly, with the likely exception of February—a month already largely consumed with the care of the dead—but in other months its spot on calendars was overwritten by festivals that doubled up on the date.
↑ Webster, The Roman Imperial Army, p. 134.
↑ Versnel, Inconsistencies in Greek and Roman Religion, pp. 311–312, 321; Jörg Rüpke, Domi Militiae: Die Religiöse Konstruktion des Krieges in Rom (Franz Steiner, 1990), pp. 144–146.
↑ Brent, Cyprian and Roman Carthage, pp. 144, 149, 172–174, 182–183, 188, 191–197, 218–219, 227, 244, 248 (describing the principles of imperial supplicationes in regard to the universal supplicatio of Decius and the pax deorum).
↑ Salzman, On Roman Time, p. 112.
↑ Salzman, On Roman Time p. 98.
↑ Salzman, On Roman Time p. 97.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27, citing Philostratus, Epigram 55.
↑ Anthologia Palatina 9.580.4, as cited by Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27: εἰμὶ ῥόδων γενέτης (eimi rhodōn genetēs).
↑ H.H.J. Brouwer, Bona Dea: The Sources and a Description of the Cult (Brill, 1989), pp. 232, 354; Macrobius, Saturnalia 1.12.16–33. These identifications probably reflect the influence of Varro, who tended to see a great number of goddesses as ultimately representing Terra.
↑ Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27, note 57, citing the Acta Fratrum Arvalium.
↑ H.H. Scullard, Festivals and Ceremonies of the Roman Republic (Cornell University Press, 1981), pp. 110–111, 115–116.
↑ Salzman, On Roman Time, pp. 97–99; Holleran, Shopping in Ancient Rome, pp. 58, 119, 208–210.
↑ Holleran, Shopping in Ancient Rome, p. 210.
↑ Macellus rosas sumat: Phillips, Oxford Classical Dictionary, p. 1335.
↑ Salzman, On Roman Time, pp. 97–99.
↑ Ovid, Fasti 5.228 (de quorum per me volnere surgit honor); Carole E. Newlands, Playing with Time: Ovid and the Fasti (Cornell University Press, 1995), p. 110; Hersch, The Roman Wedding, p. 91.
↑ Hersch, The Roman Wedding, pp. 46–47 and 90, citing Macrobius, Saturnalia 1.16.18, noting that the Lemuria and the procession of the Argei, which even the Romans themselves regarded as obscure and dauntingly archaic, endowed the entire month with an uneasy feeling.
↑ Feriale Capuanum (387 AD): III id. mai(as) Rosaria Amphitheatri; Salzman, On Roman Time p. 98.
↑ Nicole Belayche, "Pagan Festivals in Fourth-Century Gaza," p. 17, citing Chorichius, and Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," pp. 223–224, both in Christian Gaza in Late Antiquity.
↑ Not the historian.
↑ Westberg, "The Rite of Spring," in Plotting with Eros, p. 189: ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν ῥόδων; Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," p. 223.
↑ Robin M. Jensen, "Christian Art," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome (Oxford University Press, 2010), p. 93.
↑ Gillian MacKie, "Symbolism and Purpose in an Early Christian Martyr Chapel: The Case of San Vittore in Ciel d'Oro, Milan," Gesta 34.2 (1995), pp. 93–94.
↑ Patricia Cox Miller, "'The Little Blue Flower Is Red': Relics and the Poeticizing of the Body," Journal of Early Christian Studies 8.2 (2000), p. 228.
↑ Paulinus of Nola, Carmen 14.110–116 = CSEL 30:50, as cited by Miller.
↑ MacKie, "Symbolism and Purpose in an Early Christian Martyr Chapel," pp. 93–95.
↑ Miller, The Corporeal Imagination, p. 205.
↑ Miller, The Corporeal Imagination, pp. 75–76, quoting Jill Ross.
↑ John D. Miller, Beads and Prayers: The Rosary in History and Devotion (Burns & Oats, 2002), pp. 166–167.
↑ Ronald Lightbown, Carlo Crivelli (Yale University Press, 2004), p. 268.
↑ Miller, The Corporeal Imagination, p. 75, citing the Passio Mariani et Iacobi.
↑ Ambrose, Expositio in Lucam 7.128 (=PL 15, col. 1821), as noted by Clare Stancliffe, "Red, White and Blue Martyrdom," in Ireland in Early Mediaeval Europe. Studies in memory of Kathleen Hughes (Cambridge University Press, 1982), p. 32; Lightbown, Carlo Crivelli, p. 268.
↑ Lightbown, Carlo Crivelli, p. 269.
↑ Ambrose, On Virgins 4.17; Boniface Ramsey, Ambrose (Routledge, 1997), pp. 110 and 223, note 40.
↑ Epistle to Eustochium 108.31 = CSEL 55, p. 349, as cited by Stancliffe, "Red, White and Blue Martyrdom," pp. 30–31.
↑ Dante, Paradiso 13.13–15, as noted by Robert Hollander and Jean Hollander, Dante: Paradiso (Anchor Books, 2007), p. 353.
↑ Anne Winston-Allen, Stories of the Rose: The Making of the Rosary in the Middle Ages (Pennsylvania State University Press, 1997), pp. 81–82. Alanus, who played a key role in the development of the rosary, preferred the term "psalter".
↑ John J. Delaney, Dictionary of Saints (Random House, 2005), p. 656.
↑ Stephen Wilson, "Cults of Saints in the Churches of Central Paris," in Saints and Their Cults: Studies in Religious Sociology, Folklore, and History (Cambridge University Press, 1983), p. 242.
↑ A Glossary of Ecclesiastical Terms, edited by Orby Shipley (London, Oxford and Cambridge, 1872), pp. 99–100.
↑ Richard Griffiths, Pen and the Cross: Catholicism and English Literature 1850–2000 (Continuum, 2010), p. 39.
↑ Charlene Spretnak, Missing Mary: The Queen of Heaven and Her Re-emergence in the Modern Church (Palgrave Macmillan, 2004), pp. 222–223; Lorraine Kochanske Stock, "Lords of the Wildwood: The Wild Man, the Green Man, and Robin Hood," in Robin Hood in Popular Culture: Violence, transgression, and justice (D.S. Brewer, 2000), pp. 242, 245–247; J. Miller, Beads and Prayers, pp. 166–167.
↑ Ambrose, De virginibus 3, noted by Winston-Allen, Stories of the Rose, p. 88.
↑ Sedulius, Paschale carmen, as cited by Winston-Allen, Stories of the Rose, p. 88.
↑ Lightbown, Carlo Crivelli, p. 268.
↑ Timothy Matovina, Latino Catholicism: Transformation in America's Largest Church (Princeton University Press, 2012), p. 175.
↑ Juliana Flinn, Mary, the Devil, and Taro: Catholicism and Women's Work in a Micronesian Society (University of Hawaii Press, 2010), pp. 147–148, 151.
↑ Winston-Allen, Stories of the Rose, pp. 88–89 et passim; J. Miller, Beads and Prayers, p. 166.
↑ Ambrose of Milan, on Psalm 118: Cernis Rosam, hoc est dominici corporis sanguineum, as quoted by R.T. Hampson, Medii Aevi Kalendarium, or Dates, Charters, and Customs of the Middle Ages (London,1841), vol. 1, p. 87.
↑ Ambrose of Milan, on Psalm 118: Cernis Rosam, hoc est dominici corporis sanguineum, as quoted by R.T. Hampson, Medii Aevi Kalendarium, or Dates, Charters, and Customs of the Middle Ages (London,1841), vol. 1, p. 87.
↑ J. Miller, Beads and Prayers, p. 166.
↑ Constance Classen, The Color of Angels: Cosmology, Gender and the Aesthetic Imagination (Routledge, 1998), pp. 36–37.
↑ Lightbown, Carlo Crivelli, p. 269.
↑ Classen, The Color of Angels, p. 37.
↑ Classen, The Color of Angels, pp. 38–39.
↑ Classen, The Color of Angels, pp. 38–39.
↑ Miller, The Corporeal Imagination, p. 73.
↑ Nathan Mitchell, The Mystery of the Rosary: Marian Devotion and the Reinvention of Catholicism (New York University Press, 2009), pp. 25–27.
↑ P.M.J. Rock, "Golden Rose," in The Catholic Encyclopedia (1909), vol. 6, p. 629; Matthew Bunson, Our Sunday Visitor's Encyclopedia of Catholic History (Our Sunday Visitor, 1995, 2004), p. 403.
↑ The station on this fourth Sunday of Lent was at S. Croce in Ierusalemme, and the route took the Pope back to the Lateran Palace, where he presented the rose to the city prefect; H. E. J. Cowdrey, Pope Gregory VII, 1073–1085 (Oxford University Press, 1998), p. 14, citing Benedict, cap. 36, p. 150.
↑ Hampson, Medii Aevi Kalendarium, pp. 342–343.
↑ Hampson, Medii Aevi Kalendarium, p. 341.
↑ Theodore A. Koehler,"The Christian Symbolism of the Rose", Roses and the Arts: A Cultural and Horticultural Engagement, Central State University, Wilberforce, Ohio, May 8, 1986.[1] Archived 2016-03-03 at the Wayback Machine.
↑ Cowdrey, Pope Gregory VII, p. 14, citing Benedict, cap. 61, p. 157; Cristina Mazzoni, Saint Hysteria: Neurosis, Mysticism, and Gender in European Culture (Cornell University Press, 1996), p. 144; F.G. Holweck, entry on "Paschal Tide," The Catholic Encyclopedia (New York, 1911), vol. 11, p. 517; Hampson, Medii Aevi Kalendarium, pp. v and 86–87, also citing the Liber Pollicitus (n. 59, also found as Liber Politicus) of Benedict. See also Johann Herolt, Sermo xxvi, Sermones Discipuli in Quadragesima (Venice, 1599), p. 84; Francesco Antonio Zaccaria, Onomasticum Rituale selectum (1787), p. 122; Sanctissimi domini nostri Benedicti Papae XIV Bullarium (1827), vol. 12, p. 133; Adriano Cappelli, Cronologia, cronografia e calendario perpetuo (Hoepli, 1998), p. 142.
↑ This included "the killing of a bear to symbolize the devil who tempted the flesh, of bullocks to symbolize their pride, and of a cockerel to symbolize their lusts; thus, they might live chastely and soberly, and keep a good Easter": Cowdrey, Pope Gregory VII, p. 14, citing Benedict, cap. 7(5), p. 172.
↑ Mazzoni, Saint Hysteria, p. 144.
↑ Gertrud Muller Nelson, To Dance With God: Family Ritual and Community Celebration (Paulist Press, 1986), p. 27; Diana L. Eck, Encountering God: A Spiritual Journey from Bozeman to Banaras (Beacon Press, 1993, 2003), p. 130; Christopher Hill, Holidays and Holy Nights: Celebrating Twelve Seasonal Festivals of the Christian Year (Theosophical Publishing House, 2003), pp. 151–152.
↑ John G.R. Forlong, Encyclopedia of Religions (1906, reprint 2008), vol. 3, p. 205; C.A. White, "The Pope's Golden Rose," Notes and Queries 3 (1893), p. 343.

[1] C.R. Phillips, The Oxford Classical Dictionary, edited by Simon Hornblower and Anthony Spawforth (Oxford University Press, 1996, 3rd edition), p. 1335; CIL 6.10264, 10239, 10248 and others. Other names include dies rosalis, dies rosae and dies rosaliorum: CIL 3.7576, 6.10234, 6.10239, 6. 10248.

[2] Peter Toohey, "Death and Burial in the Ancient World," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome (Oxford University Press, 2010), pp. 366–367.

[3] Christina Kokkinia, "Rosen für die Toten im griechischen Raum und eine neue Rodismos Bithynien," Museum Helveticum 56 (1999), pp. 209–210, noting that rhodismos is attested in glosses as equivalent to rosalia.

[4] Patricia Cox Miller, The Corporeal Imagination: Signifying the Holy in Late Ancient Christianity (University of Pennsylvania Press, 2009), p. 74.

[5] Christer Henriksén, A Commentary on Martial, Epigrams Book 9 (Oxford University Press, 2012), p. 59, citing Pliny, Natural History 21.64–65 and Martial, Epigram 9.11.1.

[6] Marcu Beza, Paganism in Romanian Folklore (J.M. Dent, 1928), p. 43.

[7] A.S. Hooey, "Rosaliae signorum," Harvard Theological Review 30.1 (1937), p. 30; Kathleen E. Corley, Marantha: Women's Funerary Rituals and Christian Origins (Fortress Press, 2010), p. 19; Kokkinia, "Rosen für die Toten," p. 208; on Jewish commemoration, Paul Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor (Cambridge University Press, 1991, 1994 reprint), pp. 78–81.

[8] Cristina Mazzoni, Saint Hysteria: Neurosis, Mysticism, and Gender in European Culture (Cornell University Press, 1996), p. 142.

[9] Mireille M. Lee, "Clothing," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 231.

[10] C. M. Bowra, Greek Lyric Poetry: From Alcman to Simonides pp. 108, 191, 264; Patricia A. Rosenmeyer, The Poetics of Imitation: Anacreon and the Anacreontic Tradition (Cambridge University Press, 1992), passim.

[11] Henriksén, A Commentary on Martial, p. 59, citing Cicero, Tusculan Disputations 5.73.

[12] Karen K. Hersch, The Roman Wedding: Ritual and Meaning in Antiquity (Cambridge University Press, 2010), p. 91.

[13] Henriksén, A Commentary on Martial, p. 256, citing Martial 9.60; Pliny, Natural History 21.14; Ovid, Metamorphoses 12.410; Statius, Silvae 1.2.22. Ludwig Friedländer, Roman Life and Manners under the Early Empire, translated by A.B. Gough (Routledge,1913), vol. 4, pp. 144–145, notes that Roman violae may at times refer to the wallflower or stock as well as violets.

[14] Monica S. Cyrino, Aphrodite (Routledge, 2010), p. 36; Corinth. The Sanctuary of Demeter and Kore: Terracotta Figurines of the Classical, Hellenistic, and Roman Periods (ASCSA, 2000), vol. 18, pt. 4, pp. 124–125.

[15] Ada Cohen, "Mythic Landscapes of Greece," in The Cambridge Companion to Greek Mythology (Cambridge University Press, 2007), p. 316.

[16] Cyrino, Aphrodite, pp. 35–39; Ian Du Quesnay, "Three Problems in Poem 66," in Catullus: Poems, Books, Reader (Cambridge University Press, 2012), pp. 165–166.

[17] M.L. West, "The Anacreontea," in Hellenica: Selected Papers on Greek Literature and Thought. Volume II: Lyric and Drama (Oxford University Press, 2013), vol. 2, pp. 388–389; Laura Miguélez-Cavero, Poems in Context: Greek Poetry in the Egyptian Thebaid 200-600 AD (Walter de Gruyter, 2008), pp. 130–134 (on the wine of Dionysus as having a potent fragrance that competes with that of flowers such as roses); Xavier Riu, Dionysism and Comedy (Rowman & Littlefield, 1999), p. 108; Edoarda Barra-Salzédo, En soufflant la grâce: Âmes, souffles et humeurs en Grèce ancienne (Jérôme Villon, 2007), p. 178.

[18] A.R. Littlewood, "Ancient Literary Evidence for the Pleasure Gardens of Roman Country Villas," in Ancient Roman villa Gardens, Dumbarton Oaks Colloquium on the History of Landscape Architecture 10 (Dumbarton Oaks, 1987), p. 28.

[19] Michael Lipka, Roman Gods: A Conceptual Approach (Brill, 2009), p. 42.

[20] Ovid, Fasti 4.138 and 869f.; Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27.

[21] Oxyrhynchus Papyri 331.1–21; The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 30.

[22] Statius, Silvae 1.20; Hersch, The Roman Wedding, p. 90.

[23] "Triumph," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 123.

[24] The Classical Tradition, edited by Anthony Grafton, Glenn W. Most, Salvatore Settis (Harvard University Press, 2010), p. 524.

[25] Stephen G. Miller, The Berkeley Plato (University of California Press, 2009), p. 43; Bruno Currie, Pindar and the Cult of Heroes (Oxford University Press, 2005), p. 141; John H. Oakley and Rebecca H. Sinos, The Wedding in Ancient Athens (University of Wisconsin Press, 1993), p. 27.

[Miller-p74-26] 26.0 ^26.1 Miller, The Corporeal Imagination, p. 74.

[27] Hans-Gebhard Bethge, Bentley Layton, Societas Coptica Hierosolymitana, "On the Origin of the World (II,5 and XIII,2)," in The Nag Hammadi Library in English: The Definitive New Translation of the Gnostic Scriptures Complete in One Volume (Brill, 1977, rev. ed. 1996), p. 170.

[28] The examples of Attis, Adonis, On the Origin of the World from Miller, The Corporeal Imagination, p. 74.

[Miller-p75-29] 29.0 ^29.1 Miller, The Corporeal Imagination, p. 75.

[30] Lorelei H. Corcoran and Marie Svoboda, Herakleides: A Portrait Mummy from Roman Egypt (Getty Publications, 2010), p. 32.

[31] Apuleius, Metamorphoses 11.6.1; Miller, The Corporeal Imagination, p. 74.

[32] J. Gwyn Griffiths, Apuleius of Madaurus: The Isis-Book: (Metamorphoses, Book XI) (Brill, 1975), pp 160–161.

[33] Rabun Taylor, "Roman Oscilla: An Assessment," RES: Anthropology and Aesthetics 48 (2005), p. 92.

[34] Rabun Taylor, "Roman Oscilla: An Assessment," RES: Anthropology and Aesthetics 48 (2005), p. 92.

[35] Frederick E. Brenk, Clothed in Purple Light: Studies in Vergil and in Latin Literature (Franz Steiner, 1999), pp. 87, 102.

[36] Brenk, Clothed in Purple Light, p. 87, note 2.

[Brenk-p88-37] 37.0 ^37.1 ^37.2 ^37.3 Brenk, Clothed in Purple Light, p. 88.

[38] As translated by Robert Fagles.

[39] Iliad 23.185–187; Cyrino, Aphrodite, pp. 63, 94. Wooden cult statues might be anointed periodically with rose oil as a preservative, according to Pausanias (9.41.7): Barbara Breitenberger, Aphrodite and Eros: The Development of Greek Erotic Mythology (Routledge, 2007), p. 60.

[40] Brenk, Clothed in Purple Light, pp. 102–104, 113, citing Pindar, frg. 129 (edition of Snell); Propertius 4.7.59–62.

[41] Hersch, The Roman Wedding, p. 91, citing Ovid.

[42] Vergil, Aeneid 6.884 and 9.434–437; Brenk, Clothed in Purple Light, pp. 89–90, 112–113.

[43] J.D. Reed, Virgil's Gaze: Nation and Poetry in the Aeneid (Princeton University Press, 2007), p. 22.

[44] Claudian, De rapto Proserpina 2.92–93: sanguineo splendore rosas.

[45] Rosenmeyer, The Poetics of Imitation, pp. 211–212.

[46] J.M.C. Toynbee, Death and Burial in the Roman World (Johns Hopkins University Press, 1971, 1996), pp. 62–63; Regina Gee, "From Corpse to Ancestor: The Role of Tombside Dining in the Transformation of the Body in Ancient Rome," in The Materiality of Death: Bodies, Burials, Beliefs, Bar International Series 1768 (Oxford, 2008), pp. 59–68.

[47] Toynbee, Death and Burial in the Roman World, p. 63.

[48] Toynbee, Death and Burial in the Roman World, p. 37.

[49] Toynbee, Death and Burial in the Roman World, pp. 97–98; Claire Holleran, Shopping in Ancient Rome: The Retail Trade in the Late Republic and the Principate (Oxford University Press, 2012), p. 119; John S. Kloppenborg and Richard S. Ascough, Greco-Roman Associations: Texts, Translations, and Commentary. I: Attica, Central Greece, Macedonia, Thrace (Walter de Gruyter, 2011), vol. 1, p. 327 (in regard to bequests made to associations, who might use surplus profit to benefit the membership).

[50] Jack Goody and Cesare Poppi, "Flowers and Bones: Approaches to the Dead in Anglo-American and Italian Cemeteries," in Modes of Comparison: Theory and Practice (University of Michigan Press, 2006), pp. 420–456; the epitaph of Optatus provides an epigraph for the article. See p. 451, note 60, on the possible connection of the Rosalia to the Romanian festival of Rusalii at Whitsuntide, with a citation of Gail Kligman, Căluş: Symbolic Transformation in Romanian Ritual (University of Chicago Press, 1981), and see also Beza, Paganism in Romanian Folklore, pp. 42–43.

[51] Goody and Poppi, "Flowers and Bones," p. 442.

[52] Carole E. Newlands, Statius. Silvae Book II (Cambridge University Press, 2011), p. 94.

[53] Robert E.A. Palmer, "Silvanus, Sylvester, and the Chair of St. Peter," Proceedings of the American Philosophical Society 122.4 (1978), p. 226.

[54] CIL 10.444.

[55] Vergil, Eclogue 10.25.

[56] Palmer, "Silvanus, Sylvester, and the Chair of St. Peter," p. 226.

[57] Peter F. Dorcey, The Cult of Silvanus: A Study in Roman Folk Religion (Brill, 1992), p. 44.

[58] Dorcey, The Cult of Silvanus, pp. 17, 19, 31, 82.

[59] ILS 8366; Regina Gee, "From Corpse to Ancestor: The Role of Tombside Dining in the Transformation of the Body in Ancient Rome," in The Materiality of Death: Bodies, Burials, Beliefs, Bar International Series 1768 (Oxford, 2008), p. 64.

[60] John F. Donahue, The Roman Community at Table During the Principate (University of Michigan Press, 2004), p. 132.

[61] Donahue, The Roman Community at Table, pp. 129–133.

[62] Kokkinia, "Rosen für die Toten," p. 209.

[63] Steven J. Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John: Reading Revelation in the Ruins (Oxford University Press, 2001), p. 129.

[64] Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John, p. 108. The identification of Panemos with a modern month name varies throughout the ancient calendars on which it appears; see Alan E. Samuel, Greek and Roman Chronology: Calendars and Years in Classical Antiquity (C.H. Beck, 1972).

[65] Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John, p. 112.

[66] Friesen, Imperial Cults and the Apocalypse of John, p. 111.

[67] Paul Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor (Cambridge University Press, 1991, 1994 reprint), p. 81; Barbara Levick, The Government of the Roman Empire: A Sourcebook (Routledge, 2000, 2nd ed.), pp. 209–210 (with a date of 85, presumably a typographical error since the date is noted as the eleventh consulship of Domitian). On Stodmenos, see Barrington Atlas of the Greek and Roman World, edited by Richard J. A Talbert (Princeton University Press, 2000), p. 971.

[68] Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor, pp. 78–81.

[69] Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor, p. 79. The inscription deals with legal titles to property, and unlike Christians at this time, Jews held full rights as Roman citizens to own property.

[70] Trebilco, Jewish Communities in Asia Minor, pp. 80–81. Some Jewish wedding practices, including the wearing of rose crowns by the bridegroom or bride, were also compatible with or assimilated from Imperial society in general; Michael L. Satlow, "Slipping toward Sacrament: Jews, Christians, and Marriage," in Jewish Culture and Society under the Christian Roman Empire (Peeters, 2002), p. 74.

[71] Inscriptiones Graecae X/2 260; Richard S. Ascough, "Paul's 'Apocolypticism' and the Jesus Associations at Thessalonica and Corinth," in Redescribing Paul and the Corinthians (Society of Biblical Literature, 2011), p. 164.

[Kloppenborg-Ascough-p373-72] 72.0 ^72.1 Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, p. 373.

[73] Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, p. 325.

[74] Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, pp. 372–374.

[75] Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, pp. 327–329.

[76] Hendrik Wagenvoort, "The Journey of the Souls of the Dead to the Isles of the Blessed," Mnemosyne 24.2 (1971), p. 124; Martin P. Nilsson, "The Bacchic Mysteries of the Roman Age," Harvard Theological Review 46.4 (1953), p. 187.

[77] Beza, Paganism in Romanian Folklore, p. 43.

[78] Kloppenborg and Ascough, Greco-Roman Associations, pp. 327–329.

[79] Karl Kilinski II, Greek Myth and Western Art: The Presence of the Past (Cambridge University Press, 2013), p. 106.

[80] Pindar, frg. 75 SnM, as translated for the Loeb Classical Library (1997) by William H. Race and cited in this context by Riu, Dionysism and Comedy, p. 108, note 58, and Walter Friedrich Otto, Dionysus: Myth and Cult, translated by Robert B. Palmer (Indiana University Press, 1965, originally published 1960 in German), p. 159.

[81] Richard Seaford, Cosmology and the Polis: The Social Construction of Space and Time in the Tragedies of Aeschylus (Cambridge University Press, 2012), pp. 101–102.

[82] D. Felton, "The Dead," in A Companion to Greek Religion (Blackwell, 2010), p. 89; Jennifer Neils, "Children and Greek Religion," in Coming of Age in Ancient Greece: Images of Childhood from the Classical Past (Yale University Press, 2003), p. 145; Carl Kerenyi, Dionysos: Archetypal Image of Indestructable Life (Princeton University Press, 1976), p. 300.

[83] Walter Burkert, Homo Necans p. 214.

[84] Lydus, De mensibus 4.73; Clifford Ando, "The Palladium and the Pentateuch: Towards a Sacred Topography of the Later Roman Empire," Phoenix 55 (2001), p. 400.

[85] Noel Robertson, "Athens' Festival of the New Wine," Harvard Studies in Classical Philology 95 (1993), p. 197ff. Robertson argues that the Anthesteria was not a festival of the dead, and believes those elements have been attributed to it erroneously.

[86] basileus, an indication that the ceremony evokes a time before Athens was a democracy; Seaford, Cosmology and the Polis, pp. 87–88.

[87] Seaford, Cosmology and the Polis, pp. 85–87, 101, 133, citing Apollodorus, Against Nature 73; Burkert, Greek Religion pp. 109, 164, 239.

[88] Neils, "Children and Greek Religion," in Coming of Age in Ancient Greece, p. 145.

[89] Neils, "Children and Greek Religion," p. 145; John H. Oakley, "Death and the Child," p. 177; Lesley A. Beaumont, "The Changing Face of Childhood," p. 75; and H.A. Shapiro, "Fathers and Sons, Men and Boys," pp. 89, 103, all in Coming of Age in Ancient Greece. See also Burkert, Greek Religion, pp. 237–238.

[90] Beaumont, "The Changing Face of Childhood," p. 75; Oakley, "Death and the Child," p. 177.

[91] Burkert, Homo Necans, p. 226.

[92] Burkert, Greek Religion, pp. 218, 222.

[93] Kerenyi, Dionysos: Archetypal Image of Indestructable Life, p. 364.

[94] Philostratus, Imagines 1.15; Terence Cave, Retrospectives: Essays in Literature, Poetics and Cultural History (Modern Humanities Research Association, 2009), p. 73.

[95] Susan Guettel Cole, "Finding Dionysus," in A Companion to Greek Religion p. 333; Nina da Vinci Nichols, Ariadne's Lives (Associated University Presses, 1995), p. 14 et passim; Zahra Newby, "In the Guise of Gods and Heroes: Portrait Heads on Roman Mythological Sarcophagi," in Life, Death and Representation: Some New Work on Roman Sarcophagi (Walter de Gruyter, 2011), pp. 201–205.

[96] Seneca, Phaedra 769, as noted by Michael Coffey and Roland Mayer, Seneca: Phaedra (Cambridge University Press, 1990), pp. 159–160; and Hercules Furens 18, as noted by John G. Fitch, Seneca's Hercules Furens: A Critical Text with Introduction and Commentary (Cornell University Press, 1987), pp. 125–126.

[97] Susan Guettel Cole, "Finding Dionysus," in A Companion to Greek Religion p. 333; Nina da Vinci Nichols, Ariadne's Lives (Associated University Presses, 1995), p. 14 et passim; Zahra Newby, "In the Guise of Gods and Heroes: Portrait Heads on Roman Mythological Sarcophagi," in Life, Death and Representation: Some New Work on Roman Sarcophagi (Walter de Gruyter, 2011), pp. 201–205.

[98] Janet Huskinson, Roman Children's Sarcophagi: Their Decoration and Its Social Significance (Oxford University Press, 1996), p. 30; Paul Zanker and Björn C. Ewald, Living with Myths: The Imagery of Roman Sarcophagi (Oxford University Press, 2012), p. 102 et passim; Newby, "In the Guise of Gods and Heroes," pp. 201–205.

[99] Vergil, Aeneid 5.77–81; Brenk, Clothed in Purple Light, p. 88.

[100] Nonnus, Dionysiaca 11.241–243; Miguélez-Cavero, Poems in Context, p. 132.

[101] Dominic Perring, "'Gnosticism' in Fourth-Century Britain: The Frampton Mosaics Reconsidered," Britannia 34 (2003), p. 108.

[102] Rina Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius of Gaza: The Depiction of Mythological Themes in Palestine and Arabia during the Fifth and Sixth Centuries," in Christian Gaza in Late Antiquity (Brill, 2004), pp. 223–224.

[103] Brenk, Clothed in Purple Light, p. 87; translation by J.M. Edmonds at theoi.com. Pausanias (6.24.7) also connects roses to the story of Aphrodite and Adonis; Cyprino, Aphrodite, p. 96.

[104] Gina Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις: An Exceptional Pair of Terra-cotta Arulae from South Italy," in Studia Varia from the J. Paul Getty Museum (Getty Publications, 2001), vol. 2, p. 34; J.P. Massaut, "Mystique rhénane et humanisme chrétien d'Eckhart à Érasme. Continuité, convergence ou rupture?" in The Late Middle Ages and the Dawn of Humanism Outside Italy (Leuven University Press, 1972), p. 128, citing as an example Ausonius, Epistolarum liber 4.49.

[105] H.J. Rose, A Handbook to Greek Mythology (Routledge, 1928, 6th ed. 1958, 1964 paperback edition), p. 101.

[106] Robert A. Segal, "Adonis: A Greek Eternal Child," in Myth and the Polis (Cornell University Press, 1991), pp. 64–85.

[Salapata-p35-107] 107.0 ^107.1 Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," p. 35.

[108] Rose, A Handbook to Greek Mythology, p. 101.

[109] Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," p. 34.

[110] Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," pp. 35–36.

[111] Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," p. 36.

[112] Salapata, "Τριφίλητος Ἄδωνις," pp. 38 and 48 (note 138).

[113] Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," p. 223.

[114] Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," p. 223; David Westberg, "The Rite of Spring: Erotic Celebration in the Dialexis and Ethiopoiiai of Procopius of Gaza," in Plotting With Eros: Essays on the Poetics of Love and the Erotics of Reading (Museum Tusculanum Press, 2009), p. 189.

[115] Westberg, "The Rite of Spring," in Plotting with Eros, p. 189.

[116] Maria Grazia Lancellotti, Attis, Between Myth and History: King, Priest, and God (Brill, 2002), p.116.

[117] Jaime Alvar, Romanising Oriental Gods: Myth, Salvation and Ethics in the Cults of Cybele, Isis and Mithras, translated by Richard Gordon (Brill, 2008), p. 38.

[118] Lancellotti, Attis, p. 81; Bertrand Lançon, Rome in Late Antiquity (Routledge, 2001), p. 91; Philippe Borgeaud, Mother of the Gods: From Cybele to the Virgin Mary, translated by Lysa Hochroth (Johns Hopkins University Press, 2004), pp. 51, 90, 123, 164. Scholars are divided as to whether the full program of observances was put in place under Claudius, or gradually expanded until the time of Antoninus Pius: Gary Forsythe, Time in Roman Religion: One Thousand Years of Religious History (Routledge, 2012), p. 88; Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 286.

[119] Francisco R. Adrados, Festival, Comedy and Tragedy: The Greek Origins of Theatre, translated by Christopher Holme (Brill, 1975, originally published 1972 in Spanish), p. 395.

[120] Lucretius, De rerum natura 2.627–628.; Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27.

[121] Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 65; Gasparao, Soteriology, p. 41.

[122] Arnobius of Sicca, Adversus Nationes 6–7, drawing on sources he identifies as "Timotheus, a man not disreputable in matters of theology," and "Valerius the pontifex", possibly Marcus Valerius Messala, the consul of 53 BC and author of a treatise identifying Aion with Janus on the etymological basis of Ia, the name "Violet" in the story of Attis. Summary based on that of Lancelotti, Attis, pp. 3–5; Alvar, Romanising Oriental Gods, pp. 65–67; and Giulia Sfameni Gasparro (combining the versions of Arnobius and Pausanias), Soteriology and Mystic Aspects in the Cult of Cybele and Attis (Brill, 1985), pp. 38–41.

[123] Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 64.

[124] Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 65.

[125] J.N. Adams, entry on sinus (muliebris), The Latin Sexual Vocabulary (Johns Hopkins University Press, 1982), pp. 90–91. In Pausanias, the impregnating edible is an almond, with the almond tree playing a role later in the version of Arnobius; Gasparro, Soteriology, p. 38.

[126] Vern G. Swanson, John William Godward: The Eclipse of Classicism (Antique Collectors Club Limited, 1997), p. 65; Rosemary J. Barrow, The Use of Classical Art and Literature by Victorian Painters, 1860-1912: Creating Continuity With the Traditions of High Art (Mellen Research University Press, 2007), p. 39.

[127] Gasparro, Soteriology, pp. 39–40, characterizing the detail as "a polemical emphasis".

[128] Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 275.

[129] Lancellotti, Attis, pp. 89–90, 138ff. et passim; Jan N. Bremmer, Greek Religion and Culture, the Bible, and the Near East (Brill, 2008), pp. 294–296, 298.

[130] Ovid, Fasti 2.537–540; Lancellotti, Attis, pp. 90–91; Gasparro, Soteriology, p. 42. Lancellotti emphasizes the non-cyclical permanence of Attis's death (p. 138) marked by rituals that recall funeral cult.

[131] Michele Renee Salzman, On Roman Time: The Codex Calendar of 354 and the Rhythms of Urban Life in Late Antiquity (University of California Press, 1990), pp. 166–167.

[132] Salzman, On Roman Time, p. 167; Lancellotti, Attis, pp. 82 and 90.

[133] Sallustius, Peri Theōn 4.10, as cited by Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 277.

[134] Macrobius, Saturnalia 1.21.10; Forsythe, Time in Roman Religion, p. 88.

[135] Tertullian, Adversus Iudaeos 8; Lactantius, De Mortibus Persecutorum 2.1; Forsythe, Time in Roman Religion, p. 88; Salzman, On Roman Time, p. 168.

[136] Damascius, Vita Isidori excerpta a Photio Bibl. (Cod. 242), edition of R. Henry (Paris, 1971), p. 131; Salzman, On Roman Time, p. 168.

[137] Alvar, Romanising Oriental Gods, pp. 277, 286–287. The Lavatio is mentioned by Ovid in the Augustan period, and other literary references indicate it was "well established" by the Flavian period; Forsythe, Time in Roman Religion, p. 89.

[138] Specifically at the Gaianum, near the Phrygianum sanctuary associated with Cybele; Salzman, On Roman Time, pp. 165, 167. Lawrence Richardson, A New Topographical Dictionary of Ancient Rome (Johns Hopkins University Press, 1992), p. 180, suggests that Initium Caiani might instead refer to the "entry of Gaius" (Caligula) into Rome on March 28, 37 AD, when he was acclaimed as princeps. The Gaianum was a track used by Caligula for chariot exercises. Salzman (p. 169) sees the Gaianum as a site alternative to the Phrygianum, access to which would have been obstructed in the 4th century by the construction of St. Peter's.

[139] Gasparro, Soteriology, pp. 44–45; H.S. Versnel, Inconsistencies in Greek and Roman Religion: Transition and Reversal in Myth and Ritual (Brill, 1993, 1994), vol. 2, p. 154.

[140] Bremmer, Greek Religion and Culture, pp. 279 and 288, suggesting also that the tree of the Romans was not entirely an innovation, but a survival or translation of the decorated tree, perhaps an almond, that was part of the Hittite new year festival in the spring.

[141] Gasparro, Soteriology, p. 48.

[142] Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27.

[143] Bremmer, Greek Religion and Culture, p. 270, emphasizing the disparities between the early cult of Attis and developments in Late Antiquity (p. 268).

[144] As recorded by the Christian apologist Eusebius, Praeparatio evangelica 3.11.12 and 15, and 3.13.14, translated by E.H. Gifford (1903), as cited by Gasparro, Soteriology, p. 46. In a commentary on Ovid, and citing Porphyry and Eusebius, the 15th-century Italian humanist Paulus Marsus noted that "Atys castrated means nothing other than the flower that falls before the fruit"; Rebecca Zorach, Blood, Milk, Ink, Gold: Abundance and Excess in the French Renaissance (University of Chicago Press, 2005), p. 72.

[145] Cohen, "Mythic Landscapes of Greece," in The Cambridge Companion to Greek Mythology, p. 316, citing the Homeric Hymn to Demeter, one of the earliest treatments of the myth. Ovid places Proserpina among violets and lilies at Metamorphoses 5.332, and dwells on the abundance and variety of flowers—with the rose the favored choice of the attendant nymphs—in his treatment of the same myth for the month of April at Fasti 4.429–442. Claudian, De raptu Proserpina 2.92–93, lists roses, hyacinths and violets.

[146] Mircea Eliade, Patterns in Comparative Religion, translated by Rosemary Sheed (University of Nebraska Press, 1996, translation originally published in 1958), p. 302.

[147] Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 27–28.

[148] Lucinda Dirven, The Palmyrenes of Dura-Europos: A Study of Religious Interaction in Roman Syria (Brill, 1999), pp. 184–185; Nigel Pollard, Soldiers, Cities, and Civilians in Roman Syria (University of Michigan Press, 2000), pp. 143 (especially note 126), 146.

[149] Duncan Fishwick, "Dated Inscriptions and the Feriale Duranum," in Syria 65 (1988), p. 356; Douglas W. Geyer, Fear, Anomaly, and Uncertainty in the Gospel of Mark (Scarecrow Press, 2002), p. 138, citing R.O. Fink, A.S. Hooey, and W.S. Snyder, "The Feriale Duranum," Yale Classical Studies 7 (1940), p. 115. Stefan Weinstock, "A New Greek Calendar and Festivals of the Sun," Journal of Roman Studies 38 (1948), p. 38, gives the date as May 10. Steven K. Drummond and Lynn H. Nelson, The Western Frontiers of the Imperial Rome (M.E. Sharpe, 1994), p. 203, place it on May 9.

[150] Michael Lipka, Roman Gods: A Conceptual Approach (Brill, 2009), p. 43.

[151] Phillips, Oxford Classical Dictionary, quotes the calendar as pridie kal. Iunias ob rosalias signorum supplicatio; that is, as occurring on the day before the Kalends of June.

[152] Macrobius, Saturnalia 1.12.33.

[153] In the conjecture of Wissowa; William Warde Fowler, The Roman Festivals of the Period of the Republic (London, 1908), p 131. Fowler is cautious about over-interpreting the evidence to characterize all these occasions as "rites of the dead".

[154] Salzman, On Roman Time, pp. 92, 122, 127; Macrobius, Saturnalia 1.12.33.

[155] CIL 3.3893; Fowler, Roman Festivals, p. 131.

[156] Fishwick, "Dated Inscriptions and the Feriale Duranum," pp. 351–352.

[157] CIL 13.6681; Fishwick, "Dated Inscriptions and the Feriale Duranum," p. 356.

[158] CIL 7.1030 is an example of such a dedication from Roman Britain: Drummond and Nelson, The Western Frontiers of Imperial Rome, p. 214; G.R. Watson, The Roman Soldier (Cornell University Press, 1969, 1985), p. 130.

[159] Hooey, "Rosaliae signorum," p. 19; Pat Southern, The Roman Army: A Social and Institutional History (Oxford University Press, 2006), p. 161; Brian Campbell, The Roman Army, 31 BC–AD 337: A Sourcebook (Routledge, 1994), n.p.

[160] Hooey, "Rosaliae signorum," p. 17; Graham Webster, The Roman Imperial Army: Of the First and Second Centuries A.D. (University of Oklahoma Press, 1979, 3rd ed. 1998), p. 133.

[161] Pliny, Natural History 13.3.23; Suetonius, Claudius 13; Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 17–19; Webster, The Roman Imperial Army, pp. 106 (note 16) and 133.

[162] Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 18 and 32, citing Claudian 10.187–188 and 295–297.

[163] Webster, The Roman Imperial Army, p. 106, citing Suetonius, Claudius 13.

[164] Hooey, "Rosaliae signorum," p. 16, especially note 3, citing Tertullian Apologeticum 16 and Ad nationes 1.12, and Minucius Felix 29.6–7; p. 206

[165] Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 23–25.

[166] Silius Italicus, Punica 6.113–116; Charles W. King, "The Roman Manes: The Dead as Gods," in Rethinking Ghosts in World Religions (Brill, 2009), p. 112.

[167] Hooey, "Rosaliae signorum," pp. 23–26, 32–35. Webster, The Roman Imperial Army, p. 150, accepts Hooey's "carnival" interpretation.

[168] William Seston, "Feldzeichen," in Scripta Varia. Mélanges d'histoire romaine, de droit, d'épigraphie et d'histoire du christianisme (Publications de l'École française de Rome, 1980), p. 273.

[169] Jörg Rüpke, The Roman Calendar from Numa to Constantine: Time, History, and the Fasti, translated by David M.B. Richardson (Wiley-Blackwell, 2011, originally published in German 1995), pp. 28–29; Pat Southern, The Roman Army: A Social and Institutional History (Oxford University Press, 2006), p. 159.

[170] Southern, The Roman Army, p. 159; Yann Le Bohec, The Imperial Roman Army (Routledge, 2001, originally published 1989 in French), p. 50; Webster, The Roman Imperial Army, p. 140.

[171] Salzman, On Roman Time,, pp. 166–167. Alvar, Romanising Oriental Gods, p. 73, cites Julian, Oratio 5.169c, on the sounding of trumpets after the castration of Attis.

[172] The Salii identified with the Kouretes by Dionysius of Halicarnassus 2.70–71 (see also Catullus 63, who attributes the tripudium dance of the Salii to the ecstatic followers of Cybele and Attis); Bremmer, Greek Religion and Culture, p. 296.

[173] Tacitus, Annales 1.28; Southern, The Roman Army, p. 159; Rüpke, The Roman Calendar, p. 28, especially note 44.

[174] Rüpke, The Roman Calendar, p. 28, citing Juvenal 6.442–443 and Livy 26.5.9.

[175] Rüpke, The Roman Calendar, p. 28. Rüpke argues that the Tubilustrium continued to be monthly, with the likely exception of February—a month already largely consumed with the care of the dead—but in other months its spot on calendars was overwritten by festivals that doubled up on the date.

[176] Webster, The Roman Imperial Army, p. 134.

[177] Versnel, Inconsistencies in Greek and Roman Religion, pp. 311–312, 321; Jörg Rüpke, Domi Militiae: Die Religiöse Konstruktion des Krieges in Rom (Franz Steiner, 1990), pp. 144–146.

[178] Brent, Cyprian and Roman Carthage, pp. 144, 149, 172–174, 182–183, 188, 191–197, 218–219, 227, 244, 248 (describing the principles of imperial supplicationes in regard to the universal supplicatio of Decius and the pax deorum).

[179] Salzman, On Roman Time, p. 112.

[180] Salzman, On Roman Time p. 98.

[Salzman-p97-181] Salzman, On Roman Time p. 97.

[182] Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27, citing Philostratus, Epigram 55.

[183] Anthologia Palatina 9.580.4, as cited by Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27: εἰμὶ ῥόδων γενέτης (eimi rhodōn genetēs).

[184] H.H.J. Brouwer, Bona Dea: The Sources and a Description of the Cult (Brill, 1989), pp. 232, 354; Macrobius, Saturnalia 1.12.16–33. These identifications probably reflect the influence of Varro, who tended to see a great number of goddesses as ultimately representing Terra.

[185] Hooey, "Rosaliae signorum," p. 27, note 57, citing the Acta Fratrum Arvalium.

[186] H.H. Scullard, Festivals and Ceremonies of the Roman Republic (Cornell University Press, 1981), pp. 110–111, 115–116.

[187] Salzman, On Roman Time, pp. 97–99; Holleran, Shopping in Ancient Rome, pp. 58, 119, 208–210.

[188] Holleran, Shopping in Ancient Rome, p. 210.

[189] Macellus rosas sumat: Phillips, Oxford Classical Dictionary, p. 1335.

[190] Salzman, On Roman Time, pp. 97–99.

[191] Ovid, Fasti 5.228 (de quorum per me volnere surgit honor); Carole E. Newlands, Playing with Time: Ovid and the Fasti (Cornell University Press, 1995), p. 110; Hersch, The Roman Wedding, p. 91.

[192] Hersch, The Roman Wedding, pp. 46–47 and 90, citing Macrobius, Saturnalia 1.16.18, noting that the Lemuria and the procession of the Argei, which even the Romans themselves regarded as obscure and dauntingly archaic, endowed the entire month with an uneasy feeling.

[193] Feriale Capuanum (387 AD): III id. mai(as) Rosaria Amphitheatri; Salzman, On Roman Time p. 98.

[194] Nicole Belayche, "Pagan Festivals in Fourth-Century Gaza," p. 17, citing Chorichius, and Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," pp. 223–224, both in Christian Gaza in Late Antiquity.

[195] Not the historian.

[196] Westberg, "The Rite of Spring," in Plotting with Eros, p. 189: ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν ῥόδων; Talgam, "The Ekphrasis Eikonos of Procopius," p. 223.

[197] Robin M. Jensen, "Christian Art," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome (Oxford University Press, 2010), p. 93.

[198] Gillian MacKie, "Symbolism and Purpose in an Early Christian Martyr Chapel: The Case of San Vittore in Ciel d'Oro, Milan," Gesta 34.2 (1995), pp. 93–94.

[199] Patricia Cox Miller, "'The Little Blue Flower Is Red': Relics and the Poeticizing of the Body," Journal of Early Christian Studies 8.2 (2000), p. 228.

[200] Paulinus of Nola, Carmen 14.110–116 = CSEL 30:50, as cited by Miller.

[201] MacKie, "Symbolism and Purpose in an Early Christian Martyr Chapel," pp. 93–95.

[202] Miller, The Corporeal Imagination, p. 205.

[203] Miller, The Corporeal Imagination, pp. 75–76, quoting Jill Ross.

[204] John D. Miller, Beads and Prayers: The Rosary in History and Devotion (Burns & Oats, 2002), pp. 166–167.

[205] Ronald Lightbown, Carlo Crivelli (Yale University Press, 2004), p. 268.

[206] Miller, The Corporeal Imagination, p. 75, citing the Passio Mariani et Iacobi.

[207] Ambrose, Expositio in Lucam 7.128 (=PL 15, col. 1821), as noted by Clare Stancliffe, "Red, White and Blue Martyrdom," in Ireland in Early Mediaeval Europe. Studies in memory of Kathleen Hughes (Cambridge University Press, 1982), p. 32; Lightbown, Carlo Crivelli, p. 268.

[208] Lightbown, Carlo Crivelli, p. 269.

[209] Ambrose, On Virgins 4.17; Boniface Ramsey, Ambrose (Routledge, 1997), pp. 110 and 223, note 40.

[210] Epistle to Eustochium 108.31 = CSEL 55, p. 349, as cited by Stancliffe, "Red, White and Blue Martyrdom," pp. 30–31.

[211] Dante, Paradiso 13.13–15, as noted by Robert Hollander and Jean Hollander, Dante: Paradiso (Anchor Books, 2007), p. 353.

[212] Anne Winston-Allen, Stories of the Rose: The Making of the Rosary in the Middle Ages (Pennsylvania State University Press, 1997), pp. 81–82. Alanus, who played a key role in the development of the rosary, preferred the term "psalter".

[213] John J. Delaney, Dictionary of Saints (Random House, 2005), p. 656.

[214] Stephen Wilson, "Cults of Saints in the Churches of Central Paris," in Saints and Their Cults: Studies in Religious Sociology, Folklore, and History (Cambridge University Press, 1983), p. 242.

[215] A Glossary of Ecclesiastical Terms, edited by Orby Shipley (London, Oxford and Cambridge, 1872), pp. 99–100.

[216] Richard Griffiths, Pen and the Cross: Catholicism and English Literature 1850–2000 (Continuum, 2010), p. 39.

[217] Charlene Spretnak, Missing Mary: The Queen of Heaven and Her Re-emergence in the Modern Church (Palgrave Macmillan, 2004), pp. 222–223; Lorraine Kochanske Stock, "Lords of the Wildwood: The Wild Man, the Green Man, and Robin Hood," in Robin Hood in Popular Culture: Violence, transgression, and justice (D.S. Brewer, 2000), pp. 242, 245–247; J. Miller, Beads and Prayers, pp. 166–167.

[218] Ambrose, De virginibus 3, noted by Winston-Allen, Stories of the Rose, p. 88.

[219] Sedulius, Paschale carmen, as cited by Winston-Allen, Stories of the Rose, p. 88.

[220] Lightbown, Carlo Crivelli, p. 268.

[221] Timothy Matovina, Latino Catholicism: Transformation in America's Largest Church (Princeton University Press, 2012), p. 175.

[222] Juliana Flinn, Mary, the Devil, and Taro: Catholicism and Women's Work in a Micronesian Society (University of Hawaii Press, 2010), pp. 147–148, 151.

[223] Winston-Allen, Stories of the Rose, pp. 88–89 et passim; J. Miller, Beads and Prayers, p. 166.

[224] Ambrose of Milan, on Psalm 118: Cernis Rosam, hoc est dominici corporis sanguineum, as quoted by R.T. Hampson, Medii Aevi Kalendarium, or Dates, Charters, and Customs of the Middle Ages (London,1841), vol. 1, p. 87.

[225] Ambrose of Milan, on Psalm 118: Cernis Rosam, hoc est dominici corporis sanguineum, as quoted by R.T. Hampson, Medii Aevi Kalendarium, or Dates, Charters, and Customs of the Middle Ages (London,1841), vol. 1, p. 87.

[226] J. Miller, Beads and Prayers, p. 166.

[227] Constance Classen, The Color of Angels: Cosmology, Gender and the Aesthetic Imagination (Routledge, 1998), pp. 36–37.

[228] Lightbown, Carlo Crivelli, p. 269.

[229] Classen, The Color of Angels, p. 37.

[230] Classen, The Color of Angels, pp. 38–39.

[231] Classen, The Color of Angels, pp. 38–39.

[232] Miller, The Corporeal Imagination, p. 73.

[233] Nathan Mitchell, The Mystery of the Rosary: Marian Devotion and the Reinvention of Catholicism (New York University Press, 2009), pp. 25–27.

[234] P.M.J. Rock, "Golden Rose," in The Catholic Encyclopedia (1909), vol. 6, p. 629; Matthew Bunson, Our Sunday Visitor's Encyclopedia of Catholic History (Our Sunday Visitor, 1995, 2004), p. 403.

[235] The station on this fourth Sunday of Lent was at S. Croce in Ierusalemme, and the route took the Pope back to the Lateran Palace, where he presented the rose to the city prefect; H. E. J. Cowdrey, Pope Gregory VII, 1073–1085 (Oxford University Press, 1998), p. 14, citing Benedict, cap. 36, p. 150.

[236] Hampson, Medii Aevi Kalendarium, pp. 342–343.

[237] Hampson, Medii Aevi Kalendarium, p. 341.

[238] Theodore A. Koehler,"The Christian Symbolism of the Rose", Roses and the Arts: A Cultural and Horticultural Engagement, Central State University, Wilberforce, Ohio, May 8, 1986.[1] Archived 2016-03-03 at the Wayback Machine.

[239] Cowdrey, Pope Gregory VII, p. 14, citing Benedict, cap. 61, p. 157; Cristina Mazzoni, Saint Hysteria: Neurosis, Mysticism, and Gender in European Culture (Cornell University Press, 1996), p. 144; F.G. Holweck, entry on "Paschal Tide," The Catholic Encyclopedia (New York, 1911), vol. 11, p. 517; Hampson, Medii Aevi Kalendarium, pp. v and 86–87, also citing the Liber Pollicitus (n. 59, also found as Liber Politicus) of Benedict. See also Johann Herolt, Sermo xxvi, Sermones Discipuli in Quadragesima (Venice, 1599), p. 84; Francesco Antonio Zaccaria, Onomasticum Rituale selectum (1787), p. 122; Sanctissimi domini nostri Benedicti Papae XIV Bullarium (1827), vol. 12, p. 133; Adriano Cappelli, Cronologia, cronografia e calendario perpetuo (Hoepli, 1998), p. 142.

[240] This included "the killing of a bear to symbolize the devil who tempted the flesh, of bullocks to symbolize their pride, and of a cockerel to symbolize their lusts; thus, they might live chastely and soberly, and keep a good Easter": Cowdrey, Pope Gregory VII, p. 14, citing Benedict, cap. 7(5), p. 172.

[241] Mazzoni, Saint Hysteria, p. 144.

[242] Gertrud Muller Nelson, To Dance With God: Family Ritual and Community Celebration (Paulist Press, 1986), p. 27; Diana L. Eck, Encountering God: A Spiritual Journey from Bozeman to Banaras (Beacon Press, 1993, 2003), p. 130; Christopher Hill, Holidays and Holy Nights: Celebrating Twelve Seasonal Festivals of the Christian Year (Theosophical Publishing House, 2003), pp. 151–152.

[243] John G.R. Forlong, Encyclopedia of Religions (1906, reprint 2008), vol. 3, p. 205; C.A. White, "The Pope's Golden Rose," Notes and Queries 3 (1893), p. 343.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]